Πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό συνάντησα την χήρα∙ είχε μόλις αφήσει την μικρή της. Βιαζόταν. «Τι κάνεις;» με ρώτησε, μην παίρνοντας τα μάτια από τον δρόμο της. Της είπα «καλά», και τίποτα άλλο. Το πρόσωπό της έφεγγε, όπως πρωινό μετά από νυχτερινή καταιγίδα.
Όποτε αφήνω την κόρη μου στον παιδικό κοιτώ το ορφανό εξεταστικά, το χείλι της δεν σκάει, εκείνος όλο χαμογελούσε∙ πήρε τα μάτια του, σαν να τα μπόλιασε ο ουρανός. Να αναρωτιέται πώς είναι, πώς δεν θα είναι ποτέ γι’ αυτήν;
Ήταν Χριστούγεννα θυμάμαι κι εγώ φρεσκοεγχειρισμένος, σπλάχνα ρημαδιό, κατεβαίνω να κάτσω στο καθιστικό. Η γυναίκα μου στην κουζίνα, έρχεται ως το άνοιγμα της πόρτας και μου λέει: «Ξέρεις ποιος πέθανε;». Λυγμός πνιγμένος μου οργώνει την κοιλιά κι έρχεται η εικόνα του πατέρα μου σαν άκουσε από τα χείλη της αδερφής μου για τον χαμό ενός καλού του φίλου, του οποίου την σορό δεν συνόδευσε – ασθενείς και οδοιπόροι. Κι αμέσως μετά βλέπω τον μακαρίτη και την αδερφή μου σε μια σκηνή από το βίντεο του γάμου μου, στο τραπέζι που ακολούθησε την στέψη, όταν η κάμερα κατέγραψε έναν διάλογό τους ο οποίος δεν ακούγεται, σκηνή πια από έναν νεκρόδειπνο.
Ένα καλοκαίρι, την χρονιά που συγχωρέθηκε θαρρώ, έπινα καφέ με κάτι φίλους κάτω στην λίμνη, στο μέρος που άραζε την βάρκα του. Φάνηκε αίφνης μαζί με κάποιον, αυτός πλωριός κι ο άλλος έλαμνε. Είχανε ρίξει δίχτυα και γυρνούσαν. Ήταν η ώρα που ψώμωναν οι ίσκιοι. Κάποια στιγμή, απορροφήθηκαν να κοιτούν κάτι. Μέσα στην λίμνη ήταν, στους λόφους, στον ορίζοντα, δεν καταφέραμε να ξεδιαλύνουμε τι και πού. Εκείνος ειδικά έμοιαζε αιχμαλωτισμένος από αυτό και συνέχισε να κοιτά αφότου ο φίλος του άρχισε πάλι το κουπί. Έπειτα, άμα βγήκαν, κάθισαν για λίγο μαζί μας, μα λησμονήσαμε να τους ρωτήσουμε τι κοίταζαν. Λίγο ψηλότερά μας και πάνω από τα νερά, δεμένο με πετονιά από τα κλαριά μιας λεύκας, κρεμόταν ένα λευκό και άδειο τενεκεδένιο φανάρι. Έμοιαζε με σταματημένο εκκρεμές.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Νοεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 717. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Φρέαρ 2/ Ιούλιος, Αύγουστος 2013-11-27
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.