10.1.17

Η... τύχη του Σανατορίου «Μάννα»



"Το Σανατόριο είναι εκείνο που απεφάσισα να κάμω, όταν στο 1919 υπηρετούσα στο Αιδίνι, και έπαθε αιμόπτυσιν ο ΓιάννηςΑνδρουλάκης, συνάδελφος μου εκ Ρεθύμνης Κρήτης"
(δήλωση της Άννας Παπαδοπούλου - Μελά το 1930 στον τοπικό τύπο κατά τα εγκαίνια του σανατορίου)

Το «Σανατόριο» στην Κορφοξυλιά Μαγουλιανών του Μαινάλου όρους, μπόρεσε να ολοκληρωθεί χάρη στις δωρεές των ελλήνων αποδήμων Αμερικής, Αυστραλίας, Καναδά καθώς και ιδιωτών ημεδαπών δωρητών, που κατάφερε να συγκεντρώσει με εράνους η Άννα Παπαδοπούλου-Μελά η οποία υπήρξε και βασικός εμπνευστής της ανέγερσης και λειτουργίας του.
Το σανατόριο, χτισμένο από Λαγκαδινούς μαστόρους με πέτρα της αρκαδικής γης και κατά τα πρότυπα των σαλέ της κεντρικής Ευρώπης, χρειάστηκε πέντε περίπου χρόνια για να χτιστεί. Πρωτολειτούργησε -αρχικά με ορισμένες ελλείψεις- το 1930, αποκλειστικά ως θεραπευτήριο πασχόντων από φυματίωση. Πολύ γρήγορα όμως -κατά το έτος 1938, που περιέργως συμβαίνει να είναι και η χρονιά στην οποία και η ΑΠΜ πεθαίνει από φυματίωση- το σανατόριο κλείνει καθώς... ολοκληρώνει τον κύκλο του. Η αποτελεσματική θεραπεία της νόσου που εφαρμόζεται πια σε πανελλήνια κλίμακα καθιστά τα σανατόρια μη απαραίτητα πλέον.

Κατά την περίοδο της κατοχής το νοσοκομείο λεηλατήθηκε ανελέητα από τους ντόπιους. Τα επόμενα χρόνια οι εγκαταστάσεις αφέθηκαν στην τύχη τους, αποψιλώθηκαν, ερειπώθηκαν, κατέρρευσαν, απαξιώθηκαν κι άλλο.  Πολλά φιλόδοξα σχέδια (projects ας πούμε κατά την χύδην γλώσσα της εποχής…) απόμειναν μονάχα στα χαρτιά και τέλος οι ρημαγμένες κτιριακές δομές περιήλθαν στην ιδιοκτησία του Νοσοκομείου Τριπόλεως. Στη συνέχεια, με την είσοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, το πρώην σανατόριο συμπεριλήφθηκε στην περιουσία του ΤΑΥΠΕΔ.  Το 2014 δόθηκε -με ετήσιο αντιμίσθιο 16.600 Ευρώ και για 50 χρόνια- σε ιδιώτη επενδυτή προκειμένου αυτός να προβεί σε ανάλογη διαμόρφωση-αναπαλαίωση ώστε να το λειτουργήσει ως Boutique Hotel*.

* Καθόλου δεν αποτελεί ωστόσο ασυνήθιστη ή κακή πρακτική η επιλογή αλλαγής χρήσης ενός κτιρίου τουλάχιστον στην Ευρώπη. Στη Ελλάδα έχουμε φυσικώ τω τρόπω μάθει να εγκαταλείπουμε τα κτίρια -ακόμα και αυτά «με ιστορία»- και να οικτίρουμε & κατηγορούμε με παραπανίσια ευκολία «το ανάλγητο κράτος» που δεν προβαίνει σε ενέργειες για να τα σώσει [ως πολιτιστικά κέντρα, χώρους εκδηλώσεων, φιλοξενίας κλπ] και με τρόπο ολότελα ασύμφορο και, κατά κανόνα, θνησιγενή.

Σύνταξη-επιμέλεια: Νώντας Τσίγκας 


 Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Ιουλίου 2016, αρ. φύλλου 843

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ