7.5.16

Αλιείς μαργαριταριών



Πρόβα από την όπερα Αλιείς των μαργαριταριών του Bizet, 
που μεταδόθηκε απευθείας από την Νέα Υόρκη στο ΤΕΙ Καστοριάς, στις 16 Ιανουαρίου 2016.


Το πρωί, περπατώντας στην παραλιακή για την δουλειά, άκουσα αμυδρά μία υπέροχη μουσική να έρχεται προς το μέρος μου, από απροσδιόριστο μέρος. Δεν αναγνώριζα το τραγούδι, παρά μόνο αντιλαμβανόμουν ότι σε λίγο θα άκουγα μία υπέροχη μελωδία.
Μερικά βήματα ακόμα, λίγο πιο κοντά στην πηγή της μουσικής και λύθηκε το πρώτο μυστήριο. Ήταν μία όπερα, που τυχαία είχα ακούσει μήνες πριν (καθώς είμαι άσχετος από όπερα) και που θεωρώ ότι είναι από συγκλονιστικότερα ακούσματα που είχα ποτέ μου. Ήταν από το έργο «αλιείς μαργαριταριών», μάλλον μελόδραμα, που εκτυλίσσεται σε μια εξωτική νήσο του Ινδικού Ωκεανού, την Κεϋλάνη.

Το έργο διηγείται την ιστορία δύο ανδρών, που ο όρκος τους για αιώνια φιλία απειλείται από την αγάπη τους για την ίδια γυναίκα. Οι δύο φίλοι, παρόλο που ο καθένας έχει δει μόνο με μια κλεφτή ματιά την “μοιραία γυναίκα”, ανανεώνουν τον όρκο ότι τίποτα στον κόσμο, ούτε αυτό το θεσπέσιο θηλυκό, θα καταφέρει να σπάσει την αιώνια φιλία τους.Η πρώτη έκπληξη ήταν που στον δρόμο, μέσα από κάποιο αυτοκίνητο άκουσα μία όπερα αντί κάποιου σκυλάδικου ή ενός ποπ με στίχους που το ρεφρέν είναι μεγαλύτερο απ’ ολόκληρο το τραγούδι. Η δεύτερη έκπληξη, ήταν η σύμπτωση να ακούσω αυτό το κομμάτι που τόσο πολύ με ταξιδεύει κατευνάζοντας και τις ποιο άγριες σκέψεις μου. Κι αφού ο πηγαιμός στη δουλειά συνοδευόταν από δεκάδες αρνητικές σκέψεις, το άκουσμα του συγκεκριμένου τραγουδιού έφερε δεύτερες σκέψεις, προτροπές, μεταφυσικές ανησυχίες. Τόσες, που δεν πιστεύεις ότι χωράνε σε μερικές πρωινές δρασκελιές.

Προχωρώντας, στο πλάι των σταματημένων αυτοκινήτων, προσπαθούσα να καταλάβω από ποιο αυτοκίνητο ερχόταν η μουσική. Κοίταξα από νοοτροπία μία μερσεντές, ένα βόλβο 4Χ4, ένα υπέροχο άουντι που άστραφτε στον ήλιo. Μετά κοίταζα οπουδήποτε... Για λίγο ξεμάκρυνε ο ήχος πριν προλάβω να βρω ποιος απολαμβάνει αυτό που τόσο απολαμβάνω κι εγώ. Το κόκκινο φανάρι μου έδωσε ακόμα μία ευκαιρία. Τώρα πια κοίταζα σαν να έψαχνα κάτι κλεμμένο, αδιάκριτα, χωρίς ντροπή. Ανάμεσα στα υπέροχα και στα συνηθισμένα αυτοκίνητα υπήρχε κι ένα παλιό, κουρασμένο και ταλαιπωρημένο από τα παράταιρα φορτία που κουβαλούσε καθημερινά.

Ένα οικογενειακό που είχε γίνει ο κουβαλητής ενός μπογιατζή – αν κατάλαβα καλά. Ο οδηγός, πενηντάρης, με άσπρα μαλλιά, φρεσκοξυρισμένος είχε το ένα χέρι στο τιμόνι κι το άλλο κολλημένο στο ραδιόφωνο, λες κι αν το άφηνε από εκεί θα έφερε το τραγούδι. Στάθηκα να τον δω. Αυτή τη φορά μου φάνηκε ότι χέρι του δεν ακουμπά το ραδιόφωνο αλλά το ίδιο το τραγούδι, που γλίστραγε με κάποιον τρόπο μέσα στις φλέβες, φτάνοντας στην ουσία του. Με αντιλήφθηκε μερικά δευτερόλεπτα μετά. Θεώρησα υποχρέωση μου να του κάνω νόημα για το πόσο ωραίο είναι αυτό που άκουγε. Τότε ήρθε η μεγαλύτερη έκπληξη απ όλες,

Εκείνος, έκλεισε τα μάτια, ακούμπησε το χέρι στο στήθος κι έκανε μία υπόκλιση, όση του επέτρεπε η θέση του οδηγού. Η ευγένεια, η αγνότητα, η μειλιχιότητα της κίνησης και του ύφους του ήταν αφοπλιστικές. Ο τρόπος που υποκλίθηκε θύμιζε βαθιά θρησκευόμενο μπροστά στον θεό του ή καλλιτέχνη που υποκλίνονταν στην ορχήστρα του θεάτρου. Και πράγματι έτσι ένιωσα. Νόμιζα ότι βρισκόμουν στην πλατεία κάποιου θεάτρου, όρθιος από ενθουσιασμό έτοιμος να χειροκροτήσω τον καλλιτέχνη που μόλις είχε δώσει την ψυχή του. Στο πεζοδρόμιο της παραλιακής, ανταπέδωσα την υπόκλιση και συνέχισα για την δουλειά. Ότι αντίκρισα μέχρι να κάτσω στην καρέκλα του γραφείου, απλώς, τα είχα προσπεράσει μηχανικά κι αδιάφορα, όπως περνάς ανάμεσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους στα παρασκήνια μιας θεατρικής σκηνής. Όλα τα παραπάνω δεν ήταν παρά μόνο 3-4 λεπτά, στον νεκρό χρόνο ενός μποτιλιαρίσματος κι ενός ερυθρού σηματοδότη. Ήταν, όμως, ξεχωριστό γι’ αυτό και το μοιράζομαι.

Νίκος Τιλκερίδης
themachine.gr



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιανουαρίου 2016, αρ. φύλλου 819


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ