19.1.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Καθηλωμένος διάβασα στο περασμένο φύλλο σου, το πρόγραμμα προβολής ταινιών της Κινηματογραφικής Λέσχης. Δεν απέφυγα στο σοκ. Και πάλι τυχερός ήμουν, μόνο σοκ μπορεί να πάθει κανείς πληροφορούμενος ότι συνιστούν την εβδόμη τέχνη ταινίες μαθημάτων κατάθλιψης και ψυχικής συντριβής σαν αυτή με τον τίτλο «το όνειρο του Ανταλμπερτ». Κι’ αν ξεπεράσει το σοκ απ’ αυτή πώς να αποφύγει το εγκεφαλικό με την προβολή της τουρκικής «συνείδηση» του Ερντεν Κιράλ.

Δεν το κρύβω, ότι είμαι άσχετος με τις εκλεπτυσμένες πτυχές της κινηματογραφικής κουλτούρας και μπορεί να κάνω τραγικό λάθος. Αλλά η περίληψη της ταινίας που είχες στο φύλλο σου, δυο πράγματα σήμαινε. Ή ότι οι συντελεστές της Κ.Λ. που επιλέγουν τις ταινίες μένουν αμετακίνητα προσκολλημένοι στις αρχές του 1980, ή ότι – εν καιρώ τουρκικού τηλεοπτικού κατακλυσμού- κάποιοι αποφάσισαν ότι μπορεί και να είναι τέχνη η μεταβγαλμένη ως ακτιβίστρια της καρδιάς της Χούλια της δεκαετίας του 1970 αυτή.

Παραδέχομαι ότι δεν είδα καμμια από τις δυο ανυπόφορα βαρετές νομίζω ταινίες και ότι είναι επιπόλαιο να επικρίνω χωρίς να τις παρακολουθήσω (φαντάζομαι αν τις εκθείαζα χωρίς να τις δω, δεν θα υπήρχε πρόβλημα μ’ αυτό). Όμως πνίγομαι από την αγωνία: Τελικά τι έγινε τα φτιαξε για καλά ο Μαχμούντ με την Αϊντανούρ στο τέλος; Και αν ναι, η καημένη η απατημένη σύζυγος, Σονγκούλ πως αντέδρασε; Την λιθοβόλισαν ή συνέχισε την ζωή της με την  aytaparnisi tis toyrkalas.

Φιλικά,
Α.Μ.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Νοεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 617

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ