6.11.15

ΝΙΚΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Φόρος Προστιθέμενης Ανικανότητας


ΟΔΟΣ 18.6.2015 | 793

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την χρεοκοπία, έχω αρχίσει να μην εμπιστεύομαι τους εκλεγμένους μου, να παρακολουθώ με καχυποψία τις κινήσεις τους, να μην θέλω να υπακούω στις οικονομικές και φορολογικές αποφάσεις τους, να μην θέλω να πληρώνω τους φόρους μου. Η αμφισβήτηση έχει φωλιάσει μέσα μου. Έφθασα στο ακραίο σημείο να αναρωτιέμαι γιατί εγώ ο απλός πολίτης πρέπει να καταθέτω έτσι απλά χωρίς όρους τους φόρους μου στην εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, όταν ο κάθε δανειστής απαιτεί καθημερινές αξιολογήσεις, διαχρονικές δεσμεύσεις, αξιοπιστία, εγγυήσεις και μνημόνια για να δανείσει έστω και μια δεκάρα σε αυτή τη ίδια κυβερνητική εξουσία που εγώ καταθέτω άτοκα και ανυποψίαστα τους φόρους μου; Μήπως πρέπει τελικά να γίνω και εγώ πιο αυστηρός με την εξουσία, μήπως πρέπει να αρχίσω να ζητάω αποδείξεις εντιμότητας πριν πληρώσω τους φόρους μου; Μήπως πρέπει να φοροσυμμετέχω ή φοραποφεύγω κατά συνείδηση;

Απορώ με τον εαυτόν μου πως αφήνω τέτοιες, αντιδημοκρατικές σκέψεις να με περιτριγυρίζουν. Ποιός είμαι εγώ ένας απλός πολίτης να αμφισβητώ και απαιτώ να αξιολογώ καθημερινά, τις αποφάσεις των επιλεγμένων με δημοκρατικές διαδικασίες ηγετών στρατηγών της κοινωνίας μου; Πως είναι δυνατόν να προσποιούμαι ότι δεν καταλαβαίνω τι οργανωτικό χάος θα δημιουργηθεί αν ο κάθε πολίτης επιλέγει να πληρώνει τους φόρους πού θεωρεί δίκαιους, αρνείται να πληρώνει τους φόρους πού θεωρεί άδικους και ζητάει κάθε τόσο πιστοποιητικό εντιμότητας του ταμία για να πληρώσει; Πόσο αγανακτισμένος πρέπει να είμαι για να αφήνω αυτές τις αστείες, ουτοπικές, χαοτικές, ανατρεπτικές, επιπόλαιες, δήθεν εναλλακτικές σκέψεις να περνάνε από το μυαλό μου;

Κι αν όμως κάποιοι από τους εκλεγμένους μου διαχειριστές της εξουσίας, με κλέβουν, αν δανείζονται για να εξαγοράσουν την παραμονή τους στην εξουσία, και στέλνουν αργότερα σε εμένα με περικοπές μισθών και άλλα φορολογικά μέτρα τον λογαριασμό των δανεικών, αν με εξευτελίζουν εθνικά και με κάνουν να απολογούμαι σαν αφερέγγυος Έλληνας, αν μου φέρονται άσχημα, αν μου ανοίγουν και μου αδειάζουν τον τραπεζικό μου λογαριασμό, πολλές φορές από δικά τους λάθη, χωρίς καν να με ρωτήσουν; Αν βλέπω ότι οι φόροι μου πάνε σε ένα έντεχνα κατασκευασμένο τρύπιο βαρέλι και καταλήγουν στις τσέπες επιτηδείων, τότε τι πρέπει να κάνω; Πώς πρέπει να αντιδράσω;

Υπαρξιακά για κάθε κοινωνία τα φοροδιλλήματα των πολιτών. Παγκόσμιο ανά τους αιώνες πρόβλημα τι είναι νόμιμο και τι ηθικό με τους φόρους που επιβάλλει η απανταχού παρούσα εξουσία στους εκάστοτε υπηκόους της. Τι έπρεπε αλήθεια να κάνουν τα παλληκάρια του Ρομπέν των Δασών να πληρώνουν χάριν της νομιμότητας της εποχής την εκκαθάριση των φόρων τους στον σερίφη του Νότιγχαμ ή έπρεπε να κρύβουν τα λεφτά των φόρων στο δάσος, να τα μοιράζουν στους φτωχούς και να περιμένουν τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Τι έπρεπε να κάνει ο Αστερίξ και ο Οβελίξ να πληρώνουν με αγριογούρουνα τους φόρους που τους επέβαλαν οι Ρωμαίοι με το ρωμαϊκό δίκαιο, ή έπρεπε να ψάχνουν στο δάσος για κανένα μαγικό φίλτρο για να γλυτώσουν από την εξουσία των λεγεώνων της εποχής;

Κι εγώ ο Έλληνας, τετρακόσια χρόνια υπόδουλος στον σουλτάνο, πού τόσο γρήγορα είχα ξεχάσει τι σημαίνει φόρος υποταγής και δεν ήξερα καν τι σημαίνουν οι λέξεις, χαράτσι, αλάς, ιφσάτ εδνά μέχρι να τις φέρει στο εγκυκλοπαιδικό προσκήνιο έτσι ξαφνικά, ένας νέος ανεξάρτητος από εισοδήματα φόρος, ένας αεικίνητος φόρος, ο ΕΝΦΥΑ, το επονομαζόμενο χαράτσι της ΔΕΗ.

Πόσο αμόρφωτος, ανιστόρητος, εφησυχασμένος μπορεί να ήμουνα που δεν ήξερα ότι το χαράτσι ήταν το εκκαθαριστικό πληρωμής των φόρων του έτους την εποχή της τουρκοκρατίας που πλήρωναν οι χριστιανοί για να εξαγοράσουν το δικαίωμα ελευθερίας της πίστης τους. Ούτε ήξερα ότι αυτή η κάθε χρόνο διαφορετικού χρώματος απόδειξη που έδιναν μετά την εξόφληση, οι “χαρατζήδες”, αυτοί οι εισπράκτορες των φόρων της πύλης στους χριστιανούς έγραφε: Ο φέρων το παρόν έχει την άδεια να φέρει επί εν έτος την κεφαλή επί των ώμων του. Πόσοι αλήθεια χριστιανοί δεν γίνανε μουσουλμάνοι εκείνα τα χρόνια για να γλυτώσουν από τα χαράτσια, τις αποδείξεις και τις φορολογικές δηλώσεις που έπρεπε να κάνουν κάθε χρόνο για να διατηρήσουν την χριστιανική τους πίστη.

Πόσοι αλήθεια έλληνες εργαζόμενοι και επιχειρηματίες δεν είναι σήμερα έτοιμοι να μεταναστεύσουν, να εγκαταλείψουν την πατρίδα, για να γλυτώσουν από τον ανελέητο βομβαρδισμό των εισπρακτικών εγκυκλίων, φορονόμων και ερμηνευτικών διατάξεων που κατά εκατοντάδες εκτοξεύονται κάθε μήνα εναντίον τους .

Πώς εγώ αλήθεια, ο έλληνας πολίτης, ελεύθερος μετά από τόσους αγώνες, είμαι σήμερα υποχρεωμένος να αποδέχομαι χωρίς κρίση, όλα τα συνεχώς μεταβαλλόμενα φοροπρέπει της εκάστοτε εξουσίας. Πόσα και πόσα αντικρουόμενα έως γελοία φορολογικά μέτρα και νομοσχέδια δεν παρελάσανε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου τα τελευταία χρόνια χωρίς να αντιδράσω; Τι είναι πάλι αυτές οι εξαγγελίες της υποχρεωτικής χρήσης πιστωτικών καρτών για ποσά πάνω από 70 ευρώ. Πού βρήκαν αυτό το εισπρακτικό θράσος οι εφήμεροι εκλεγμένοι να καταργούν δια νόμου κάθε προστασία των προσωπικών δεδομένων του έλληνα πολίτη. Πώς προέκυψε έτσι ξαφνικά αυτός ο έρωτας συνεργασίας της σημερινής αριστερής εξουσίας με το “επάρατο διεθνές τραπεζικό τοκογλυφικό κατεστημένο των πιστωτικών καρτών” για το ηλεκτρονικό φακέλωμα των οικονομικών, και όχι μόνο, κινήσεων των ελλήνων πολιτών; Τι θα κάνουν όλοι οι ηλικιωμένοι Έλληνες που δεν γνωρίζουν να χρησιμοποιούν το πλαστικό χρήμα; Δεν έχουν ακόμα καταλάβει εκείνοι στην εξουσία, ότι δεν αντέχουμε άλλο να πληρώνουμε τον προκαταβλητέο φόρο του ερασιτεχνισμού τους, τον Φόρο Προστιθέμενης Ανικανότητάς τους, ότι δεν θέλουμε άλλους αποτυχημένους φορολογικούς πειραματισμούς.

Ποιός όμως θα μας δώσει πίσω την χαμένη μας ελευθερία και αξιοπρέπεια. Ποιος θα μας γλυτώσει από αυτή την νέα καταιγίδα απρόβλεπτων φορολογικών μέτρων που πέφτουν σαν ηλεκτρονικό χαλάζι. Ως πότε θα ανεχόμαστε διαχειριστές της εξουσίας με ιστορικά πια τεκμηριωμένο μητρώο κυλιόμενης διαφθοράς, να ζητάνε από εμάς τους ανήμπορους απλούς πολίτες να τρέχουμε να μαζεύουμε “αποδείξεις” της φορολογικής εντιμότητάς μας. Ως πότε θα ζούμε σε αυτό το απέραντο λογιστήριο, περιφερόμενοι μέσα στις λάσπες της κακοδιοίκησης της ίδιας της πατρίδας μας, σαν μαύροι εργαζόμενοι, κυνηγημένοι από τους εκλεγμένους λευκούς της εξουσίας σαν ύποπτοι φοροφυγάδες;

Πάλι τα κατάφερα να μπλέξω σε διαχρονικά, ιστορικά, εθνικά, παγκόσμια, πολιτικά σταυρόλεξα και διλήμματα Μην με παρεξηγείτε δεν είμαι μαζοχιστής, απλά σκεπτόμενος, ταλαιπωρημένος από την εξουσία πολίτης είμαι. Αν ζούσα σε κάποια χώρα του σκανδιναβικού βορρά δεν θα είχα τέτοια διλήμματα. Θα πλήρωνα τους φόρους μου, τα κοινόχρηστα της χώρας μου, χωρίς αμφιβολίες. Θα ήξερα ότι από μικρό θα με προσέχουνε, θα εκπαιδεύουν για μένα τους καλύτερους δυνατόν δασκάλους, θα με στέλνουν χωρίς λεφτά σε οργανωμένα και καθαρά σχολεία και πανεπιστήμια, θα με κατευθύνουν να βρω μια δουλειά κατάλληλη στα φυσικά ταλέντα μου, κι όταν γερνούσα θα με πηγαίνανε στα καλύτερα νοσοκομεία και θα μου έδειχναν σεβασμό μέχρι να πεθάνω και ας μην έχω ιδιωτική ασφάλεια η επώνυμο μπαμπά.

Στην Ελλάδα όμως, πού θα πάνε τα λεφτά των φόρων μου; Θα τα πάρουν βουλευτές και δήμαρχοι που ψηφίζουν για τους εαυτούς τους έκτακτες συντάξεις υπερκόπωσης για τα λίγα χρόνια που βρέθηκαν εκλεγμένοι να υπηρετούν τα κοινά; Θα τα πάρουν δικαστικοί που αποφασίζουν οι ίδιοι με δικαστικές αποφάσεις αναδρομικές αυξήσεις στους μισθούς τους; Θα τα πάρουν οι επιτήδειοι επιδοτούμενοι για να αλλάξουν σύμφωνα με την μόδα, ρούχα, καλλιέργειες ή καταναλωτικά πρότυπα; Θα τα πάρουν οι θιασώτες του τζίρου της προχειρότητας, αυτοί οι γεμάτοι ενέργεια επιχειρηματίες που χωρίς περιβαλλοντικές, κοινωνικές, αισθητικές ή άλλες αναστολές εργάζονται νύχτα μέρα για την ανάπτυξη της τσέπης τους; Μήπως οι φόροι μου πάνε σε σπατάλες της εξουσίας, σε πάρτι ολυμπιακών διαστάσεων, του όλοι μαζί τα φάγαμε, όλοι μαζί τα τρώμε. Μήπως πάνε σε πληρωμές δανεικών που εγώ ποτέ δεν πήρα;

Πώς όμως εγώ ο απλός πολίτης θα μπορέσω να επιβιώσω σε αυτό το περιβάλλον; Πώς θα μπορέσω, χωρίς τα δανεικά των Ευρωπαίων να συνεχίσω να πληρώνω από την ίδια ρηχή τσέπη, φόρους για τα δημόσια σχολεία και παράλληλα δίδακτρα για τα φροντιστήρια, μίζες για την παράκαμψη της νομιμότητας και ταυτόχρονα φόρους γραφειοκρατικής υποτέλειας.

Πώς να εμπιστευτώ εκείνους τους εκλεγμένους μου στην εξουσία, που στην εισπρακτική τους μετά δόλου αγωνία περιφρονούν τα δικαιώματα μου για ποιότητα ζωής, καταργούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κάθε συνταγματική έννοια ίσης μεταχείρισης των πολιτών, νομιμοποιούν συνεχώς αυθαιρεσίες, χαρίζουν βεβαιωμένους φόρους όπου αυτοί επιλέγουν και προσπαθούν σε ένα ρεσιτάλ κυνισμού με εξαγγελίες εξαγοράς της νομιμότητας του μαύρου χρήματος, λοταρίες αποδείξεων και άλλα υποτιμητικά για κάθε δημοκράτη πολίτη φορολογικά μέτρα να μαζέψουν το πρόσκαιρο χρήμα της πολιτικής τους επιβίωσης;

Με τις απαισιόδοξες αυτές σκέψεις ετοίμασα την βαλίτσα μου και πήρα το πλοίο να πάω σε ένα γνώριμο νησί. Ήμουνα έτοιμος, με συμπαραστάτη το απέραντο γαλάζιο της ελληνικής θάλασσας, να γράψω μέσα σε κύματα δημοκρατικής αγανάκτησης ένα κείμενο υπεράσπισης του ταλαιπωρημένου για χρόνια από της κυβερνητικές φορολογικές παλινωδίες Έλληνα πολίτη: Το μανιφέστο του φορολογούμενου Έλληνα…


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Ιουνίου 2015, αρ. φύλλου 793
Φωτογραφία: Χαρακτικό πορτραίτο (1530)  του σουλτάνου Σουλεϊμάν Α’ του Μεγαλοπρεπή (1494-1566) του γερμανού καλλιτέχνη Daniel Hopfer (1470-1536). Πριν πωληθεί από τα Sothebys to 2012 στην τιμή των 30.000 GBP, ανήκε στην συλλογή Chevalier Joseph-Guillaume-Jean Camberlyn. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ