[.....] "Το πρόβλημα εκτός από τις πιο πάνω αιτίες, είναι περισσότερο πρόβλημα στρατηγικής και πολιτιστικού προσανατολισμού. Διότι τα τελευταία 10-15 χρόνια της απελπιστικής πολιτιστικής εσωστρέφειας, οι κατά καιρούς ιθύνοντες επικέντρωσαν κατ’ αποκλειστικότητα το ενδιαφέρον και τις προσπάθειές τους, στην δήθεν παράδοση της Καστοριάς. Όχι μόνο την πραγματική, αλλά και την αυθαίρετη. Αυτή που κάποιοι μπόλιασαν για να εκτονώσουν τα προσωπικά τους συνειδησιακά αδιέξοδα και τις προκαταλήψεις τους.
Από την εποχή της «βυζαντινής αρχόντισσας», όπως είχε βαφτιστεί η Καστοριά στην μακρά δημαρχία του κ. Ανδρέα Οικονομίδη, η πόλη πέρασε στα σλαβικά «ακούσματα» του Μπρέγκοβιτς, και ο ιστορικός της προσανατολισμός μετατοπίστηκε στα βαλκανικά βόρεια, όπου δήθεν βρήκαμε πολιτιστική αντιστοίχηση. Τώρα πια, περάσαμε και στα βάθη της αντιδραστικής Ανατολής, μια και τα ούτια βαφτίστηκαν παραδοσιακά ελληνικά όργανα από το περίφημο ΚεΒυΤ του δήμου. Με αποτέλεσμα η Καστοριά όμηρος των «παραδόσεων» πολιτιστικά να παραπατά, να σκοντάφτει. Και να οπισθοδρομεί αλματωδώς.
Μέχρι πριν 15-20 χρόνια, τα καρναβάλια της Καστοριάς, οι μουσικές, οι χοροί, οι παραδόσεις και τα έθιμα, είχαν εξαιρετικό χαρακτήρα. Αποτελούσαν δηλαδή την κοινωνική και πολιτιστική εξαίρεση, και όχι τον κανόνα, ούτε την καθημερινότητα. Για τον λόγο αυτό η αναβίωσή τους, ήταν αυθόρμητη και είχε, χωρίς προστάτες, τους δικούς της κανόνες. Είχε προπαντός μέτρο. Γνώριζαν οι άνθρωποι -ασυναίσθητα βέβαια αλλά γνώριζαν- πού έπρεπε να σταματήσουν. Γνώριζαν ότι βασικά έπρεπε να οραματίζονται το μέλλον και όχι .. το παρελθόν. Το οποίο άλλωστε δεν είναι αναμφισβήτητο.
Όμως, από την στιγμή που λήφθηκε -από την περασμένη δημοτική αρχή- η πολιτική απόφαση της πολιτιστικής εξάντλησης της Καστοριάς, αποκλειστικά μέσα στην μουσικοχορευτική «παράδοση», η πόλη της Καστοριάς μίκρυνε, και πολιτιστικά σταδιακά συρρικνώθηκε. Κλαρίνα, χάλκινα, κρουστά, όλες τις μέρες, όλες τις γιορτές, όλες τις εποχές, χειμώνα και καλοκαίρι, έκαναν την Καστοριά να μην διαφέρει σε τίποτε απολύτως από ένα τυπικό βαλκανικό χωριό. Την φτώχυναν, την αποπροσανατόλισαν, την έκαναν βαθειά συντηρητική. Βοήθησε σε όλα αυτά και ο ιδιόρρυθμος αντιδυτικός εθνικισμός της δεκαετίας του 1990 από την μια, και τα «ακούσματά μας» από την άλλη, με τις διαβόητες ορχήστρες της προπαγάνδας να συμπιέζουν την Καστοριά και την νεολαία της.
Ο κόσμος βαρέθηκε να ζει στο παρελθόν, και μάλιστα σε υπερβολικές δόσεις, σε overdose ποσότητες όταν νοιώθει ότι μπροστά του και μπροστά στην Καστοριά ανοίγεται ένα ελεύθερο μέλλον όλο εκπλήξεις. Ας μην ψάχνονται λοιπόν οι υπεύθυνοι του Δήμου Καστοριάς να εξηγήσουν την διολίσθηση του καρναβαλιού και των χάλκινων εκδηλώσεων. Δεν είναι (μόνο) αυτοί οι υπεύθυνοι, αλλά όσοι έχουν επενδύσει σε ένα χρηματιστήριο χωρίς αξίες. Σε ένα χρηματιστήριο φθήνειας. Εκεί όπου ορισμένοι νομίζουν ότι μπορούν να φέρουν την άνοιξη, την πρόοδο και τον πολιτισμό, οι κατά τα άλλα συμπαθείς οργανοπαίκτες με τα χάλκινα της σιελόρροιας..."
Όμως, από την στιγμή που λήφθηκε -από την περασμένη δημοτική αρχή- η πολιτική απόφαση της πολιτιστικής εξάντλησης της Καστοριάς, αποκλειστικά μέσα στην μουσικοχορευτική «παράδοση», η πόλη της Καστοριάς μίκρυνε, και πολιτιστικά σταδιακά συρρικνώθηκε. Κλαρίνα, χάλκινα, κρουστά, όλες τις μέρες, όλες τις γιορτές, όλες τις εποχές, χειμώνα και καλοκαίρι, έκαναν την Καστοριά να μην διαφέρει σε τίποτε απολύτως από ένα τυπικό βαλκανικό χωριό. Την φτώχυναν, την αποπροσανατόλισαν, την έκαναν βαθειά συντηρητική. Βοήθησε σε όλα αυτά και ο ιδιόρρυθμος αντιδυτικός εθνικισμός της δεκαετίας του 1990 από την μια, και τα «ακούσματά μας» από την άλλη, με τις διαβόητες ορχήστρες της προπαγάνδας να συμπιέζουν την Καστοριά και την νεολαία της.
Ο κόσμος βαρέθηκε να ζει στο παρελθόν, και μάλιστα σε υπερβολικές δόσεις, σε overdose ποσότητες όταν νοιώθει ότι μπροστά του και μπροστά στην Καστοριά ανοίγεται ένα ελεύθερο μέλλον όλο εκπλήξεις. Ας μην ψάχνονται λοιπόν οι υπεύθυνοι του Δήμου Καστοριάς να εξηγήσουν την διολίσθηση του καρναβαλιού και των χάλκινων εκδηλώσεων. Δεν είναι (μόνο) αυτοί οι υπεύθυνοι, αλλά όσοι έχουν επενδύσει σε ένα χρηματιστήριο χωρίς αξίες. Σε ένα χρηματιστήριο φθήνειας. Εκεί όπου ορισμένοι νομίζουν ότι μπορούν να φέρουν την άνοιξη, την πρόοδο και τον πολιτισμό, οι κατά τα άλλα συμπαθείς οργανοπαίκτες με τα χάλκινα της σιελόρροιας..."
Δεν παρέχεται η δυνατότητα σχολιασμού στην παρούσα ανάρτηση.