Υπάρχουν κάποια μυαλά που φτιάχνουν καταπληκτικά πράγματα: σαν τα ποιητικά κείμενα με τα οποία άνοιξε κι έκλεισε η εκδήλωση, σαν το εισαγωγικό σκηνικό της εκδήλωσης όπου τα παιδιά μάς οδήγησαν στην περίφημη και περιζήτητη οδό Ονείρων - ένα σκηνικό που τη νοσταλγία επεδίωκε, αλλά πέτυχε κάτι πιο προχωρημένο: μια αβάσταχτη τρυφερότητα, πράγμα τόσο σπάνιο στην εποχή μας και γι’ αυτό τόσο δυσβάσταχτο, σαν όλα τα επί σκηνής δρώμενα.
Υπάρχουν κάποια χέρια που τρέχουν, γίνονται φτερά και πετάνε θαρρείς άλλοτε πάνω στις χορδές της κιθάρας και του μπουζουκιού κι άλλοτε πάνω στα πλήκτρα του πιάνου. Είναι τα χέρια αυτών των ασκητών της Μουσικής που δούλεψαν πολύ, ασκήτεψαν για να φτάσουν να πετάνε, αποδεικνύοντας πως τίποτε δεν αποχτιέται χωρίς κόπο και προσπάθεια και πως, όταν ο Θεός σού χαρίζει την πρώτη νότα, εσύ πρέπει να πασχίσεις πάρα πολύ για να πιάσεις όλες τις υπόλοιπες, αν θέλεις να λέγεσαι μουσικός.
Υπάρχουν κάτι φωνές κυματιστές σαν μαύρα μαλλιά χυμένα στους ώμους, φωνές που κι αυτές δόθηκαν Άνωθεν, μα και καλλιεργήθηκαν κι έγιναν κύμα ζεστό κι εκφραστικό, που ταξιδεύει όποιον του αφήνεται και τον φτάνει σε ουρανούς όπου αλλιώς δε θα μπορούσε να φτάσει.
Υπάρχουν κάποιες βραδιές αλλιώτικες, βραδιές που δε μοιάζουν με όλες τις άλλες, βράδια που σου χαρίζουν όχι μονάχα μια περιζήτητη ευφορία, μα σου δωρίζουν ατόφια ψυχική ανάταση, ενώ βαδίζεις μες στο σκοτάδι κι ενώ τα σωθικά σου τα καίει μια δίψα για το ανώτερο που λείπει από τη ζωή μας.
Κι υπάρχουν και κάποια παιδιά πολύ τυχερά, μαθητές που έχουν την τύχη να ‘χουν στο σχολείο τους μουσικό. Κι είναι φοβερό εν έτει 2015 να ‘χουμε ακόμη τα ίδια αιτήματα, αιτήματα πάντα ανοιχτά και διαρκώς ανικανοποίητα, για πράγματα αυτονόητα που θα ‘πρεπε να ‘ναι λυμένα εδώ και δεκαετίες. Γιατί πρέπει επιτέλους η μουσική -αφού έχει πια ξεκαθαριστεί πόσο σπουδαίο αγαθό είναι- να διδάσκεται με συνέπεια και συνέχεια, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες των μαθητών, και όχι αποσπασματικά όπως γίνονται όλα τα πράγματα (και) στον ευαίσθητο χώρο της Εκπαίδευσης, όπου συνήθως οι ανάγκες των μαθητών έπονται.
Κι ευτυχέστατα η Ελλάδα ευτύχησε (ηθελημένος ο πλεονασμός μου) να γεννήσει τον Μάνο Χατζιδάκι, μια διαχρονική αξία και αιώνια, να στηρίζει και να παρηγορεί μια ολόκληρη Πατρίδα βαριά λαβωμένη, αρκεί… Αρκεί να το θέλει αυτή η Ελλάδα, που στις ειδήσεις ξεφαντώνει στα μπουζουκομάγαζα, που για χώρους πολιτισμού τα ‘χουν οι περισσότεροι, να ανοίξει τ’ αυτιά της τα πωρωμένα και να καταφέρει ν’ ακούσει επιτέλους τα λόγια και τις μουσικές που μπορούν να μας κάνουν καλύτερους, αρκεί να τ’ αφήσουμε αυτά τα λόγια κι αυτές τις μουσικές να φτάσουν στ’ αυτιά μας.
Σας συγχαίρουμε και σας ευχαριστούμε για την εκδήλωση!
Δημοσιεύθηκε στις 11 Ιουνίου 2015, αρ. φύλλου 792
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.