2.12.14

ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: To πορτρέτο της γιαγιάς Βασιλικής



Δεν θυμάμαι και καλά, αν ήταν τότε που μόλις είχε τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ή λίγο αργότερα. Περνώντας από την γειτονιά της γιαγιάς Βασιλικής, την είχα δει να κάθεται στο πέτρινο πεζούλι που ακόμα ήταν καυτό και μαυρισμένο από το σπίτι που της το είχαν κάψει οι Γερμανοί. Το πεζούλι αυτό ήταν η στοά των συζητήσεων, όπου συνήθως μετά από την κουραστική ολοήμερη εργασία των γυναικών την εποχή αυτή, εκεί προσπαθούσαν να λύσουν τα καθημερινά προβλήματά τους, γυναίκες και άνδρες. Εκεί περίμενε τις γειτόνισσες η γιαγιά Βασιλική (τότε δεν ήταν καθόλου γιαγιά) για να πουν τον καημό της ημέρας, και ό,τι άλλο είχε γίνει στο τελευταίο εικοσιτετράωρο γύρω στην γειτονιά, και ίσως ποια γειτόνισσα έκαψε την πίτα η ποιο ήταν το τελευταίο προξενιό και αν ο πεθερός δώρισε στη νύφη χρυσή λύρα. Χωρίς να σταματήσω την καλησπέρισα και μόλις άκουσα την ήρεμη φωνή της να λέει. Κούζε (υποκοριστικό του Κοσμά) καλά είμαι. Εσύ; Εγώ συνέχισα τον δρόμο μου.

Η φωνή της ήταν τόσο ήρεμη που μέχρι και σήμερα δεν την έχω ξεχάσει, αν και για πολλά χρόνια δεν την είχα ξαναδεί. Στα επόμενα χρόνια 1945-1950 με την αναταραχή και τον αλληλοσπαραγμό η διαβίωση στην περιοχή του Γράμμου και τους πρόποδές του δεν ήταν ευχάριστη από την τότε κατάσταση. Ο σύζυγός της Γρηγόρης για να αποφύγει την επιστράτευση και την αρπαγή από τον τότε «Δημοκρατικό Στρατό» και για να μη χάσει τις δύο κόρες του, την Μάχη και την μικρή Ντίνα, αναγκάζεται να μετακομίσει στην Αλεξανδρούπολη μέχρι να κοπάσει ο εθνικός αλληλοσπαραγμός..

Στην μεγάλη και πικρή μετανάστευση του 1960 η μεγάλη κόρη μεταναστεύει στους αντίποδες και αργότερα παίρνει τον ίδιο δρόμο και η αδελφή της Ντίνα. Επιστρέφει στο χωριό ο σύζυγος της γιαγιάς Βασιλικής, αλλά η μοίρα την χτυπά και χάνει τον σύζυγό της, μένει μόνη της, αλλά για την αγάπη των παιδιών της, αν και σε προχωρημένη ηλικία, έρχεται στην Μελβούρνη να ζήσει με την κόρη της Μάχη. Το μεγάλο κακό δεν άργησε να ρθει, χάνοντάς από ανίατη ασθένεια την προστάτιδα κόρη της Μάχη. Έτσι όλες τις ευθύνες αναλαμβάνει η μικρή της κόρη όπου και έζησε μαζί της έχοντας συντροφιά και παρηγοριά την εγγονή της Ελένη μέχρι το τέλος της ζωής της.

Η γιαγιά σε όλα της τα χρόνια που την γνώριζα δεν άλλαξε ούτε στην ήρεμη ψυχή της αλλά ούτε και στην καθημερινή της εμφάνιση, το «τσεμπέρι» που φορούσε την έκανε χαρισματική και δυνάμωνε την προσωπικότητά της, απεικόνιζε και την γυναίκα του χωριού, την γυναίκα πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ζωή της μέχρι τα εκατόν πέντε της χρόνια ήταν ήρεμη και η παρουσία της στο οικογενειακό περιβάλλον αξιοσέβαστη.

Δεν γνωρίζω αν ποτέ η γιαγιά Βασιλική σκέφθηκε «αν θα ήταν προτιμότερο να μη μεταναστεύσει στην Αυστραλία», γιατί όλες οι αναμνήσεις της έμειναν πίσω εκεί που πραγματικά έζησε με όλες τις πτυχές της ζωής της. Πάνω σ’ αυτήν την σκέψη και σε όλη την αλλαγή της ζωής και η πολύ αγάπη προς την γιαγιά της, η εγγονή Ελένη προσπάθησε με τα χρώματα και το πινέλο να επιμεληθεί ένα τέλειο πίνακα της γιαγιάς της. Την Ελένη, αν και την γνωρίζω από μωρό παιδί, δεν ήξερα όμως ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει με τόση ευχέρεια το χέρι της στην ζωγραφική και για να με βγάλει από την έκπληξή μου. Μου είπε: «Θείε Κοσμά εσύ την γιαγιά μου την γνωρίζεις πολύ περισσότερο από μένα». Ναι θα σου πω για την γιαγιά Βασιλική όπως την έχω ζήσει και την ξέρω από τότε που γεννήθηκα και μεγάλωσα μαζί της. Την παρουσιάζω όπως ήταν, όπως την έζησα, την σεβάστηκα και πάνω απ’ όλα την αγαπήσαμε όλοι μας.

Η γιαγιά μου ζούσε στον δικό της κόσμο και δεν ήθελε να τον αλλάξει, αλλά ούτε και ζήτησε ποτέ ν’ αλλάξει την ζωή της. Ούτε και εμείς της το ζητήσαμε, γιατί ήρθε εδώ σε περασμένη ηλικία και ήθελε να κρατήσει τις συνήθειες της εποχής της, γιατί έτσι πίστευε. Και στην ζωή της υπήρχε η αφοσίωση προς τα πρόσωπα που έχουν φύγει πολύ νωρίτερα απ’ αυτήν εδώ την ζωή. Πιστεύω αυτό την έκανε να είναι χαρισματική και γενικά αυτό που ήταν και μας έκανε να την αγαπάμε με όλη μας την καρδιά. Την είχαμε καμάρι και ήταν το «είδωλο» στο σπίτι μας. Την θαυμάζαμε και την θαύμαζαν για την καλοσύνη της, την υπομονή και την ευγένεια που είχε, όχι μόνο προς εμάς αλλά προς τον κάθε συνάνθρωπο..

Όλα αυτά γύριζαν στο μυαλό μου για πολύ καιρό μέχρι που μια μέρα πήρα στα χέρια μου το πινέλο και έτσι ο πίνακας έγινε αντικείμενο συζήτησης για να παρουσιαστεί στην έκθεση που έλαβε μέρος στην γιορτή της ημέρας του International Women’s Day στο Hellenic Museum Melbourne στο 280 Williams street Melbourne στις 9 Μαρτίου 2014.

Διαβάζοντας το άρθρο στην εφημερίδα της ομογένειας «Νέος Κόσμος» για την γυναίκα και την τέχνη της, αντίκρισα και την ζωγραφική της Ελένης Σαρτίνας που την γνωρίζω από μωρό. Αν και είχα προσκληθεί για τα εγκαίνια του μουσείου ήταν πρώτη φορά που θα πήγαινα στο Nafsika Stamoulis Museum, στις οδούς Williams and Latrobe. Είναι ένα αξιοθαύμαστο κτήριο του 1869. Εκεί παραβρέθηκαν οι γυναίκες που έλαβαν μέρος στην έκθεση ζωγραφικής όπου και έγιναν ομιλίες για την διεθνή Ημέρα της Γυναίκας υπό την αιγίδα του πρέσβη της Ελλάδας κ Χρήστου Δαφαράνου, ο οποίος στην σύντομη ομιλία του επαίνεσε τους διοργανωτές και περιέγραψε το κτήριο του μουσείου. Με ιδιαίτερη περιγραφή παρουσίασε τον εξωτερικό χώρο του κτηρίου και το παρομοίωσε με τα θερινά θέατρα της πατρίδας. Κύρια ομιλήτρια ήταν η κ. Εύα Τ. Δαφαράνου σύζυγος του πρέσβη της Ελλάδας. Στην συνέχεια οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν τους πίνακες εκφράζοντας ο καθένας τους την ικανοποίηση για την έκθεση. Προσωπικά, μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω τον Picasso, δεν είμαι ειδικός, αλλά το πινέλο της Ελένης παρουσίασε μία εξαιρετική εργασία... Μπράβο Ελένη!
Το μουσείο Ναυσικά Σταμούλη είναι σπουδαίο όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για όλους τους Μελβουρνιώτες και για όσους επισκέπτονται την ωραία πόλη μας Μελβούρνη.



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Σεπτεμβρίου 2014, αρ. φύλλου 754


Επιλογή σχετικών κειμένων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ