 |
| ΟΔΟΣ 19.3.2015 | 780 |
Αχ και να ζούσα στην Κίνα κι όχι στην πατρίδα μου!... Γιατί εκεί η χρονιά του δράκου κρατάει μονάχα ένα χρόνο κι όχι σαν εμάς εδώ πολλά…
Τι μ’ έπιασε τώρα με τους δράκους; Μην αναρωτιέστε, θα σας πω αμέσως: μα δεν το βλέπετε όλοι σας πόσο το κακό πλήθυνε γύρω μας, πόσο σφιχτά μας έχει τυλίξει, πόσο δύσκολο φαίνεται να μπορέσουμε να ξεφύγουμε απ’ το σφιχταγκάλιασμά του και να σωθούμε;
Δράκος είναι και η προσωποποίηση του κακού. Είναι όλα αυτά τα τέρατα που συμβαίνουν γύρω μας, είναι και τα μικρά και μεγάλα τέρατα που υπάρχουν μέσα μας και που, όταν δε δαμάζονται και μετατρέπονται σε πράξεις, προκαλούν όλο το κακό που ζει και βασιλεύει κοντά μας, κάνοντας τη ζωή μας από δύσκολη ως δυσβάστακτη.
Κάποτε οι δράκοι ζούσαν μες στα παραμύθια. Και ζούσαν εκεί επειδή υπήρχαν και στ’ αλήθεια. Άλλωστε, το ξέρουμε όλοι μας πια, τα παραμύθια δεν είναι τίποτ’ άλλο εκτός από μια απεικόνιση της πραγματικότητας. Με σύμβολα βέβαια και με κάποιο άλλο χαρακτηριστικό που μακάρι να συνέβαινε και στη ζωή: στα παραμύθια στο τέλος πάντα το καλό θριαμβεύει και ο ακροατής κερδίζει την κάθαρση, που είναι και το ποθούμενο. Στην πραγματικότητα, όσο κι αν πιστεύουμε στη Θεία Δίκη, δεν έρχεται πάντα στο τέλος η λύτρωση, όχι. Οπότε, καλόν αγώνα!
Γιατί ναι! Όσο κι αν δεν είναι καθόλου βέβαιο πως στο τέλος σε περιμένει η δικαίωση, εσύ ο άνθρωπος, που σου δόθηκε Άνωθεν το δώρο της ζωής και η ελευθερία να το χειριστείς αυτό το δώρο όπως εσύ επιθυμείς, πρέπει να αγωνιστείς, να μη σου περάσει καν από το νου να παραδοθείς δίχως μάχη. Αυτό δε σου πάει και δε σε τιμά. Οφείλεις λοιπόν στον εαυτό σου αλλά και σ’ όλους τους άλλους να αγωνιστείς για τη νίκη, ακόμα κι αν είναι να σου μείνει ο αγώνας μονάχα κι η χαρά πως τουλάχιστον αγωνίστηκες και απόλαυσες τον αγώνα. Γιατί ο αγώνας ξεχωρίζει τον ζωντανό από αυτόν που έχει πεθάνει∙ ακόμα κι αν φαίνεται πως ζει…
Άλλωστε, έτσι δεν έκανε κι ο πρόγονός σου ο Ηρακλής; Πάλεψε με τους δράκους της εποχής του και νίκησε κι ας είχε θάνατο φριχτό. Κι ήταν οι δράκοι αυτοί - το λένε τα ιστορικά μας βιβλία κι όχι κάποιος που διαθέτει τεράστια φαντασία- κάποια από τα μεγάλα κακά της δικής του εποχής. Ως και οι Στυμφαλίδες όρνιθες τα κουνούπια των ελών συμβολίζουν που τρόμαζαν τους ανθρώπους με τον πυρετό που τους προκαλούσαν. Και μονάχα η Αρετή και η Κακία – η συνάντηση του ήρωα μαζί τους και η επιλογή του είναι το μεγαλύτερό του κατόρθωμα κι ας μη συγκαταλέγεται στους άθλους του- δεν είναι δράκοι, αλλά κανονικές γυναίκες, που η καθεμιά τους κουβαλάει επάνω της τα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν: η μια ήταν ντυμένη απλά και δεν είχε κανένα στολίδι, ενώ η άλλη ήταν ντυμένη πολύ όμορφα κι είχε πολλά στολίδια. Κι ο Ηρακλής έκανε την πιο δύσκολη επιλογή, σε αντίθεση με τους περισσότερους σημερινούς δυνατούς της γης που ξέρουμε όλοι ποιο δρόμο διαλέγουν…
Μα, όσο δυνατά κι αν πάλεψε ο Ηρακλής, οι δράκοι δεν εξαφανίστηκαν, δεν έπαψαν να υπάρχουν. Γι’ αυτό τους συναντάμε και στα μετά Χριστόν χρόνια στις εικόνες μιας μεγάλης μορφής της Πίστης μας, του Αϊ-Γιώργη του Δρακοκτόνου. Διαβάστε τι γράφει μεταξύ άλλων με αφορμή τη συγκεκριμένη εικόνα του αγίου ο Καστοριανός συγγραφέας κ. Κ. Δούφλιας: «Ο δράκος δεν είναι μόνο το κακό που φοβερίζει με αφανισμό τον κόσμο. Είναι και το σκότος και η καταχνιά. Η επιδρομή και η καταστροφή. Η δουλεία και η ανελευθερία. Η σπίλωση και η παραχάραξη του προσώπου. Το αδιέξοδο στην ανθρώπινη πορεία. Η αγριότης και ο τρόμος. Η βαρβαρότητα. Η μάχαιρα του επιδρομέα και του κατακτητή».
Δράκοι όμως δεν είναι μόνον τα παραπάνω. Είναι κι άλλες καταστάσεις και συμπεριφορές, είναι όμως κυρίως το κακό που κατοικοεδρεύει εντός μας. Με φοβερότερο απ’ όλα τον ατομικισμό και τη φιλαυτία∙ το δράκο που γεννάει ένα σωρό δρακόπουλα: την αδιαφορία για τον άλλον, την απληστία, το φθόνο, τη συκοφαντία, την κατάκριση,…, δρακόπουλα όλα τους φοβερά και τρομερά, που ασκημίζουν όχι μονάχα τον κόσμο, αλλά προπαντός το μέσα μας κι όλο μας το είναι. Αυτά τα δρακάκια, μικρά στην αρχή, με τον καιρό και καθώς κανείς δεν έδινε σημασία θέριεψαν κι έγιναν κανονικοί δράκοι. Αυτοί είναι που γέννησαν την πολυσυζητημένη κρίση, αυτούς πρέπει οπωσδήποτε ν’ αντιπαλέψουμε αν θέλουμε να ‘χουμε ελπίδα.
Γιατί δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά μόνο αυτόν της επιστροφής. Της επιστροφής από τη «νίκη» του εγώ έναντι του εμείς, το «θρίαμβο» του ατόμου έναντι του συνόλου, της μονάδας έναντι του όλου. Της επιστροφής στο δρόμο της συλλογικότητας που χάσαμε γιατί θέριεψε ο δράκος της αγάπης για τον εαυτό μας. Και ξεχάσαμε πως δεν μπορεί και δε γίνεται να είσαι μια μονάδα ευτυχισμένη μες σ’ ένα σύνολο ανθρώπων που υποφέρει. Κι αν συμβαίνει να τη νιώθεις αυτήν την ευτυχία, σίγουρα είναι απάτη, δεν υπάρχει. Βλέπεις, είμαστε μέλη ενός συνόλου και το τι νιώθουμε έχει μέγιστη συνάφεια με το τι νιώθει ο διπλανός μας. Άλλωστε, η θεωρία της πεταλούδας και του χάους δεν αφορά μόνο τα οικολογικά ζητήματα. Αφορά προπαντός τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι τόσο επίκαιρα και πάλι τα παραμύθια. Γιατί εκεί το καλό νικάει και σκοτώνει όλους τους δράκους, όσο φοβεροί κι όσο τρομεροί κι αν είναι. Άρα, να ένας τρόπος: ξαναγυρνάμε όλοι, μικροί-μεγάλοι στα αθάνατα παραμύθια μας, βρίσκουμε το δρόμο που χάσαμε κι αρχίζουμε να εξοντώνουμε έναν έναν τους δράκους που λίγο ακόμη θέλουν για να μας καταπιούν ολόκληρους. Δρόμος επιστροφής είναι και δοκιμασμένος, δρόμος που έχει περπατηθεί, δε μας είναι άγνωστος. Κι αν ακόμα νομίζουμε πως δεν τον γνωρίζουμε, ας ψάξουμε κι ας ψαχτούμε. Θα τον βρούμε εύκολα, αρκεί να θέλουμε πραγματικά να τον βρούμε.
Όσο για την ευχή που έκανα στην αρχή, παραμύθι ήτανε. Και βέβαια το προτιμώ που είμαι εδώ, στη δική μου πατρίδα. Το λέει υπέροχα ο ποιητής:
«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!».
Χαίρομαι λοιπόν που είμαι εδώ∙ που μπορώ να παλεύω και ν’ αγωνίζομαι για να ξαναλάμψει το πρόσωπο της πατρίδας που εμείς οι παρασυρμένοι από τους δράκους παραμορφώσαμε∙ για ν’ αποκτήσουμε όλοι μας την πατρίδα που μας αξίζει. Όπως ακριβώς έκανε το βασιλόπουλο στο Παραμύθι χωρίς όνομα, που τα κατάφερε να ξαναφτιάξει μια χώρα ολότελα ρημαγμένη. Το μιμούμαστε για τους γνωστούς λόγους, μα και για έναν ακόμη λιγότερο γνωστό: γιατί ένα υπαρκτό πρόσωπο είχε η Δέλτα στο νου της όταν έγραφε για το βασιλόπουλο, ένας ολοζώντανος Έλληνας την ενέπνευσε. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον πολύ αγαπημένο μας Ίωνα Δραγούμη από το Βογατσικό της ιδιαίτερης πατρίδας μας, της Καστοριάς…
ΥΓ: Τι θα μπορούσε ν’ απαντήσει κανείς στη 10χρονη μαθήτρια, την Αλίκη, που αναρωτιόταν γιατί στη ζωή αυτή να βασανίζονται οι καλοί, ενώ κανονικά θα ‘πρεπε να υποφέρουν μόνο οι κακοί;
Πώς να μη συγχαρεί τον 7χρονο Συμεών, που είπε το εξής καταπληκτικό τη Δευτέρα που συζητούσαμε μες στην τάξη: «Οι αληθινοί άντρες χρησιμοποιούν τη δύναμή τους μόνο για το καλό, όχι για το κακό»!!!
Και, τέλος, πώς να μη θυμώσει κανείς με την τεράστια υποκρισία της κοινωνίας, που είτε ανατρέφει νταήδες είτε εθελοτυφλεί κι έπειτα παριστάνει πως ξαφνιάζεται και θρηνεί!... Μα και πώς να μην οργιστεί με την ακόμη μεγαλύτερη υποκρισία της Πολιτείας, που ποτέ δεν προνοεί –αυτοί που μας κυβερνούν όλα τα χρόνια, δυστυχώς, ποτέ δεν έχουν υπάρξει των φρονίμων τα παιδιά- και πάντοτε κάνει δακρύβρεχτες δηλώσεις για περιστατικά και θύματα που θα μπορούσε και να είχε προλάβει!... Γιατί αν δεν ήταν έτσι, δε θα είχε τολμήσει να σκεφτεί την οικονομική αποδυνάμωση της ΕΨΥΠΕ, του δραστήριου φορέα που έχει οργώσει την Ελλάδα ολόκληρη, ενημερώνοντας σε βάθος γονείς και δασκάλους σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού, που δυστυχώς ταλαιπωρούν πάρα πολλά παιδιά κι όχι μονάχα τον Άλεξ και τον Βαγγέλη, που κατέληξαν εξαιτίας τους…
«Αφιερωμένο στον Βαγγέλη Γιακουμάκη και στην οικογένειά του για τα όσα έχουν περάσει επειδή κάποιοι ευχαριστιούνται να βασανίζουν τους άλλους…» ήταν η αρχική μου αφιέρωση, καθώς έγραφα ελπίζοντας. Τώρα που βρέθηκε η σορός του και ξέρουμε πως η βασανισμένη του ψυχούλα βρίσκεται κάπου ψηλά, σ’ έναν παράδεισο που της αξίζει, δεν μπορώ παρά να το αφιερώσω στην ιερή του μνήμη. Να το αφιερώσω στο παιδί αυτό που, καθώς έμπαινε όμορφο και χαμογελαστό μες στα σπίτια μας όλον αυτόν τον καιρό, έγινε ο δικός μας άνθρωπος που όλοι χάσαμε…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Μαρτίου 2015, αρ. φύλλου 780
Ο Υπουργός της Παιδείας υποσχέθηκε μετά τον θάνατο του Β. Γιακουμάκη ότι θα στείλει ψυχολόγους στα σχολεία. Τους περιμένουν ακόμα, αλλά ο ίδιος το θυμάται άραγε; Δεν φαίνεται πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε "καστοριανέ πολίτη" και δεν είναι οι ψυχολόγοι πανάκεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς δουλεύουν σωστά οι δάσκαλοι και ας έχουν επικοινωνία οι γονείς με τα παιδιά και δεν θα εκδηλώνονται φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς στα σχολεία.
Έως ότου αποδεχτεί, με ειλικρίνεια, η Ελληνική κοινωνία, τη διαφορετικότητα, θα περάσουν, πολλά ακόμη χρόνια. Η Ελλάδα παραμένει μια θλιμμένη, εσωστρεφής θρησκόληπτη και συντηρητική κοινωνία. Που γεννάει συνεχώς έφηβους Νικολόπουλους, κι έφηβους Σεραφείμ….
ΑπάντησηΔιαγραφή