NIKOY ΠΡΩΪΟΥ: Χαρισματικά πρόσωπα της πόλεως μας προ του 1950 και σχεδόν ως τις ημέρες μας…

Στην Μαυριώτισσα

Θα παρουσιάσω αυτά τα πρόσωπα σ’ άναρχη σειρά (σκόρπια). Αυτό δεν σημαίνει πως υστερούν σ’ ενδιαφέρον και προσφορά στην καθημερινότητα της πόλεως. Γίνεται από μεράκι για εκείνη την ωραία εποχή που όλοι ήμασταν μα ψυχή με αισθήματα υψηλά, ανθρώπινα και άδολη αγάπη, συντροφικότητα. Όπως θα δείτε καλύπτουν ένα πλήρες έντονης εικοσιτετράωρης παρουσίας ζωντανά μνημεία με τον ξεχωριστό ρόλο τους στο ζωντανό θέατρο της επιβιώσεως ή της προσφοράς στον ρυθμό της πόλεως.

Είμαι βέβαιος πως θα ξαναβρεθείτε για λίγο κοντά τους, όπως τότε, αλλά δεν τους τιμήσαμε, μόνο τους συμπαθήσαμε, κάτι τους χρωστάμε αφού όλοι κάτι πήραμε απ’ αυτούς. Η παρουσία τους, στα κέντρα διασκεδάσεως, εργασίας, στα γήπεδα, στις εκδηλώσεις της πόλεως, σε έργα κοινής ωφελείας, στα πνευματικά, μουσικά, εκκλησιαστικά δρώμενα κ.λ.π.

Θ’ αρχίσουμε με τα ονόματα και τα παρατσούκλια τους.

1) Μ. Μαλάκης 2) Π. Μαντζούρας με την γνωστή παρέα του και τον υπαρχηγό Μαρίνο 3) Παν. Ζωγράφος τελάλης 4) Τσιστινάς Ντάλης παιδονόμος 5) Χρ. Ρήμος παθιασμένος φίλαθλος 6) Αντώνης Τρύφου ο καψουρωμένος φίλαθλος 7) Ουρανία Βρίζα το Μαντείο της Έλλης 8) Ευθύμιος Μπαλλής ο ποιητής εκ του προχείρου 9) Νικ. Ούλας Ιατρός 10) Βασ. Δόϊκος μουσικός, Αφοί Μπάκαρη (Κώστας – Γιώργος) άνθρωποι του αθλητισμού 11) Νικ. Σίσκος το δημοτολόγιο της τσέπης 12) Αριστείδης Αγγελίδης ψυχή του Προφ. Ηλία 13) Αλεξ. Ζέρμαχ χορευτής τραγουδιστής 14) Φίλιππος Μπαρπατσούλης ο ασυμβίβαστος 15) Νικηφόρος Σεβασμιώτατος πατέρας των πτωχών και αδυνάτων 16) Νικόλαος Πιστικός ο καλλιτέχνης 17) Διαμαντής Δούκης κοντοπαντελονάς παιδί του Φουντουκλή 18) Τζίμης Ρίζος παιδικά παιχνίδια 19) Παναγιώτου (Μιμόζα) φωτογράφος δεινός στο βάλς 20) Αντώνιος Κάλλιαρης πρόσωπο της αγοράς με ιδιαίτερες ικανότητες χρηματαγοράς 21) Ηλίας Παντελής ταξιτζής 22) Γεώργιος Τόκας με τα επικίνδυνα παιχνίδια 23) Κυριάκος Συνάτικας η καλή Μπουτίγκα 24) Τάρπος ο αχθοφόρος 25) Θ. Ζούρκος ο πανπόνηρος 26) Νικ. Μπερτανός αριστοκράτης – κυνηγός 27) Αντώνης Κόκκινος – αέρα ιδιοκτήτης χαρτοκιβωτίου 28) ο Απόστολος ο Αμίλητος, ίσως επιστήμονας 29) Κώστας Τσιντζίφας λούστρος 30) Κώστας Τσαγκαλίδης λούστρος 31) Κώστας Δανδής το κινητό παγωτό 32) Παν. Σικέρκας και Μπαρμπαγιώργος Ξηροί καρποί 33) Ηλίας Σιάκας και Αθανάσιος Δημητριάδης γραμμόφωνο ΠΙΚ-ΑΠ τα στέκια των γλεντζέδων 34) Φώτης Πυρρίλης ο κομψός και βαρύφωνος Ταβερνιάρης με την ΕΛΙΤ πελατεία 35) Μήτσος Χάτσιος εξ. κέντρα 36) Μ. Σμίλκος κινηματογράφος εξ. κέντρα 37) Γιώργος Βουΐτσης Ιατρός. Μ’ αυτά τα πρόσωπα θ’ ασχοληθούμε στη συνέχεια, εσείς με την ευκαιρία αυτή και από προσωπικής εμπειρία θυμηθείτε κι άλλους άξιους της πόλεως.

Τα στέκια ήταν το Τσαρσί, η Έλλη, και η Κάτω Αγορά, όπου έδρασαν ανάμεσα μας αυτά τα πρόσωπα.
Οι ταβέρνες, τα ζαχαροπλαστεία, τα κουρεία ήταν σ’ αυτούς τους χώρους και εκεί με τον κόσμο της πυκνής βόλτας δρούσαν τα πρόσωπα που αναφερόμαστε.

Η ταβέρνα του Σιάκα με τα δημοτικά και ηπειρώτικα, καθώς και τα βαριά λαϊκά στην ταβέρνα Δημητριάδη φιλοξενούσαν όλο το βράδυ τις παρέες με την πιο οργανωμένη του Μαντζούρα-Παπούλα-Καλλίνικου-Σιώπηδες-Γ. Παύλου κλπ χάριζε στο κοινό ώρες ξενοιασιάς και κεφιού με τις γνωστές Ατάκες και στροφές του Πάντου στον δρόμο με το ποτήρι στο χέρι –έλεγε «αφού υπάρχουν τα μνήματα, τι; τα θες τα χρήματα». Παρήγορα λόγια για τους φτωχούς και κόντεμα στα όνειρα των πλουσίων.

Πόσα δεν έλεγε για την μακαρίτισσα Βάσω, για τον εαυτό του και μαζί με τον άλλο παραμυθά τον Μαρίνο περιέπαιζαν τους πάντες καλοπροαίρετα. Πάρα πολλά φιλοσοφήματα του Πάντου ακούγονταν και κυκλοφορούσαν σε πρώτη έκδοση. Πολλά κατορθώματά τους και έξω από την Καστοριά, όπου πήγαιναν, κάτι σκάρωναν. Ένας Πάντος ανεπανάληπτος, φιλήσυχος κρασοπότης.

Πιο κάτω το στέκι του Πυρρίλη με χορωδιακές παρέες γνωστών συμπατριωτών μας, δημιουργούσαν άλλο τύπο διασκεδάσεως με πειράγματα και δήθεν παρεξηγήσεις.

Ένας άλλος χώρος εκτονώσεως ήταν το ποδόσφαιρο. Τρεις τοπικές ομάδες, με διαφορετικό φίλαθλο κοινό, και πολλούς καψούρηδες φιλάθλους, όπως ο κ. Χρ. Ρήμος γνωστός για τις ψευδολογίες του και θύμα της κερκίδας. Άλλος γνωστός ο Αντώνης Τρύφου όταν έχανε η Ορεστιάδα κόβονταν η λαλιά του, όλοι έπεφταν επάνω του.

Οι αδελφοί Μπάκαρη εκτός από την προσφορά τους στα γήπεδα «σε όλες τις θέσεις» προσέφεραν στην πόλη και τους παλαιστικούς αγώνες, επάνω στο Γυμνάσιο. Με τον Μοραλίνο, Καρπόζηλο, Ναθαναήλ και ο Κώστας στο ΡΙΝΚ, εκείνα τα χρόνια αγνοί αθλητές στην ψυχή.
Το ίδιο και ο Μιχ. Λίτσκας-Μαλάκης τερματοφύλακας με πολλές τρύπες στα πλάγια…, αλλά και κοινωνική προσφορά στον Δήμο κυρίως στην τριήμερη διάρκεια του Καρναβαλιού ως επίσημος Τελετάρχης.

Παναγιώτης Ζωγράφος το δυνατό λαρύγγι με την φωνή του εκτελούσε τα χρέη του Δήμου ως Τελάλης από τις ψηλές μεριές της πόλεως, ο άνθρωπος της ενημερώσεως, το ραδιόφωνο του Δήμου.
Ο κ. Νταλής-Τσιστίνας ο άλλος άνθρωπος του Δήμου με σοβαρή αποστολή, την παιδική προστασία από κάθε άποψη. Παιδονόμος. Εκείνα τα χρόνια λόγω των οικονομικών στερήσεων εστρέφοντο σε ζημιές και συμπλοκές τα παιδιά στις γειτονιές με αρχηγούς κ.λ.π. Η παρουσία του ήταν σωτήρια. Η πρόληψις στην πρώτη γραμμή και το πετύχαινε. Το όνομα του είχε δύναμη και αποτέλεσμα.
Φίλιππος Μπαρμπατσούλης. Ο ασυμβίβαστος αντιδήμαρχος, ο πανταχού παρών, δίκαιος και αυστηρός παρουσίασε έργο στην καθαριότητα και σε έργα, όπως το λιμάνι, δρόμους…

Νίκος Ούλας ο γιατρός του ποδαριού από το Τσαρσί μέχρι κάτω στην αγορά εύθυμος. Χαιρετούρας αδιακρίτως με το κοινό και συνήθιζε να λέγει «Όχι γιατρός στο σπίτι σας, μόνο η Μαμή» και με τη γνωστή του φράση ο χαιρετισμός του «Ρεθύμα…» σε υγιή και ασθενή – κοντινός σε όλους. Ήταν το θάρρος του ασθενή.

Βασίλης Δόϊκος. Το μουσικό φαινόμενο του Νομού και στα Γυμνάσια Καστοριάς-Άργους ως καθηγητής, δημιουργός χορωδιών και πολλών μουσικών παιδικής ηλικίας, στο βιολί, στην κιθάρα, στο ακορντεόν, τυχερή η πόλις. Μια χορωδία σώζεται ακόμη.

Δημήτριος (Τάκης) Παπακωνσταντίνου δικηγόρος. Είναι πρόσωπο με δράση στην πολιτιστική αναβάθμιση της πόλεως. Η τριάδα Τάκης – Καλαφατίδης – Πιστικός, μαζί με τον καθηγητή Μουτσόπουλο, ανέδειξαν τον λιμναίο οικισμό και με τον καθηγητή αρχαιολόγο Πελεκανίδη ανακαίνισαν την Παναγία Μαυριώτισσα και διοργάνωσαν στην Καστοριά το 1954 το Παγκόσμιο Βυζαντινολογικό Συνέδριο με πολλούς γνωστούς, έλληνες και ξένους αρχαιολόγους.

Αριστείδης Αγγελίδης και Μαλάκης. Οι δύο αναμορφωτές του Πρ. Ηλία, ένα δίδυμο προσφοράς για την πόλη. Άνθρωπος σκληρός, πεισματάρης αλλά δημιουργικός κατέφαγε τον βράχο που οδηγεί σήμερα στον Πρ. Ηλία. Παρέδωσε ένα έργο θεάρεστο. Άξιο τέκνο και το μαρτυρεί και η μοιραία πτώση στον τόπο που αξιοποίησε. Άγριος φατσικός αλλά κατά βάθος αισθηματίας και μας δίδαξε με την επιμονή του.

Ευτύχιος Μπαλλής: Ένα αγνό παιδί πολυμελούς οικογενείας, με τα αδέλφια του ως ψαλτάδες στις εκκλησίες. Ο ίδιος για χρόνια συνόδευε με επιτυχία την διεξαγωγή των ετήσιων Καρναβαλιών με την πρόχειρη ποιητική και ιστορική αφήγηση τα καρναβάλια με γλυκά και εγκωμιαστικά δίστιχα και άλλα λόγια της στιγμής με περιεχόμενο για την πόλη. Αρκετά ποιήματα του εκδόθηκαν στον τύπο. Θετική η προσφορά του. Ας είναι καλά.

Αλέξανδρος Ζέρμας ένας εκπρόσωπος του παλιού καιρού του Αρχοντικού με εμφανίσεις παραδοσιακές, στις γιορτές, ντυμένος με τα χολέβια και τους Ντονλαμάδες, άριστα χορευτής, τραγουδιστής, κανταδόρος στα σοκάκια της πόλεως, και ως τα τελευταία του στα παγκάκια της Νότιας παραλίας με το παλιό ταλέντο το τραγούδι ξανάφερνε πίσω με πόνο ψυχικό αυτά που πέρασε μέσα στην πόλη και έξω στην φάρμα του την Ντόμπλιτσα. Νέος ως το τέλος…

Η μοναδική γυναίκα της ανοιχτής πόρτας, αλλά και με την σκούπα στο χέρι μπροστά στον Άγ. Γιώργη, η πρωινή εφημερίδα της επικαιρότητας επί παντός νέου και παλαιού γεγονότος η αξέχαστη Ουρανία του Βρίζα. Ο υποχρεωτικός σταθμός των διερχομένων «Άμπρε δεν άκουσες τι έγινε το βράδυ; Η Νόλενα, ου Θουμάς, ου Νούμης έκανε αυτό, εκείνο η τάδε σχορέθηκε, ο καψερός ου Ντούλης ου δείνος και ου πέρας». Ήταν το φαγητό της, φωνή βραχνή και βροντερή. Αν μπορούσες ας μη σταματούσες. Φυλάκιο… πρώτο στην ΄Ελλη.

Νικόλαος Πιστικός: Ο αναπλάστης των αρχοντικών και ιστορικών, εκκλησιών, μνημείων, τοπίων κλπ. Με το ξεχωριστό του ταλέντο να χρησιμοποιεί τον γύψο και την κόλλα παρουσίασε περίπου 20 ανάγλυφα έργα μνήμης και αρχοντιάς, τα οποία θα μείνουν για πάντα στο Μουσείο της πόλεως μας για να φανερώνουν την ιστορική διαδρομή της στους αιώνες που θ’ ακολουθήσουν και θα θαυμάζεται ο τόπος μας από τα χέρια του αγαπητού μας Νίκου. Η δε προσφορά του και εν συνεχεία δωρεά στον Δήμο, την ψυχική του καταθέσεως, τον ανεβάζει πολύ ψηλά, ως ένα μεγάλο ευπατρίδη και άξιο παντός επαίνου Καλλιτέχνη με τα ευγενέστερα αισθήματα του. Το έργο του τον κάνει αιώνιο. Πανάξιος!

Ηλίας Παντελής – Παντέλος. Το τρελό τιμόνι. Το αλάνι της Θεσσαλονίκης και της πόλεως, σε νεαρή ηλικία. Προστάτης και αρχηγός παιδικών συμμοριών και με καλές διαθέσεις. Βοήθεια στους δυστυχείς. Ένας φιλότιμος και αλτρουιστής, ψυχούλα που δύσκολα συναντάς σήμερα. Όταν άκουγε για βοήθεια ήταν πρώτος και στο ισνάφι του στον αυτοκινητιστικό κόσμο πολύ γνωστός και με εκτίμηση. Ένας, με γλυκιά συμπεριφορά και με την πιο γλυκιά λέξη στο στόμα «Αδελφέ…».
Γεώργιος Τόκας: Ο ιπτάμενος Ίκαρος και μελετητής του σύμπαντος με θεωρίες και πράξεις προχωρημένες για την εποχή του. Ο γνωστός Αρχιποδηλατάς.

Διαμαντής Δούκης: Το παληκαράκι της Άνω Αγοράς με το χαρακτηριστικό του μουστάκι κοντοπαντελονάς και με τον Τσιολιά σήμα στην πραμάτια του το παιδί του Φουντουκλή.
Νίκος Σίσκος: Το Δημοτολόγιο της τσέπης μυαλό δυνατό, μεγάλος μνήμων όλα τα δημογραφικά πρόχειρα. Πολλά χρόνια υπάλληλος του Δήμου προσέφερε αφιλοκερδώς και καλός σύμβουλος στους συμπολίτες. Καλό παράδειγμα για μίμηση.

Αντώνιος Κάλλιαρης: Έμπορος στην Κάτω Αγορά με ιδιαίτερη έφεση στα οικονομικά δρώμενα. Έλεγαν, τότε «αυτό το είπε ο Αντώνης, γιατί εκείνη την εποχή γίνονταν πολλά εξωτραπεζικά παιχνίδια. Συμβούλευε τους συμπατριώτες.

Γεώργιος Βουΐτσης: Γιατρός. Δήμαρχος 1943 έως κατοχής. Έσωσε τον ανδρικό πληθυσμό της πόλεως από την εκτέλεση, από τους Γερμανούς, εξ αιτίας των Εαμοσυμμοριτών που έκαναν επίδειξη στην πόλη με τρόπο πολύ βρώμικο.

Οι Γερμανοί συγκέντρωναν περίπου 200 άνδρες από 16 – 100 χρονών και στην πλατεία μπροστά στο Παλλάδιο πήραν θέση εκτελέσεως. Τότε ο Γιατρός κάτοχος της Γερμανικής γλώσσης μαζί με τον Νικηφόρο Δεσπότη μας επενέβησαν και δεν έγινε μια νέα Κλεισούρα. Εποχές φρίκης για το λαό μας κυρίως από απερισκεψίες. Σωστός πατριώτης ως το πέρας της ζωής του και συγκαταβατικός ως γιατρός.

Νικηφόρος ο Σεβασμιώτατος: Παπασιδερίδης στο πατρικό του. Ο πατέρας των πτωχών και αδυνάτων ως κληρικός, αλλά και με εθνική προσφορά στη πόλη και στο νομό. Το έτος 1943 είχαν φύγει οι αρχές του νομού, λόγω της ΕΑΜοκρατίας συνεπικουρημένης της Βουλγαρικής συμμετοχής και ο νομός κινδύνευε να περιέλθει στα ξένα χέρια. Ένα πρωϊνό έφυγε κρυφά και πήγε στην Αθήνα και αφού κατόρθωσε με τον Δραγούμη να συνομιλήσει, τον εξυπηρέτησαν και έφερε εισαγγελέα και άλλους μέσω Αμυνταίου και έτσι ο νομός απέκτησε Έπαρχο και λοιπές υπηρεσίες και δεν γίναμε κομμάτι της ρωσικής κατοχής-κομιτατζήδων.

Τραγικά γεγονότα με εθνική μεγάλη σημασία για την χώρα. Πρωτοστάτησε μαζί με τον  Βουΐτση στην για λίγο εκτέλεση των συμπατριωτών μας, όπου ακούστηκε να λέγει: «Φρούραρχε σκότωσε εμένα κι όχι τους άνδρες». Ασθενικός στο σώμα με γενναία ψυχή ο Νικηφόρος μας.

Αξίζει ακόμη ν’ αναφερθούμε σε άλλες δύο επιτυχίες του. Η μία καθαρά Χριστιανική. Το έτος 1917 μια θανατηφόρα επιδημία έφερνε θάνατο στα νήπια και στα πιο μεγάλα παιδιά. Ο νομός είχε τεθεί σε καραντίνα. Τότε ο Νικηφόρος υπηρετούσε ο Καλόγηρος στο Μοναστήρι Ζαμπόρδα Γρεβενών και με τη δική του πρωτοβουλία έφερε και περιήλθε σ’ όλο τον νομό με την εικόνα του Άϊ Νικάνορος και ω του θαύματος σώθηκε ο μικροκόσμος.

Και η δεύτερη μεγάλη του προσφορά ήταν όταν το 1947 ίδρυσε στην Καστοριά τον Ερυθρό Σταυρό με υψηλές υπηρεσίες στον λαό μας. Τέτοιο θρησκευτικό ηγέτη διέθετε η Καστοριά στην πιο δύσκολη ιστορική πορεία.Επίσης κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου, επισκέπτετο όλες τις μονάδες και ενίσχυε ψυχικά τα στρατεύματα της χώρας. Ο Άγιος Νικηφόρος του στρατού εθνικού της Ελλάδος. Είναι λίγη αυτή η εθνική του προσφορά;

Κατά την περίοδο του εφοδιασμού από την Ούντρα - ομογενείς της Αμερικής δεν είναι μακριά αυτή η εποχή όλοι γνωρίζουν την ακέραια του διανομή σ’ όλη την πόλη. Το αποτέλεσμα να στηθεί μόνο μια προτομή στην ιδιαιτέρα του πατρίδα Δισπηλιό. Η πόλις με την νοοτροπία που της διακρίνει, εννοώ να μη τιμά αυτούς που προσφέρουν δεν προχώρησε στην ανέγερση και αγάλματος του Νικηφόρου, του γλυκύτατου και με αγία μορφή ιεράρχη μας…
Εδώ βρίσκει δικαίωση το: «Κανείς δεν αγίασε στον τόπο του».

Υπηρέτησε ως γραμματέας στο Πατριαρχείο και από εκεί πήρε το αξίωμα του Επισκόπου. Κάτοχος της Βυζαντινής Ψαλτικής και με φωνή μελωδικότατη. Το κορμί του και η γενική σωματική του διάπλαση, ίσιος με το πρόσωπο σε Αγία θεώρηση.

Έως εδώ παρουσιάσαμε αρκετά πρόσωπα επώνυμα με κάποια ευρύτερη αναφορά αντίστοιχα με το ρόλο τους στην καθημερινότητα. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στον γενικότερο πληθυσμό, με την αρχή στον κόσμο της δυστυχίας, σωματικής ανικανότητας, πνευματικής υστερίας κ.λ.π. άνθρωποι οι οποίοι περνούσαν καθημερινά από μπροστά μας και μας έστελναν άλλα μηνύματα, συμπόνοιας, λύπης και ελέους, γνωστοί σε όλους. Θα παρουσιάσω τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες με πρώτο τον Τάρπο χωρίς επώνυμο. Ο γυμνόστηθος Άτλας αχθοφόρος με την τριχιά να τον πνίγει στο λαιμό και να ανεβαίνει από τις δύσκολες ανηφόρες, πολλές φορές και τραγουδώντας ακόμη αλλά και ένα μεγάλο πόθο του «Θα τα πάρω;». Κάποιοι τον έπεισαν πως θα του έρχονταν χρήματα απ’ έξω και με την αφέλεια του έζησε μ’ αυτό το περίμενε… μέχρι τον θάνατό του.

Ο επόμενος είναι ο Θεόδωρος Ζούρκος: Η πονηριά του και η αλητεία εν αντιθέσει με τον πρώτο παροιμιώδη. Τεμπέλης και κακόψυχος χαρακτήρας εκμεταλλεύετο τους δυστυχείς. Κάθε χειμώνα έκαμνε καμιά ζαβολιά και την έβγαζε στη φυλακή.

Νίκος Μπερτανός ο ξεπεσμένος αριστοκράτης από την Κων/πολη, με ένα όπλο κυνηγητικό και ένα ταλαιπωρημένο σταύλο, περιφερόταν στην πόλη και για κατοικία του είχε το κτίσμα στον Άγιο Νικόλαο προς την Μαυριώτισσα. Εκεί σώθηκε ως το τέλος.

Αντώνης Κόκκινος: Η περιουσία του όλη ένα μεγάλο κουτί από κάποιο σπίτι και εκεί μέσα διπλωμένος ζούσε κοντά στα σημερινά ψαράδικα σε μεγάλη περιφρόνηση -σκυλίσια ζωή και πέρα από όλα δέχονταν και πειράγματα σκληρά. Όπως τον είχαν κολλήσει ένα πείραγμα -ΑΕΡΑ- και τότε ο δυστυχής έβγαινε από τα ρούχα του, πολύ αγανακτισμένος, έτρεμε σύγκορμος. Στο κουτί τελικά παραδόθηκε.
Ήταν και άλλοι σ’ αυτή τη μοίρα κι ένας Αποστόλης κουρελής αμίλητος, διαδίδετο πως ήταν άλλοτε δάσκαλος.

Εδώ θα σταματήσουμε τον ανθρώπινο πόνο και θα προχωρήσουμε στην άλλη μεριά της καθημερινότητας, στην συμμετοχή του ζωντανού στοιχείου της πόλεως.Και εμείς το μεγάλο πλήθος συμπληρώναμε την πόλη με τον ρόλο μας ο καθένας.

Να θυμηθούμε εδώ και τον Πάντο Μαντζούρα, ο ευγενικός και καλοκάγαθος που με τις «ζευζεκιές» του σκορπούσε γέλιο και κέφι κάνοντας και τον πιο δυστυχισμένο να νοιώθει ευχάριστα κοντά του. Ήταν ένας θυμόσοφος, ένα ζιζάνιο, που μένει ανεξίτηλη η μνήμη του σε όσους τον γνώρισαν.
Βέβαια η εποχή πολύ δύσκολη, λόγω της αβεβαιότητος πολεμικών συρράξεων του Συμμοριτοπόλεμου στην περιοχή μας, οι άνθρωποι ντόπιοι κάτοικοι και πολλοί συμμοριόπληκτοι των γύρω περιοχών είχαν μια άλλη συμπεριφορά.

Κυριαρχούσε η συντροφικότητα, η φιλία που λείπει σήμερα, οι παρέες πολλές και η συμμετοχή τόσο σε γλέντια όσο και σε εκδηλώσεις διάφορες. Οι γιορτές ήταν οι μεγάλες ευκαιρίες για έξοδο από τα σπίτια και ο κόσμος πήγαινε στα κέντρα, έπινε το ουζάκι του. Το πιο ωραίο ήταν το ό,τι τραγουδούσαν, σφύριζαν, αγαπούσαν αληθινά, και το νόημα της ζωής κυλούσε σε άλλο.

Υπήρχαν πολλά κέντρα διασκεδάσεως, όπως (Θεριελίδης, Χάτσιος, Έλλη, Όαση, Μπουάτ, Μακρυγιάννης κλπ) προσέφεραν ζωντανή μουσική, διασκέδαση, όλοι έξω. Ο κόσμος τραγουδούσε. Είχε φωνή, όχι σαν τώρα που μας πλάκωσε η μούγκα.

Τραγούδια καθαρά ελληνικά, βγαλμένα από πονεμένα στήθια κι όχι όπως τα σημερινά άγριες φωνές της ζούγκλας (Αφρικής – Αμερικής κ.λ.π.) δεν συγκινούν το περισσότερο πληθυσμό, κι έτσι χάθηκε η δική μας προσωπική διάθεση.

Το Τσαρσί γεμάτο κόσμο κάθε ηλικίας καθώς και περιοχή της Έλλης οι γειτονιές τραγουδισμένες από κανταδόρους συνοδεία οργάνων και μέσα στις βάρκες πονεμένοι φίλοι έβγαζαν τον πόνο με το τραγούδι. Παντού άνθρωποι. Έκαναν αισθητή την παρουσία των. Οι παραλίες επίσης. Όλη η πόλη βούιζε. Δεν υπήρχε τόσο αυτοκίνητο και η τηλεόραση τόσο διαδομένη, τώρα χάλασε αυτό το ζωντανό θέαμα.

Μια ζωή με πολύ συγκινητική θύμηση και αναπόληση από τα παλιά.
Εμείς κάναμε μια δύσκολη αναδρομή, η οποία δεν καλύπτει όλα τα θέματα, γι’ αυτό ο καθένας ας συμπληρώσει κι άλλα ενθυμούμενος την εποχή εκείνη.

Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην ΟΔΟ το 1999. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Απριλίου 2015, αρ. φύλλου 783