17.6.16

Marilena Nik*: Το όνομα του: Έκο


Ουμπέρτο-Έκο-Εφημερίδα-Καστοριάς-Οδός


Το Καστέλλο Σφορτσέσκο είναι ένα κάστρο-λαβύρινθος 12 μουσείων στο κέντρο του Μιλάνου, εκεί, έγραφε η επιστολή που έλαβαν, να βρίσκονται την Τρίτη 23 Φεβρουαρίου. Θα αποχαιρετούσαν τον αγαπημένο τους συγγραφέα. «Κάποιο από τα ψέματα του μικρού θα είναι,έλεγαν σιγανά αναμεταξύ τους, πάλι φάρσα μας κάνει». Όταν είδαν τον μικρό να έρχεται δακρυσμένος, τον ρώτησαν σχεδόν όλοι μαζί «Αλήθεια είναι;» και τότε αυτός έβαλε τα κλάματα και κούνησε το κεφάλι του «Ναι»… Σιωπή…
Ο καθένας από αυτούς τους ανόμοιους καλεσμένους κλείστηκε στον εαυτό του. Μετά από αρκετή ώρα ακολούθησαν τον μικρό στο προαύλιο αυτού του κάστρου και στάθηκαν ευλαβικά μπροστά στο στολισμένο με λευκά τριαντάφυλλα φέρετρο του συγγραφέα τους. Τον ευχαρίστησαν σιωπηλά για τα βιβλία που έγραψε και τους έκανε διάσημους, και τότε, τον είδαν εκεί, εκεί μπροστά τους να τον φωτίζουν οι αχτίνες του ήλιου, να τους κοιτάζει και να τους λέει χαμογελώντας «Εγώ σας ευχαριστώ για όσα πέρασα μαζί σας»… και χάθηκε… χάθηκαν κι αυτοί… χάθηκαν;

Ο κόσμος όμως που τον αγάπησε και είχε μαζευτεί για τον τελευταίο χαιρετισμό, τους είδε όλους μαζεμένους στο προαύλιο του κάστρου, λουσμένους από το φως του χειμωνιάτικου ήλιου, ήταν όλοι εκεί… ο Άντσο και ο Γουλιέλμος του Μπάσκερβιλ από το «Όνομα του Ρόδου»… οι τρείς επιμελητές εκδόσεων από το «Εκκρεμές του Φουκώ»… ο ναυαγός Ρομπέρτο από το «Νησί της προηγούμενης μέρας»… η βασίλισσα Λοάνα «Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα»…και ο μικρός «Μπαουντολίνο»… τίποτα δεν χάθηκε, όλα είναι εδώ, στα βιβλία σου… Είχες πει …

«Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο που επιμελήθηκε για να πιάνεται στο χέρι ακόμη και στο κρεβάτι ακόμα και μέσα σε μια βάρκα,ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία, και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα,μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο πάνω στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στη τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση,την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεων μας, μας υπενθυμίζει (αν φαίνεται πολύ καινούριο κι άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη…»

Το τηλέφωνο χτύπησε δυνατά,άνοιξα τα μάτια κι είδα μικρά σύννεφα στον ουρανό να προσπαθούν να κρύψουν τον ήλιο του Φλεβάρη, μπήκα στο δωμάτιο, σήκωσα το ακουστικό… «Θα βρεθούμε όλοι μαζί στο στέκι μας και μετά θα πάμε στο Καστέλλο Σφορτσέσκο για να Τον αποχαιρετήσουμε, να πάρεις ένα λευκό τριαντάφυλλο, τίποτα άλλο» μου είπαν… «τι άλλο να πάρω;» σκέφτηκα «ένα φτάνει, εξάλλου έτσι Τον αγαπήσαμε όλοι,για ένα Ρόδο»…



(*) Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Φεβρουαρίου 2016, αρ. φύλλου 824

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ