22.4.14

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: 18 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών


  • μετανάστης: πρόσωπο που εγκαταλείπει με τη θέλησή του την πατρίδα του για να εγκατασταθεί επί μεγάλο χρονικό διάστημα σε άλλη χώρα.
  • λαθρομετανάστης: πρόσωπο που μετακινείται και εγκαθίσταται σε χώρα άλλη από αυτήν της καταγωγής του, χωρίς να πληροί τους απαραίτητους όρους ή χωρίς να έχει περάσει από τις νόμιμες διαδικασίες.

Στις αρχές Οκτωβρίου 2013 έγινε σάλος με αφορμή το περίφημο πια ναυάγιο στη Λαμπεντούζα. Ο τίτλος της είδησης ήταν:



Τουλάχιστον 195 οι νεκροί από το ναυάγιο στη Λαμπεντούζα

Τον περασμένο Οκτώβριο, λοιπόν, ένα πλοίο μετέφερε περισσότερους από 500 μετανάστες από την Αφρική στη Λαμπεντούζα (Ιταλία). Βούλιαξε όμως λόγω των κακών συνθηκών που επικρατούσαν στη θάλασσα και ακολούθησε η τραγωδία που συγκλόνισε όχι μόνο την Ιταλία, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη κι όχι μόνο αυτήν.
«Υπήρχαν πτώματα παντού. Είδα τουλάχιστον 100. Όλοι νεκροί. Όμως αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο ήταν εκείνα τα αγκαλιασμένα σώματα πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Ίσως γιατί κανείς δεν ήθελε να πεθάνει μόνος. Έχω ακόμα αυτή τη σκηνή μπροστά στα μάτια μου και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο», δήλωσε ένας από τους πρώτους δύτες που βούτηξε σε βάθος 50 μ. στο ναυάγιο.
 Όμως, δεν είναι μόνο η Λαμπεντούζα και το μαθαίνουμε από τίτλους όπως ο παρακάτω:

Υγρός τάφος για εκατοντάδες το Αιγαίο

Και παρακάτω:
Η οργάνωση “Fortress Europe” μιλάει για 662 νεκρούς και 842 αγνοούμενους στον υγρό τάφο του Αιγαίου από το 1988-2013.
Και συνολικά: Περίπου 17.000 έως 20.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν πνιγεί στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη την τελευταία εικοσαετία, καθώς παρατηρείται το φαινόμενο όσο πιο αυστηρά μέτρα λαμβάνονται τόσο πιο επικίνδυνα να γίνονται τα θαλάσσια ταξίδια.
Στο μεταξύ, όχι στην Ευρώπη, αλλά πολύ κοντά της, στη Συρία και πάλι στις μέρες μας:
Στην «Κοιλάδα των χριστιανών» καταφτάνουν οι χριστιανοί που φεύγουν από τις περιοχές όπου έχουν κηρύξει πόλεμο οι φανατικοί ισλαμιστές.
Στην «Κοιλάδα των χριστιανών» υπάρχουν 30 χριστιανικά χωριά κι εκεί οι χριστιανοί που έρχονται μένουν σε καταυλισμούς. Κι αν ο πόλεμος εξαπλωθεί, τότε θα φύγουν όσοι έχουν χρήματα για την Ευρώπη και την Αμερική, όπως έκαναν ήδη κι άλλοι δικοί τους ακολουθώντας το δρόμο της περιπέτειας.
Το ίδιο έγινε και στο Ιράκ: Εκεί από τα 2 εκατομμύρια χριστιανούς έμειναν μετά τον πόλεμο περίπου 200.000. Επιθέσεις δέχονται και οι χριστιανοί στην Αίγυπτο. Και στη Συρία από τα 2 εκατομμύρια χριστιανούς έχουν φύγει ήδη πάνω από 700.000. Οι υπόλοιποι;

Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου το πυροβολικό των πολεμιστών βομβάρδισε ανελέητα την πόλη Μαλούλα, τη μόνη στον κόσμο όπου μιλάνε τα αραμαϊκά, τη γλώσσα που μιλούσε ο Χριστός. Επίσης, στα μέρη όπου ζουν χριστιανοί και τα κατακτούν οι ισλαμιστές συμβαίνουν καθημερινά αρπαγές περιουσιών, δολοφονίες, απαγωγές και δημόσιοι αποκεφαλισμοί. Μάλιστα οι ιερωμένοι είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος των ισλαμιστών. Κι είναι βέβαιο πως έχετε ακούσει για την απαγωγή ενός ορθόδοξου μητροπολίτη κι ενός καθολικού ηγουμένου που τους απήγαγαν πριν από μήνες και δεν έχουν βρεθεί ακόμη τα ίχνη τους.
Η κατάσταση λοιπόν είναι δραματική, γιατί δεν υπάρχει η ελευθερία να πιστεύει κανείς στο δικό του Θεό. Αντίθετα η πίστη καταδιώκεται και συχνά καταλήγει σε θυσίες. Κι όλα αυτά το έτος 2013… Και ο φόβος για το αύριο είναι δυστυχώς τεράστιος…
Και μια ανατριχιαστική ιστορία:

Ο 26χρονος Νινάρ, που ήταν χριστιανός, είχε εγκαταλείψει μαζί με τους συγγενείς του την πόλη του στις αρχές Φεβρουαρίου του 2013, όταν κατακτήθηκε η πόλη από φανατικούς ισλαμιστές που κατέστρεψαν τη χριστιανική εκκλησία και έδιωξαν τους χριστιανούς. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Νινάρ γύρισε στην πόλη του για να δει το σπίτι του, έχοντας για συνοδούς του 2 μουσουλμάνους φίλους του, που πίστευε ότι θα τον προστάτευαν αν οι φανατικοί του δημιουργούσαν πρόβλημα. Όμως, οι ισλαμιστές έκαναν μπλόκο, άφησαν ελεύθερους τους δυο φίλους του Νινάρ, γιατί ήταν ισλαμιστές, αλλά βασάνισαν άγρια, μέχρι θανάτου, τον Νινάρ, μόνο και μόνο γιατί ήταν χριστιανός…
Γι’ αυτό οι χριστιανοί φοβούνται και φεύγουν. Θεωρούν τη μετανάστευση στο άγνωστο λιγότερο επικίνδυνη και την προτιμούν.
Και η φυγή συνεχίζεται. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα, αν δε φύγουν όλοι οι χριστιανοί από τον τόπο τους, πάντως πάρα πολλοί θα φύγουν. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να αντέξουν να μείνουν, καθώς η πίστη τους καταδιώκεται και οι χριστιανοί τιμωρούνται και χάνουν την ίδια τη ζωή τους-το φανταζόσασταν;
Και ξανά πίσω στην Ελλάδα:

Ναυάγιο με οχτώ νεκρούς στη Ζάκυνθο

ήταν ο τίτλος της περασμένης εβδομάδας που σόκαρε εμάς τους Έλληνες, αφού εδώ στην Ελλάδα έγινε η καινούρια αυτή τραγωδία. Και δεν ξέρω πόσοι από αυτούς που άκουσαν την είδηση έμαθαν στη συνέχεια ότι οι 5 από τους 8 που πνίγηκαν ήταν ένας πατέρας με τα 4 παιδιά του, Σύροι, που είχαν γλιτώσει μία μόλις εβδομάδα πριν από άλλο ναυάγιο σε κοντινό με τη Ζάκυνθο νησί, την Κεφαλονιά, αλλά δε γλίτωσαν και τώρα, καθώς ο 36χρονος πατέρας είχε πάρει τα 4, ορφανά από μητέρα, παιδιά του, τον Μοχάμεντ, 3,5 χρονών, τη Σαντ, 5,5 χρονών, τη Γουάντ, 8 χρονών και τη Σερχάντ, 9 χρονών, να πάνε να ζήσουν στη Δανία. Και μόνο ο Θεός ξέρει πόσες περιπέτειες είχαν περάσει ώσπου να φτάσουν από τη Συρία, όπου γίνεται πόλεμος, όπως είπαμε και πιο πάνω, ως την πατρίδα μας… Μόνο ο Θεός και οι ίδιοι ήξεραν τις περιπέτειές τους, αλλά τις πήραν μαζί τους. Όμως, αλήθεια, πόσοι από εμάς θα τους αγαπούσαν αν είχαν έρθει στο δικό μας τόπο και πόσοι από μας δε θα τους υποτιμούσαν και δε θα τους θεωρούσαν κατώτερους, γιατί ήταν μετανάστες κι όχι Έλληνες, γιατί ήταν ξένοι κι όχι «δικοί» μας; (Αν και, κανονικά, δικοί μας είναι όλοι οι άνθρωποι, αφού όλοι παιδιά του ίδιου πατέρα, του Θεού, είμαστε όλοι…)

Και κάτι τελευταίο: Κάθε φορά που πιάνουμε τον εαυτό μας να βλέπει υποτιμητικά κάποιον μετανάστη, ας σκεφτούμε τους Έλληνες που μετανάστευσαν και μεταναστεύουν ακόμη σε άλλες χώρες για να ζήσουν καλύτερα εκεί και ζουν και δημιουργούν στους ξένους τόπους, μην ξεχνώντας πως είναι Έλληνες και νιώθοντας τεράστια αγάπη και περηφάνια για την πατρίδα τους, την Ελλάδα, που τους λείπει. Ας μην τα ξεχνάμε ποτέ αυτά τα αδέρφια μας, τους Έλληνες του εξωτερικού κι ας τα θυμόμαστε περισσότερο κάθε φορά που πάμε να κοιτάξουμε κάπως αλλιώτικα κάποιον άνθρωπο από άλλη χώρα που μετανάστευσε εδώ σ’ εμάς, για να ζήσει καλύτερα…

Στους απανταχού μετανάστες, λοιπόν, ας αφιερώσουμε το παρακάτω εξαιρετικό τραγούδι του Νίκου Ζούδιαρη, με την ευχή να τα καταφέρουν να βρουν την πατρίδα που ονειρεύονται κι αυτή να τους δεχτεί ανοίγοντας διάπλατα την αγκαλιά της:

Ένα καράβι της φυγής,
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά μου έρχεται
και μπαίνει κάθε βράδυ…

Στην πλώρη γράφει «λεύτερος»
στην πρύμνη «δεν αντέχω»
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά
ό,τι εγώ δεν έχω…

Κι ο καπετάνιος με ρωτά
κι ο καπετάνιος λέει
«Μήπως πεινάς,
μήπως πεινάς, μήπως διψάς
κι είσαι σκοτεινιασμένος;»

«Μήτε πεινώ,
 μήτε πεινώ, μήτε διψώ,
μα ψάχνω μια πατρίδα
γιατί δεν έχω μια μεριά
να γείρω το κορμί μου,
αν με προδώσει η θάλασσα,
ο σκύλος κι η καλή μου…»

Ένα καράβι της φυγής,
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά μου έρχεται
και φεύγει κάθε βράδυ…

ΥΓ: Μέρες που ‘ρχονται και καθώς στα καστοριανά κάλαντα τραγουδάμε με ιδιαίτερη τρυφερότητα στην πόρτα του σπιτιού που έχει μετανάστη «Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο, η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ έχω τον καημό σου…», θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το εξαιρετικό βιβλίο της Α. Μπίνιου «Η Λουκία και οι δύο πατρίδες της» (εκδ. Πατάκη), για να καταλάβουμε όλοι μας λίγο περισσότερο…

Στη μνήμη της Σάρας, του Μοχάμεντ, της Σαντ, της Γουάντ, της Σερχάντ και όλων των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους ενόσω οι γονείς τους πάλευαν για μια καλύτερη ζωή…

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου-παιδί Ελλήνων μεταναστών στη μακρινή Αυστραλία και ταξιδεύτρια στα 7 μου χρόνια για πάνω από ένα μήνα με το πλοίο “Πατρίς» προς την πατρίδα Ελλάδα. Μόνο που εμείς δε βουλιάξαμε…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ