Εμείς την περιμέναμε τη διακοπή της καθημερινότητάς μας και την προγραμματίζαμε –όσο περνούσε από το χέρι μας- και τη λαχταρούσαμε κι ας επρόκειτο για ασυνήθιστη χειρουργική επέμβαση. Μα, ακόμα κι έτσι, μας δυσκόλεψε κι ας έπρεπε να συμβεί. Κι ας ήταν για καλό, που θα φαινόταν αρκετά αργότερα όμως…
Όλον αυτόν τον καιρό, εντελώς άθελά μου, θυμόμουν συχνά τον Στέλιο Καζαντζίδη που έλεγε πως θα ‘πρεπε κάθε άνθρωπος, στο ξεκίνημα της κάθε του μέρας, να περνάει από ένα νοσοκομείο, για να χαίρεται στη συνέχεια τη μέρα του. Κι όχι μονάχα τη θυμόμουν, μα την ένιωθα κιόλας βαθιά τη σοφία της κουβέντας αυτής. Γιατί, στη διάρκεια αυτού του αλλιώτικου μήνα της ζωής μου, συνυπήρξα με πολλά αφύσικα πράγματα και καταστάσεις. Αφύσικα και ας συμβαίνουν στη ζωή όλα τους, αφύσικα γιατί δεν εντάσσονται στην καθημερινότητα και στην κανονικότητά της, αλλά διαδραματίζονται θαρρείς κάπου στο περιθώριο και στην ούγια της, στις περιοχές που δεν αφορούν τον πολύ κόσμο. Ή μήπως τον αφορούν, αλλά εμείς νομίζουμε πως δεν είναι έτσι;
Έβλεπα μες στο νοσοκομείο όχι μόνο μεγάλους σε ηλικία νοσηλευόμενους, αλλά και παιδιά. Και ήταν αυτό που κυρίως δεν μπορούσα να χωνέψω: πώς γίνεται και την ώρα που όλα τα άλλα παιδιά βρίσκονται καθισμένα στα θρανία τους και ζωγραφίζουν γεμάτα πλήξη και βαρεμάρα τα βιβλία τους, ακούγοντας τον δάσκαλό τους να τους λέει πράγματα που πολύ συχνά δεν νιώθουν πως τα αφορούν, κάποια παιδιά να μην μπορούν να είναι εκεί, μες στην τάξη, ίσως μάλιστα για πολύ καιρό κι όχι μόνο για μία ή δύο μέρες. Και κάθε φορά στον νου μου έρχονταν αυτόματα οι μικροί μαθητές μου, που πολύ θα ‘θελα να ήταν κοντά μου και να μοιράζονταν μαζί μου τη στιγμή, για να καταλάβουν πόσο τυχεροί είναι που βρίσκονται στο σχολειό τους μαζί με τους συμμαθητές τους, ακολουθώντας το συνηθισμένο τους πρόγραμμα, που μπορεί το πιο ενδιαφέρον μάθημα που έχει να είναι το … διάλειμμα, όπως λέει και το Κολλητήρι, αλλά αυτό κρύβει μια τόσο μεγάλη αλήθεια, γιατί είναι τόσο σημαντικό για κάθε παιδί να παίζει ή να συζητάει με τους φίλους του…
Τέλος του 2004 ήταν θυμάμαι όταν το φοβερό τσουνάμι στην Ινδονησία διέκοψε την ομαλή ζωή των κατοίκων της. Τότε, λοιπόν, ήταν που οι ψυχολόγοι επέμεναν να ανοίξουν τα σχολεία το γρηγορότερο δυνατόν για να νιώσουν τα παιδιά και πάλι ασφαλή. Και μέχρι πριν έναν μήνα το έβλεπα μόνο από τη μία πλευρά, αυτήν των παιδιών, και καταλάβαινα απολύτως τι ακριβώς σήμαινε αυτό.
Τον τελευταίο μήνα όμως το έζησα και από τη δική μου πλευρά, αυτήν του δασκάλου: όταν θα επέστρεφα στο Σχολείο, τότε θα ένιωθα κι εγώ ασφαλής. Γιατί η επιστροφή στη δουλειά μου θα σήμαινε το τέλος της αντικανονικότητας και την επάνοδό μου στην ομαλότητα. Κι αυτό συνειδητοποίησα πως είναι μεγαλειώδες.
Κι εδώ νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ πως πάντοτε έλεγα σε όποιον, επικοινωνώντας μαζί μου, έλεγε με μια κάποια δυσφορία, όταν ρωτούσα πώς είναι: «Τα ίδια, δε βαριέσαι»:
-Είσαι τυχερός, τότε.
Και τον άφηνα να προβληματιστεί και να καταλάβει μόνος του τι ακριβώς εννοούσα. Γιατί, καλά να έρχεται στη ζωή σου κάτι καλό ξαφνικά και να διακόπτει την καθημερινότητά σου, αυτό θα ήταν σφόδρα καλοδεχούμενο. Αν συνέβαινε το αντίθετο, όμως; Τότε η ζωή σου δε θα διακοπτόταν για λίγο, όπως συμβαίνει με τα καλά που μας έρχονται. Τότε η ζωή σου μπορεί και να άλλαζε εντελώς και να κοβόταν στα δύο, στην προ και την μετά εποχή, και τότε τα πράγματα θα ήταν δύσκολα κι εσύ θα παιδευόσουν πολύ, θα χρειαζόσουν πολλή δύναμη να πιάσεις το νήμα και να συνεχίσεις να προχωράς από το σημείο εκείνο όπου σταμάτησες, όπου σε σταμάτησε ένα τσουνάμι που πραγματικό τσουνάμι δεν ήτανε…
Συγχωρέστε με για το πρώτο μου κείμενο του 2016. Πάντοτε φροντίζω το πρώτο μου κείμενο να είναι αισιόδοξο και το συγκεκριμένο ίσως και να μη φαίνεται τέτοιο. Όμως είναι. Γιατί σας μιλάει για την ευλογημένη καθημερινότητα που στο χέρι μας είναι να τη μετατρέψουμε από πηγή ανίας και πλήξης σε αιτία δοξαστικής προσευχής και σε καθημερινή γιορτή. Σε αιτία δοξαστικής προσευχής κι ενός μεγάλου καθημερινού ευχαριστώ γιατί τίποτε στη ζωή μας δεν είναι δεδομένο, ούτε καν η υγεία μας, που και την προσοχή μας απαιτεί για να διατηρείται και το ευχαριστώ μας χρειάζεται, καθώς, αν αυτή λείψει, θα μας λείψουν πολλά, τα περισσότερα από όλα τα άλλα.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε: όσοι νομίζουν πως η ζωή πρέπει να φοράει τα στολίδια μιας γιορτής για να ‘ναι όμορφη πέφτουν πάρα πολύ έξω: ζωή είναι κατά κύριο λόγο η καθημερινότητά μας, που στο χέρι μας είναι να την κάνουμε να μοιάζει με γιορτή, ανυψώνοντάς την και γεμίζοντάς την με τις πιο μεγάλες χαρές, αυτές της προσφοράς και της αγάπης και της δημιουργίας…
Στους μικρούς μαθητές μου, σημαντικότατο κομμάτι της ευλογημένης δικής μου καθημερινότητας, που στερήθηκα για 12 ολόκληρες εργάσιμες μέρες και μου ‘λειψαν πραγματικά πολύ. Με το ευχαριστώ μου στην Υπηρεσία μου για την άδεια που τόσο πολύ είχα ανάγκη και δεν μου τη στέρησε, αλλά και σε όσους μας συμπαραστάθηκαν με όλη την καρδιά τους.Και, φυσικά, στο πολυτιμότατο κοριτσάκι μου, με το οποίο υπήρξαμε αυτοκόλλητες για έναν ολόκληρο ξεχωριστό μήνα της ζωής μου…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιανουαρίου 2016, αρ. φύλλου 820.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.