30.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν [Κάποια όρια…]



 Αρχίζω να καταγράφω τις σκέψεις που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, προβληματισμένος, και θέλω να κάνω προηγουμένως κάποιες διευκρινίσεις.

1. Δεν είμαι φίλερις (καβγατζής). Αποφεύγω τις αντιπαραθέσεις με κάθε τρόπο (σαν ο διάβολος το λιβάνι).
Δεν είμαι ετοιμόλογος, δεν είναι πειστικός ο προφορικός μου λόγος, και το σπουδαιότερο δεν είμαι ψύχραιμος.
Χάνω γρήγορα την ψυχραιμία μου, και μπορεί να με κολλήσει στον… τοίχο και ο πιο απλοϊκός, αν τύχει, συνομιλητής.

2. Δεν μπορώ να διαβάσω γραπτό κείμενο όταν διακρίνω από τις πρώτες γραμμές φανατισμό ή έντονο κομματισμό. Αμέσως σταματώ, δεν θέλω να χάσω το χρόνο μου. Δεν έχει σημασία τι εκφράζει το κείμενο και ποιος ο συγγραφέας. Μπορεί να είναι και ομοϊδεάτης μου, που τότε ακόμη περισσότερο το αποστρέφομαι.

3. Είχα διαβάσει την ιστορία των Εβραίων της Καστοριάς, σε αρκετές συνέχειες στην «ΟΔΟ», και ειλικρινά εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν ήταν Καστοριανός, (ο Πάνος Τσολάκης έχει θίξει κάποια θέματα κυρίως τεχνικά της Κοινότητας) από τις λεπτομέρειες και σε σχέση με την Κωνσταντινούπολη (άγνωστο στοιχείο υποθέτω και στους Καστοριανούς, και σε μένα φυσικά) από τη γλώσσα και από την γλαφυρότητα της γραφής.

Και βέβαια η εκτίμησή μου, για τον συγγραφέα, είναι ο κ. Θρασύβουλος Παπαστρατής, ανέβηκε πολύ ψηλά στην συνείδησή μου!
Σκέφθηκα πως πρόκειται για διανοούμενο που τα ενδιαφέροντά του ξεπερνούν και τα όρια της πόλης που ζει και εργάζεται (Χαλκίδα).

Άρχισα να διαβάζω και τα άρθρα που ακολούθησαν της ιστορίας των Εβραίων, στην «ΟΔΟ». Όμως από την αρχή διέκρινα μια μονομέρεια, και θα έλεγα, με έντονο ύφος επίθεση κατά της Κυβέρνησης. Προσοχή δεν είναι κακό η κριτική και η επίκριση ακόμη, που πειράζει αλλά το ύφος της γραφής.
Όσο και αν ψάξει κανείς σε ολόκληρο τον Ελληνικό Τύπο δεν θα βρει ένα καλό λόγο για την Κυβέρνηση αυτό τον καιρό. Επομένως η κατάκριση του κ. Παπαστρατή, δεν θα ήταν κάτι νέο και παράτυπο! Θα ήταν μια όπως όλες οι άλλες.

Έτσι με μια ματιά από… μακριά στα γραφόμενα του κ. Παπαστρατή φτάσαμε στο υπ’ αρ. 596 φύλλο της «ΟΔΟΥ» όπου ο μεγαλόστομος τίτλος: «Από τη Βουλή των Ελλήνων στη Βαστίλη των Γραικύλων». Με τη χαρακτηριστική φωτογραφία από τις μούντζες των αγανακτισμένων προς το κτίριο της Βουλής. Με λυπεί πολύ αυτή η εικόνα, δεν συμφωνώ καθόλου, αλλά με το κλίμα που επικρατεί, τον καιρό αυτό, δικαιολογώ τους απλούς ανθρώπους που εκτονώνονται με αυτή την σημαδιακή χειρονομία στην δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε.
Όμως έρχομαι στο περιεχόμενο του άρθρου, του κυρίου Παπαστρατή κατ’ εξαίρεση των αρχών μου όπως ανέφερα στην αρχή.

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ άρθρο με τόσο επιθετικό περιεχόμενο και προ πάντων με τόσες υπερβολές σε θέσεις και χαρακτηρισμούς, μάλιστα από άτομο που είχα τοποθετήσει στη συνείδησή μου στην κατηγορία των διανοούμενων. Ακριβώς για τον λόγο αυτό οδηγήθηκα στην καταγραφή των αισθημάτων που μου προκάλεσε η περίπτωση. Και εξηγούμαι.

Α.    Ο κ.Παπαστρατής αρχίζει το άρθρο του με μια ανακρίβεια, πέρα από το ότι υποστηρίζει η Κυβέρνηση δεν πέτυχε τίποτε και μάλιστα έκανε χειρότερη την κατάσταση! (που ζούσε τον Οκτώβρη του 2009;). Γράφει για «περίπου ενάμιση χρόνο μετά το «Μνημόνιο...», όμως το μνημόνιο ψηφίστηκε το Μάιο του 2010, επομένως μόλις έχει κλείσει χρόνο! Και το εξάμηνο που… εξαφάνισε ο κ. Παπαστρατής είναι το πιο καθοριστικό το πιο δραματικό θα έλεγα για την τύχη της χώρας μας ύστερα από αυτά που συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες (μεταξύ των άλλων και ανασχηματισμός της Κυβέρνησης) και αυτά τα πολύ σημαντικά που συζητούνται αυτές τις ώρες στις Βρυξέλλες από τους ηγέτες των χωρών της Ευρ. Ένωσης (245/6). Μέχρι τον Οκτώβριο-Νοέμβριο που συμπληρώνεται ενάμιση χρόνος από το μνημόνιο θα φανεί αν θα πάρουμε το δρόμο της εξόδου από την κρίση ή… θα πάμε κατά διαβόλου. Εύχομαι βέβαια να συμβεί το πρώτο!

ΟΔΟΣ: Αναγνώστες έγραψαν


Η πρώτη δημοσίευση στην ΟΔΟ, μιας σειράς κειμένων με πολιτικά θέματα του κ. Θρασύβουλου Ορ. Παπαστρατή στις  24 Φεβρουαρίου 2011 (αρ. φύλλου 580) με τίτλο: Αυτός ο «Σοσιαλισμός» δε μου αρέσει.  

Σημειώνεται ότι οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τις συνεργασίες του κ. Θ. Παπαστρατή, και η αισθητική παρουσίαση των κειμένων, επιλέγονται αποκλειστικά από την ΟΔΟ.


Σχετικά:
Αυτός ο «Σοσιαλισμός» δε μου αρέσει.  

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν [Περί ορίων]



Κύριε Χριστόπουλε

Ο φίλος Π. Μπαϊρακτάρης με ενημέρωσε για το κείμενο σας το οποίο διάβασα με μεγάλη προσοχή. Κατ’ αρχήν χαίρομαι που τα άρθρα μου στην «ΟΔΟ» προκάλεσαν τον ενδιαφέρον σας –έστω και με την αρνητική χροιά. Σας ευχαριστώ επίσης για τα καλά σας λόγια για τη μελέτη μου σχετικά με τους Εβραίους της Καστοριάς. Την έγραψα με πολλή αγάπη για τους δικούς μου ανθρώπους, τους Έλληνες Εβραίους, αλλά και για την Καστοριά, στο λαό της οποίας υποκλίνομαι.

Οφείλω εξ αρχής να σας δηλώσω ότι κι εγώ δεν είμαι φίλερις. Δε θα σας είχα απαντήσει εάν εκπροσωπούσατε τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ ως επίσημος εκφραστής του. Δεν διάβασα κάτι τέτοιο όμως στις ιδιότητες που συνοδεύουν το βιογραφικό σας.

Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να σας απαντήσω, σε πρώτο πρόσωπο μάλιστα, καίτοι εσείς το πράξατε στο τρίτο, κι αυτό επειδή το κείμενο σας είναι ιδιαίτερα οξύ, ειρωνικό και επιθετικό, σε βαθμό που αγγίζει τα όρια της προσβολής – και επιπλέον εκτενέστερο κάθε δικού μου πολιτικού άρθρου.

Σας ενημερώνω επίσης εξ αρχής ότι δεν είμαι μέλος κανενός πολιτικού σχηματισμού – ούτε πρόσκειμαι σε κάποιο, παρά το ότι κατάγομαι από οικογένεια πολιτικών της Κεντροαριστεράς – της πάλαι ποτέ δηλαδή. Η ενεργός συμμετοχή στην πολιτική ουδέποτε με συγκίνησε – ούτε τααξιώματα. Δεν είμαι βεβαίως και από αυτούς που πάνε διακοπές τη μέρα των εκλογών – και ποτέ δεν έριξα άκυρη ψήφο. Δεν είμαι ούτε μέλος του κινήματος των «αγανακτισμένων». Είμαι όμως αγανακτισμένος και πληγωμένος πολίτης – και, θέλω να πιστεύω, σκεπτόμενος άνθρωπος και στο βαθμό που η ελευθερία λόγου δεν έχει περισταλεί, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να γράφω τις απόψεις μου. Το κάνω και θα το κάνω επώνυμα και θαρρετά.

Θα περίμενα ως απάντηση στα κείμενα μου, να διαβάσω από κάποιον μια ειλικρινή αντιπαράθεση απόψεων. Θα μπορούσατε για παράδειγμα να αναλύσετε για ποιο λόγο η διάλυση της ελληνικής αγοράς, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελευθέρων επαγγελματιών θα προσφέρει ανάπτυξη στον τόπο, μέσω ας πούμε της εισόδου των πολυεθνικών στη χώρα. Θα μπορούσατε να αναλύσετε γιατί η μείωση του εισοδήματος του μέσου πολίτη θα κάνει καλό στην οικονομία, γιατί ας πούμε η κάθετη πτώση μισθών και ημερομισθίων θα κάνει τη χώρα πιο ανταγωνιστική, καθώς θα μπορεί να ανταγωνίζεται τη γειτονική Βουλγαρία, προσφέροντας σκλάβους αντί για εργαζομένους. Να μας εξηγήσετε γιατί η διάλυση και προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης θα ωφελήσει τη χώρα, οδηγώντας τη σε έναν ιδιότυπο σοσιαλισμό και αταξική κοινωνία. Όλοι θα είμαστε φτωχοί. Θα μπορούσατε να αναλύσετε γιατί η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας - τώρα ιδίως που οι τιμές έχουν πέσει - θα προσφέρει στη χώρα, κλπ. Θα χαιρόμουν να διαβάσω επιχειρήματα, ακόμη και για θέσεις με τις οποίες διαφωνώ κάθετα. Δε με τρομάζει να διαβάσω το οτιδήποτε. Δε με πτοούν οι λέξεις. Συχνά όμως με τρομάζουν οι άνθρωποι και οι πράξεις τους. Να είστε βέβαιος πάντως ότι θα διάβαζα τέτοια κείμενα σας με ιδιαίτερη προσοχή. Αντ’ αυτού εσείς προβήκατε σε προσωπική επίθεση, παρά το ότι δηλώσατε ότι δεν το επιθυμούσατε, βάζοντας μάλιστα σε εισαγωγικά τη λέξη διανοούμενος, τίτλο που πάντως εγώ δεν επιφύλαξα για τον εαυτό μου και δεν προβάλλομαι ως τέτοιος. Δεν κατέχω άλλωστε τίτλους και δεν τους επιθυμώ. Νομίζω ότι ο πιο σπουδαίος τίτλος είναι αυτός του Έλληνα πολίτη – για τον οποίο καυχώμαι.

28.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευνθυντά,

Ο νομός Καστοριάς και ιδιαίτερα η πόλη της Καστοριάς μετά την πολυετή κρίση της γούνας εναποθέτει τις ελπίδες της για την καταπολέμηση της ανεργίας και για τη συγκράτηση των κατοίκων της στην ανάπτυξη του τουρισμού, αξιοποιώντας και προβάλλοντας όλα τα βυζαντινά και αρχοντικά καθώς και τις πλούσιες φυσικές ομορφιές που της χάρισε η φύση.
Όμως  τον τελευταίο καιρό βλέπουμε πολλά γκρουπ από αδέσποτα σκυλιά να γυρίζουν ανενόχλητα στους δρόμους της πόλης μας και να δημιουργούν αντιτουριστική εικόνα, με κίνδυνο για τους αμέριμνους τουρίστες και κατοίκους της πόλης μας, αλλά πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για τα μικρά παιδιά. Διότι τα σκυλιά αυτά είναι αδέσποτα και δεν φέρνουν πιστοποιητικό υγείας και πιθανόν να κουβαλούν πολλές αρρώστιες και είναι άμεσος ο κίνδυνος για την μετάδοσή τους στους κατοίκους της πόλης. Είναι ανάγκη να γίνει η συγκέντρωση των αδέσποτων σκυλιών για να καθαρίσει η πόλη μας.

Πρέπει οι πολίτες να αποκτήσουν τουριστική συνείδηση και να μην αφήνουν τα αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους της πόλης μας. Επιβάλλεται να γίνει μια μεγάλη καμπάνια για την συμμόρφωση των πολιτών ώστε να μην αφήνουν αδέσποτα ζώα. Διότι αν γίνει κάποια επίθεση σκυλιών σε τουρίστες ή σε μικρά παιδιά, η κακοδιαφήμιση της πόλης μας θα πάρει τρομερές διαστάσεις και θα χρειαστούν τετραπλάσιες προσπάθειες για την αποκατάστασή της. Διότι όλες οι αρχές της πόλης μας καταβάλουν μεγάλο αγώνα για την ανάπτυξη του τουρισμού και δεν μπορούν αυτοί οι λίγοι ασυνείδητοι πολίτες να δίνουν αυτή την άσχημη και αντιτουριστική εικόνα. Είναι ανάγκη να διασφαλιστεί η ασφαλής κυκλοφορία των παιδιών και των τουριστών μας, γι’ αυτό πρέπει για το καλό όλων μας η αρμόδια υπηρεσία να πάρει αυστηρά μέτρα για την εξαφάνιση των αδέσποτων σκυλιών, δεν είναι τουριστική εικόνα αυτή που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια η πόλη μας.
Η πόλη δεν αφέθηκε και ούτε θα αφεθεί στην τύχη της, την τύχη και την ποιότητα της ζωής της πόλης την καθορίζουν αυτοί που εκλέχτηκαν και ανέλαβαν να τη διοικήσουν, και πάντα με την συμπαράσταση των κατοίκων που ζουν στην πόλη αυτή.
Δημοτικοί άρχοντες, αρμόδιες υπηρεσίες και πολίτες, όλοι μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε για την καλύτερη εμφάνιση της πόλη μας. Είναι καθήκον όλων μας να διατηρούμε μια πόλη καθαρή, η καθαριότητα είναι υπόθεση όλων μας.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Γρηγόριος Τσάμης
info@hoteltsamis.gr

27.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Η κυρία Μισκία σε επιστολή της στην «ΟΔΟ» εξέφρασε το παράπονό της για τη κρίση και κριτική των δημοτικών αρχών Καστοριάς, για την πολιτιστική ένδεια στην πόλη μας.
Επειδή ασχολούμαι με το γενικότερο παραπάνω θέμα (έδωσα παραπάνω από 120 διαλέξεις από τις οποίες οι 34 στην Ιαπωνία), θα ήθελα να εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη δικαιολογώντας και την κ. Μισκία με την οποία έχω συζητήσει και προτείνει το θέμα της αποτυχούσας δημιουργίας στη Καστοριά λαϊκού Πανεπιστημίου, δεδομένου ότι όλες οι νομαρχιακές πόλεις διαθέτουν ανάλογο πνευματικό φορέα, όπως πραγματώθηκε άμεσα πρότασή μου στο δήμο Συκεών Θεσσαλονίκης (μαζί με τη μελέτη μου απομάκρυνσης του αμιάντου από τα σχολεία) και ο παραπάνω δήμος μου απέμεινε σε ειδική τελετή, μεταλλική τιμητική πλακέτα.
Φαίνεται ότι η προσπάθεια της κ. αντιδημάρχου, την οποία γνωστοποίησα στην νεοεκλεγείσα δημοτική αρχή, βρήκε αδικαιολόγητες αντιστάσεις και αντιδράσεις, αν συμπεράνει κανείς και από το ότι δεν μού γνωστοποιήθηκε ο λόγος της αποτυχίας ακόμα και σήμερα, δηλ. ένα και ήμισυ έτος μετά τη συνάντησή μου με την κ. Μισκία.
Απορώ με την κυρία αντιδήμαρχο, η οποία δεν έχει αντιληφθεί ότι στη Καστοριά εύκολα ασκείται η αρνητική κριτική και δύσκολα φυτρώνει η πνευματική παιδεία, και το φαινόμενο αυτό συμβαίνει διότι μερικοί περιθωριακοί συκοφάντες επιπλέουν στη καστοριανή κοινωνία, ενώ οι προσπαθούντες να ανεβάσουν το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο, βάλλονται και κριτικάρονται.
Αν δε σκεφθεί κανείς ότι η απελθούσα δημοτική αρχή, στην οποία συμμετείχε η κ. Μισκία, τίμησε πάνω από 100 (στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη) διαπρεπείς καστοριανούς καθηγητές και προσωπικότητες, θα μπορούσαν οι μισοί από αυτούς να κάνουν μία διάλεξη ετησίως(στην ειδικότητά τους) δωρεάν για το δήμο και με μεγάλο αντίκτυπο στο πνευματικό ανέβασμα της παιδείας μας. Ο μόνος που θα δικαιολογούνταν να μη συμμετάσχει στις διαλέξεις αυτές θα ήταν ο υπογραφόμενος, διότι από τη μια μέν μεριά θα θεωρούνταν η παρούσα ότι γράφτηκε για ιδιοτελή σκοπό, και από την άλλη θα διαχέονταν σκόπιμα η φήμη ότι πλούτισα από αυτήν παρανόμως, όπως ελέχθη για τις έρευνές μου για τη λίμνη, ενώ δεν πήρα ούτε ένα ευρώ, όπως φαίνεται από τα έγγραφα που έχει ο φίλος μου Αθανάσιος Μπατσόπουλος.
Αν παρ 'ελπίδα από τους 100 τιμηθέντες δηλώσουν θετικά 50 μόνο, πάλι θα αντιστοιχεί μία διάλεξη εβδομαδιαίως, ή αν δεχθούν 24 θα αντιστοιχεί μία διάλεξη ανά δεκαπενθήμερον, γεγονός που θα είναι μια σοβαρή πνευματική εκδήλωση για ανέλιξη της παιδείας του νομού μας.
Συμπερασματικά, θα έλεγα στην κ. Μισκία να μην σταματήσει τις προσπάθειές της για πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως το λαϊκό πανεπιστήμιο. Οι δυσκολίες και δυσφημίσεις που αναφέρονται στο γράμμα της, είναι χαρακτηριστικό της καστοριανής κοινωνίας και τις έχουμε υποστεί όσοι προσπαθήσαμε να προσφέρουμε κάποια πνευματική εκδήλωση στη Καστοριά, ή στους Καστοριανούς της Θεσσαλονίκη ή Αθηνών. Οι αντιρρησίες και φωνασκούντες δεν θα λείψουν ποτέ, ιδίως στη Καστοριά!
Τέλος στην αναφερόμενη στοΥΓ ανάμειξη στα κοινά, η παρούσα παρέμβαση μου ας θεωρηθεί μέρος της ανάμιξής μου, όσο τουλάχιστον μου επιτρέπει, η διαβίωσή μου στη Θεσσαλονίκη.
Με τιμή και εκτίμηση
Αναστάσιος Κοβάτσης
καθηγητής δρ. δρ.

26.8.11

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Περιμένοντας τον "Μπαντόλιο"

Οι πολιτικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος είχαν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον: απέδειξαν περίτρανα για μια ακόμη φορά ότι ο περί την οικογένεια του πρωθυπουργεύοντος στενός κυβερνητικός πυρήνας βρίσκεται εκτός κοινωνικής πραγματικότητας. Σαν την Μαρία Αντουανέττα με το παντεσπάνι… Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί εκλαμβάνουν τις αποδοκιμασίες ως ζητωκραυγές. Απέδειξαν βεβαίως και κάτι ακόμη: πως μόνο μέλημα των πολιτευόμενων είναι η με κάθε τρόπο παράταση της παραμονής τους στην εξουσία, όπου με νύχια και με δόντια παραμένουν γαντζωμένοι. Και προς διαιώνιση της παραμονής τους αυτής, είναι διατεθειμένοι να προβούν σε κάθε θυσία. Θυσία, την οποία εννοείται ότι θα πληρώσει ο ελληνικός λαός και όχι οι ίδιοι.

Κατά το γνωστό ρητό του θυμόσοφου λαού «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η νέα κυβέρνηση, προϊόν προσωπικών συνδιαλλαγών μέσα στον κομματικό χώρο της κυβερνώσας παράταξης, επί της ουσίας σε τίποτε δε διαφέρει από την προηγούμενη.
 Διότι είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ανθρώπους που τη μια βδομάδα φωνασκούν και διεκδικούν ουσιαστικές αλλαγές, μαζεύοντας υπογραφές, αναστατώνοντας την κοινοβουλευτική ομάδα των κυβερνώντων και δημιουργώντας φρούδες ελπίδες στο λαό, την επομένη οι ίδιοι να σπεύδουν να αναλάβουν υφυπουργικά ηνία – που τους πετάχτηκαν από τον «άνακτα» ως κόκκαλα σε πεινασμένους σκύλους, οπότε ως δια μαγείας σταματούν οι φωνές και κάθε διαμαρτυρία και λύνονται όλα τα προβλήματα. Η πλέον χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση συνέβη με τον εκ Κοζάνης πονηρό πολιτευτή και άλλοτε άρχοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Προφανώς πίσω από τα φιμέ τζάμια της υπουργικής μερσεντές ο λαός και τα αιτήματα του φαντάζουν πολύ μακρινά…
Κύριο χαρακτηριστικό βεβαίως της νέας κυβέρνησης είναι η απομάκρυνση του επίσης εκ Κοζάνης ορμώμενου διευθύνοντος τα οικονομικά της χώρας – αχ, Κοζάνη! - και η αντικατάσταση του από τον κύριο εκφραστή της πάλαι ποτέ εσωκομματικής αντιπολίτευσης Ευάγγελο Βενιζέλο.

Δε χωρά βεβαίως αμφιβολία πως ο νέος υπουργός των Οικονομικών διακρίνεται για την εξαιρετική ευφράδεια λόγου και τον ιδιαίτερο δυναμισμό του. Αρκούν όμως αυτά; Νομίζω πως όχι.
Η νέα εκδοχή του «Μνημονίου ΙΙ», αναφανδόν σκληρότερη από την προηγούμενη, υποδηλώνει σαφώς ότι ο του Συνταγματικού Δικαίου καθηγητής χρησιμοποιήθηκε ως δύναμη κρούσης με σκοπό να περάσουν ακόμη επαχθέστερα μέτρα. Είμαστε όμηροι των σκοτεινότερων κύκλων και των ποταπότερων συμφερόντων.
Βεβαίως όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί παραβλέπουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτοί που μας κυβερνούν και οι έξωθεν κύκλοι που τους διευθύνουν και τους στηρίζουν, θεωρούν μεγάλη τους επιτυχία το γεγονός πως η νέα κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον εαυτό της. Είναι επιτυχία δηλαδή το ότι η κυβέρνηση απολαμβάνει της έγκριση της κοινοβουλευτικής της ομάδας: όλων εκείνων δηλαδή που ευελπιστούν ότι μέσω των αλλαγών αυτών θα επιμηκύνουν την παχυλή μισθοδοσία τους και θα συνεχίσουν να περιφέρουν το σαρκίο τους μέσα σε κρατικά οχήματα – έστω και υπό βροχή αποδοκιμασιών, αυγών και γιαουρτιών.

Κάποιοι νομίζουν ότι θα καταφέρουν ανώδυνα να περάσουν όλα τα αντεθνικά τους σχέδια. Ότι θα μπορέσουν να μετακυλήσουν τον ελληνικό εθνικό πλούτο και τη δημόσια γη στα σκοτεινά συμφέροντα εκείνων που τους στηρίζουν.
Δεν έχω βεβαίως καμιά αμφιβολία ότι οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος και των υπολοίπων πλατειών της χώρας κάποια στιγμή θα αποσυρθούν, και το κίνημα τους θα ξεθυμάνει. Προσωρινά – αφού η αγανάκτηση του λαού θα διογκώνεται.
Διότι η ύφεση της οικονομίας θα συνεχίζεται. Εκεί άλλωστε αποσκοπούν τα μέτρα της κυβέρνησης. Μέσω της βάναυσης εσωτερικής υποτίμησης να μετατραπούμε ταχύτερα σε Βουλγαρία, να γίνει φθηνότερο το «εμπόρευμα» και να το αγοράσουν «μπίρ παρά» οι φίλοι των κυβερνητικών.
Παραβλέπουν όμως οι κυβερνώντες την απάντηση του λαού. Διότι η πατρίδα μας δεν είναι «εμπόρευμα» και θα πρέπει να το καταλάβουν. Οι «αγανακτισμένοι» που θα επιστρέψουν τώρα στα σπίτια τους – όσοι βεβαίως έχουν ακόμη σπίτια – κάποια στιγμή, σύντομα, πολύ σύντομα – θα ξαναβγούν στο δρόμο. Και τότε θα είναι πολύ περισσότεροι και σαφώς περισσότερο αγανακτισμένοι. Και τότε φοβούμαι πως θα ξεσπάσουν στη δύσμοιρη Αθήνα επεισόδια τέτοιας μεγάλης κλίμακας, που δε θα έχει ξαναγνωρίσει όμοια τους η Ευρωπαϊκή ήπειρος στη σύγχρονη ιστορία της. Και στο τέλος ο λαός ως θολό ποτάμι θα πέσει πάνω στους κυβερνώντες και θα τους πνίξει. Και τότε κανένα «ελικόπτερο» δε θα μπορεί να τους σώσει…

25.8.11

ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ: Η σπηλιά



Γι' αυτόν δεν ήταν μια συνηθισμένη επίσκεψη, ήταν μια επιστροφή. Οι αναμνήσεις αναδύθηκαν κρυστάλλινες, σαν τις αντανακλάσεις του θόλου στις επιφάνειες των λιμνών της σπηλιάς. Οι σταλακτιτικές προεκτάσεις της οροφής κρέμονταν από πάνω και θυμήθηκε πως όταν την επισκέφτηκαν παλιά έλεγε, για να ψυχωθεί, πως ήταν μαστοί γεμάτοι φως, μα δεν τους έφτανε κι έβλεπε έντρομος πως ήταν η μπόλια που βαστά τα σπλάχνα τεράστιου ζώου που τους είχε καταπιεί.
Εκεί μέσα δεν είχε ούτε κρύο ούτε ζέστη, η θερμοκρασία κυμαινόταν καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου μεταξύ δεκαέξι και δεκαοχτώ βαθμών Κελσίου. Δεν κατοικήθηκε ποτέ, ζούσαν εκεί μόνο σκορπιοί, αράχνες και νυχτερίδες, βρέθηκε βέβαια ο σκελετός μιας προϊστορικής άρκτου, η οποία έπεσε όταν υποχώρησε η οροφή. Μετρητές κατέγραφαν συνεχώς την ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα και αεραγωγοί διοχέτευαν φρέσκο αέρα, όταν τα επίπεδά του ανέβαιναν απειλητικά. Το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η έλλειψη οποιασδήποτε οσμής. Ενιωσε πάλι εκείνον τον πανικό, πως δεν θα μπορέσει να ξαναβγεί στο φως, και τα μάτια του μια πήγαιναν στην πύλη της εισόδου και μια ακολουθούσαν ένα μέρος της διαδρομής που επρόκειτο να κάνουν, ώσπου σταματούσαν σε μια στενωπό.

24.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Εις βάρος τίνος διευθυντή γραφείου της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης υπήρξε πολύ πρόσφατη καταγγελία εκ μέρους του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του Δημοτικού Σχολείου όπου ο καταγγελλόμενος ήταν διευθυντής μέχρι πριν από λίγους μήνες, καταγγελία μάλιστα για ξυλοδαρμό μαθητών του σχολείου του, εν έτει 2011; 

Υπάρχει η δυνατότητα να ερωτηθεί από την έγκριτη εφημερίδα σας ο Δ/ντής Πρωτοβάθμιας κ. Μασλάρης γιατί η καταγγελία κουκουλώθηκε και δεν προχώρησε κάποια έστω υποτυπώδης υπηρεσιακή έρευνα του θέματος, τη στιγμή μάλιστα που ο καταγγελόμενος είναι υποψήφιος για δ/ντής σχολείου στις κρίσεις που επίκεινται και λόγω των πολλών τυπικών προσόντων που διαθέτει είναι βέβαιο ότι θα γίνει δ/ντής μεγάλου σχολείου;

Μπορεί να μας διαβεβαιώσει ο κ. Μασλάρης ότι όταν το άτομο αυτό γίνει δ/ντής δεν θα χτυπάει τους μαθητές του νέου σχολείου του; Πότε επιτέλους οι παντός είδους υπεύθυνοι θα αποβάλουν τη νοοτροπία της ατιμωρησίας και του κουκουλώματος που έχει και αυτή μεγάλο μερίδιο ευθύνης που η χώρα μας έφτασε ως εδώ;

Και τέλος αν ο κάθε υπεύθυνος που κουκουλώνει δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι πρέπει να συμβάλει στην εξυγίανση, η οποία δεν επιτυγχάνεται με κουκουλώματα, τότε κανονικά και ο ίδιος θα έπρεπε να εκπέσει της θέσεως που άδικα κατέχει.

Σας ευχαριστώ.
Sofia Sofiou
istos90@gmail.com


***

H ΟΔΟΣ κοινοποίησε την ανώνυμη επιστολή στον διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς, ο οποίος άμεσα ανταποκρίθηκε:

***


Αξιότιμε κύριε Μπαϊρακτάρη,

Τα υπηρεσιακά θέματα, ιδιαίτερα όταν έχουν εμπιστευτικό χαρακτήρα, αντιμετωπίζονται από την υπηρεσία μας με τη δέουσα σοβαρότητα, προσοχή και συναίσθηση της ευθύνης.
Ως εκ τούτου σε καμία περίπτωση δε γίνεται προσπάθεια "κουκουλώματος"  αλλά εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας.

Με εκτίμηση

Γεώργιος Μασλάρης
Δ/ντής Π.Ε. Καστοριάς

23.8.11

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ένας τελείως ξεχωριστός επισκέπτης στο μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Καστοριάς

Το μεσημέρι της Κυριακής 19 Ιουνίου 2011 βρήκε το περίφημο αρχοντικό της πλατείας Ντολτσό που τώρα είναι μουσείο γλυκά αναστατωμένο∙ το αρχοντικό που το 1864 δόθηκε ως προίκα στην Αικατερίνη Παπάζογλου, η οποία παντρεύτηκε έναν αγωνιστή και ήρωα, τον Αναστάσιο Πηχιών, κι έγινε ο ιδιοκτήτης του κι αυτός που το τίμησε με τ’ όνομά του.
Το μεσημέρι της Κυριακής, λοιπόν, η γλυκιά αναστάτωση φαινόταν από την ασυνήθιστη σύναξη ανθρώπων κι από τα τοπικά κανάλια, που ήταν παρόντα. Κάποιος υψηλός επισκέπτης ασφαλώς αναμενόταν, αυτό ήταν ολοφάνερο για όποιον παρακολουθούσε τα όσα συνέβαιναν. Μόνο που ο όποιος θεατής δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει πως ο αναμενόμενος επισκέπτης θα ήταν υψηλός και κυριολεκτικά, όχι μονάχα μεταφορικά. Αυτό θα το διαπίστωνε μόλις αυτός εμφανιζόταν.
Και νάτος, που σε λίγο εμφανίστηκε. Κι αν δεν ήταν τόσο αναγνωρίσιμος και διάσημος, θα προκαλούσε το ξάφνιασμα με την εμφάνισή του: ένα νέο παλληκάρι (με την παλιά μεστή γραφή της λέξης) με τη βερμούδα και τ’ αθλητικά του παπούτσια. Και πολύ ψηλός για να χωρέσει να περάσει από την κύρια είσοδο του αρχοντικού-Μουσείου δίχως να σκύψει. Βλέπετε, επί Τουρκοκρατίας, έτσι φτιάχνονταν οι πόρτες των σπιτιών: χαμηλές και στενές, για να εμποδίζουν τον είσοδο των εχθρών, για να μη χωρούν να μπουν με τα όπλα τους.

22.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ…

Κύριε Διευθυντά,

O συμπατριώτης μας Πρόεδρος της Βουλής, είχε τη φαεινή ιδέα να απευθυνθεί στους απόδημους για να προσφέρουν τον οβολό τους στην εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους. Το Πάσχα του 2010, ευρισκόμενος στο εξωτερικό και παρακολουθώντας το Εθνικό Δίκτυο, δεχόμουν, σε κάθε διακοπή του προγράμματος, την έκκληση για βοήθεια.

Δε γνωρίζω τι απέδωσε αυτή η εκστρατεία που έσπασε ακόμη και παιδικούς κουμπαράδες! Δε γνωρίζω επίσης, αν εμπίπτει στις διατάξεις της πολυδιαφημισμένης διαφάνειας και διαύγειας, η γνωστοποίηση των εισπράξεων. Ο ίδιος, ως μέσος αναγνώστης και ακροατής των ΜΜΕ, δεν έχω κάποια ενημέρωση.
Υποψιάζομαι πως πρέπει να ήταν ιδιαίτερα αποδοτική, αν κρίνω από το γεγονός ότι ο κ. Πρόεδρος της Βουλής, δεν περιόρισε παρά στο προκλητικά ελάχιστο, τις δαπάνες του προϋπολογισμού της Βουλής. Αυτός που έπρεπε να δώσει το παράδειγμα, υποδαυλίζει την αγανάκτηση των συμπολιτών μου, συνεχίζοντας τη σπάταλη διαχείριση που ξεπερνά και αυτήν των δανειστών μας!

Ενοίκια κτιρίων εκτός του Κοινοβουλίου, 16 μισθοί σε υπαλλήλους που προσλή¬φθηκαν χαριστικά, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός σταθμός με στρατιά δημοσιογράφων, συχνά διπλοθεσιτών, (170 αναφέρονται) κοντά στους τρεις άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς, πλήρης σύνταξη μετά από 29 έτη υπηρεσίας!, εφάπαξ από 150.000 μέχρι 320.000 ευρώ, και εξαίρεση από τα μέτρα του μνημονίου, δείχνουν το μέγεθος της σπατάλης και πρόκλησης προς όλους τους πολίτες. Πώς θα μας πείσουν για την ανάγκη για θυσίες, όταν αυτοί διαχειρίζονται τους κρατικούς πόρους, όπως και στη δεκαετία του 90; Τώρα μάλιστα ετοιμάζει για δεύτερη φορά, με αδιαφανείς διαδικασίες, το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης, με έναν σχεδιασμό σπάταλης και αμφίβολης υπηρέτησης του ιερού σκοπού για τον οποίο εκταμιεύονται οι δυσεύρετοι πόροι. Του συνιστώ να επισκεφθεί το πεδίο των μαχών του Αμερικάνικου Εμφυλίου για να δει, ιδίοις όμμασι, λαμπρά δείγματα τιμής και μνήμης στους πεσόντες.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται αμείωτη η επιδρομή στα φορολογικά υποζύγια και διαμαρτύρονται τα στελέχη της Κυβέρνησης και αναζητούν υποκινητές στις διαρκώς πολλαπλασιαζόμενες αποδοκιμασίες. Εκπαιδευτικοί και άλλοι Δημόσιοι Υπάλληλοι που προσέφεραν έργο λαμπρό περιμένουν, δύο και πλέον έτη, να εισπράξουν το πενιχρό εφάπαξ τους που μάλιστα θα το περικόψουν από 1/1/2010. Με αναδρομική ισχύ δέκα οκτώ μηνών από την ψήφιση του σχετικού νόμου!

Κύριε Διευθυντά,

Στις τέσσερις δεκαετίες ενεργού συμμετοχής μου στα πολιτικά δρώμενα του τόπου, σύμφωνα με τους κανόνες του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, βλέπω στον εαυτό μου σημάδια δραστικών αλλαγών. Να εχθές, καθώς προσέθετα ένα ακόμη άδειο μπουκάλι στο κιβώτιο της ανακύκλωσης, σκέφθηκα, αντί να τα οδηγήσω στον ανάλογο κάδο του Δήμου, να τα μετατρέψω σε πυρομαχικά ενός μπουρλοτιέρη.
Λέτε να μου συμβαίνει κάτι;! Για διευκρίνιση σας γνωρίζω ότι: Δεν είμαι Πασόκος, ούτε ΚΚΕ, ούτε και ΣΥΡΙΖΑ!

Γεώργιος Α. Δαουτόπουλος
Καθηγητή Γεωπονίας ΑΠΘ 
daoutop@agro.auth.gr

21.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Περί «Αγανακτισμένων»


Αγαπητέ Παναγιώτη,

 Στο φύλλο της ΟΔΟΥ της 9ης Ιουνίου, στο κεντρικό άρθρο που αναφέρεται στο κίνημα των «Αγανακτισμένων πολιτών», γραφήκανε (προφανώς από λάθος πληροφόρηση των πηγών της εφημερίδας), κάποιες ανακρίβειες τις οποίες νομίζω πως θα πρέπει να αποκαταστήσουμε για να μη δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις στους αναγνώστες, σχετικά με το κίνημα αυτό στην Καστοριά.
Γράφει λοιπόν ο αρθογράφος στη σελίδα 3: «…Αλλά και διότι η ίδια τακτική –καπελώματος εν τέλει αυτής της κίνησης πολιτών- είχε σαν αποτέλεσμα, αντί να συνεχιστούν οι εκδηλώσεις σε κοινόχρηστο χώρο, στο λειτουργικό κέντρο της Καστοριάς, ώστε να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο, μετακόμισαν έστω προσωρινά με το πρόσχημα της βροχής, στο χαρακτηριστικό ξύλινο σπίτι της λεωφόρου των Κύκνων. Το οποίο για πολλούς στην Καστοριά αποτελεί στοιχείο του κατεστημένου, άρα και της κρίσης» κλπ κλπ.
Να διευκρινίσω λοιπόν τα όσα συνέβησαν, και να αποκαταστήσω την πραγματικότητα: Καμιά εκδήλωση των «Αγανακτισμένων πολιτών» της Καστοριάς δεν μεταφέρθηκε για οποιονδήποτε λόγο, στο «ξύλινο» σπιτάκι που αναφέρετε στο άρθρο, όπου μάλιστα μία ελαφρώς «συνομωσιολογική» διάθεση του αρθογράφου, προχωράει και παραπέρα και με την (υποτιθέμενη) αφορμή αυτή, συνδέει το κίνημα των πολιτών με διάφορα «σκοτεινά» στοιχεία διαπλοκής κλπ !
Η αλήθεια λοιπόν είναι, ότι λόγω της καταρρακτώδους βροχής που και τα δύο βράδια διέκοψε την προβολή ντοκιμαντέρ που κάποιοι πολίτες είχαμε διοργανώσει στο πάρκο Ολυμπιακής Φλόγας, μεταφέραμε άρον άρον τον εξοπλισμό μας (δανεισμένο από την Κινηματογραφική Λέσχη κι από το κατάστημα του Γιώτη Παπαϊωάννου) στο διπλανό από το πάρκο κτήριο, στο υπόγειο του οποίου στεγάζονται τα γραφεία του Εθελοντικού Τμήματος Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΤΑΚ). Το οποίο, ευγενώς (κι ευτυχώς!) μας παραχώρησε τον χώρο για τη στέγαση του εξοπλισμού και τη διάσωσή του από την καταιγίδα, μάλιστα πραγματοποιήσαμε εκεί και την προβολή για τα λίγα άτομα που μας ακολούθησαν ως εκεί εν μέσω της νεροποντής.
Επίσης να διευκρινίσω, ότι όλες αυτές τις ημέρες που συμμετείχα ανελλιπώς στις συγκεντρώσεις, καμία διάθεση «καπελώματος» δεν διέκρινα από πουθενά, ούτε από κόμματα, ούτε από οποιαδήποτε άλλη πλευρά.Άλλωστε, αυτό που θεωρούμε πιο πολύτιμο στο κίνημα αυτό, είναι ακριβώς το ότι (έως τώρα τουλάχιστο) δεν ελέγχεται και δεν καθοδηγείται από κανένα πολιτικό κόμμα. Και είναι πολύ σημαντικό ότι συμμετέχουν άνθρωποι κάθε ιδεολογίας, κάθε προέλευσης και κάθε ηλικίας, με κοινό σημείο τους την αγωνία για το μέλλον της πατρίδας μας και το μέλλον του λαού μας, που απειλούνται σε πρωτοφανή βαθμό σήμερα από τη λαίλαπα του επιβληθέντος «μνημονίου» και της καταστροφικής πολιτικής που επέφερε.
Όσοι λοιπόν αρνούμαστε ότι για να «σωθούμε» πρέπει πρώτα να πεθάνουμε, όσοι αρνούμαστε την εξαθλίωση του λαού μας και τη λεηλασία της Εθνικής μας περιουσίας, συνεχίζουμε τον αγώνα να ξυπνήσουμε και τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας, ώστε όλοι μαζί οι Έλληνες να στείλουμε το μήνυμα στην «ελληνική» κυβέρνηση και στους ξένους «φίλους» μας, ότι ως εδώ με τον εξευτελισμό της πατρίδας μας και με την «τιμωρία» ενός ολόκληρου λαού, με την καταδίκη του σε εξαθλίωση και την στέρηση της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας του, ως εδώ με την υποταγή των λαών στα ληστρικά συμφέροντα του αεριτζίδικου διεθνούς κεφαλαίου, των αδίστακτων «επενδυτών» και τοκογλύφων και των ασύδοτων Τραπεζών τους.
Σε αυτό τον αγώνα των Ελλήνων, οι μιζέριες και οι γκρίνιες (που συχνότατα συναντάμε) είναι πολυτέλεια που δεν επιτρέπεται από τις κρίσιμες συνθήκες.
Όταν ο κίνδυνος είναι εντός των πυλών, παίρνεις ότι όπλο έχεις κι ενωμένος με όλους τους άλλους πολεμάς όπως μπορείς.
Δεν κάθεσαι στον καναπέ να αναρωτιέσαι αν κάποιοι μήπως και θα σε καπελώσουν, αν κάποιοι «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν», αν «μαζί τα φάγαμε» και πρέπει τώρα παραδειγματικά να τιμωρηθούμε, αν, αν, αν….
«Αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει Λευτεριά», έγραφε ο μεγάλος ποιητής μας στον Εθνικό μας Ύμνο…
Γιαυτό λοιπόν, εμείς συνεχίζουμε. Ελπίζοντας ότι όλο και περισσότεροι θα ξυπνήσουν από την ύπνωση και από τον φόβο και θα ξεσηκωθούν μαζί μας.
Την ερχόμενη Κυριακή 26 Ιουνίου, διοργανώνουμε πορεία ποδηλατών και μοτοσικλετών, από την (πρώην) Νομαρχία έως τις «κούνιες» και πίσω, δια μέσω του παραλιακού «βασιλείου των καφενόβιων» με κατάληξη και πάλι την (πρώην) Νομαρχία, όπου θα γίνει συλλογή υπογραφών, επί προτάσεων των πολιτών.
Στην Καστοριά, δεν υπάρχει κανενός είδους οργανωτική επιτροπή αλλά κάθε πολίτης συμμετέχει ισότιμα με δική του πρωτοβουλία, ο όποιος συντονισμός γίνεται μέσω της ιστοσελίδας «Αγανακτισμένοι στην Καστοριά!!», στο Facebook.
Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία αγαπητέ Παναγιώτη, η ΟΔΟΣ μπορεί να απευθυνθεί στη σελίδα αυτή, όπως επίσης και οποιοσδήποτε άλλος πολίτης ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί η να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις.

 Φιλικά,
 Γιώργος Μαντζούρας
 

***


Η ΟΔΟΣ προκαταβολικά ευχαριστεί τον κ. Γ. Μαντζούρα για την επιστολή και την συμβολή του τόσο στην διευκρίνιση μιας αθέλητης σχετικής ανακρίβειας όσο και στην παρουσίαση των απόψεών του που ασφαλώς και συμβάλλουν στην ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού και την κριτική. 
Συγκεκριμένα, προφανώς οφείλεται σε ελλιπή ενημέρωση η αναφορά του κύριου άρθρου της ΟΔΟΥ “Αγανακτέω-ώ” της 9ης Ιουνίου 2011 που σχολιάζεται στην επιστολή του κ. Γ. Μαντζούρα, ότι οι εκδηλώσεις μεταφέρθηκαν έστω και προσωρινά στο χαρακτηριστικό ξύλινο σπίτι της Λ. Κύκνων, αφού όπως προκύπτει από τις διευκρινίσεις του κ. Γ. Μαντζούρα, αυτές, για την ίδια αιτία (βροχοπτώσεις) μεταφέρθηκαν και πάλι κάπου κοντά, στο παρακείμενο κτήριο του Δήμου Καστοριάς όπου στεγαζόταν σκανδαλωδώς μέχρι πρότινος η ΕΤ3 και σήμερα στεγάζονται τα γραφεία του Εθελοντικού Τμήματος Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΤΑΚ), και ένας άλλος τοπικός σύλλογος.
Από την περιγραφή αυτή δεν προκύπτει ούτε η θεσμικότητα, ούτε πολύ περισσότερο η χρηστική αναγκαιότητα αυτής της παραχώρησης. Έτσι κατά την άποψη της ΟΔΟΥ, έστω κι’ αν οι εκδηλώσεις μεταφέρθηκαν με αφορμή την βροχή σ’ αυτόν τον χώρο, από το μικρό λάθος δεν αναιρείται το γεγονός, ότι οι «Αγανακτισμένοι» φιλοξενήθηκαν ή προσέφυγαν σε μια πτυχή του κατεστημένου.
Τα περί «συνομωσιολογικής διάθεσης» του αρθογράφου της ΟΔΟΥ που «προχωράει και παραπέρα και με την (υποτιθέμενη) αφορμή αυτή, συνδέει το κίνημα των πολιτών με διάφορα «σκοτεινά» στοιχεία διαπλοκής» αποτελούν προσωπικά συμπεράσματα και δεν έχουν απολύτως καμμιά σχέση με τα κίνητρα της ΟΔΟΥ. Η οποία επαναλαμβάνει ότι κατά την άποψη της εφημερίδας, η δωρεάν παραχώρηση δημόσιων ή δημοτικών ακινήτων για γνωστές ή ακόμη χειρότερα άγνωστες δραστηριότητες, συνιστούν τουλάχιστον έκφραση του κατεστημένου, στο οποίο θα έπρεπε λογικά να αντιπαρατίθενται οι «Αγανακτισμένοι». 
Τέλος σε ό,τι αφορά τα περί καπελώματος, η ΟΔΟΣ με ικανοποίηση καταχωρεί τις αντιρρήσεις του φίλου επιστολογράφου, αν και η εξέλιξη του κινήματος των «Αγανακτισμένων» στην Καστοριά, μπορεί να σημαίνει αποτυχία έμπνευσης. Εκτός κι’ αν υποστηρίξει κανείς, ότι στην Καστοριά, «αγανακτισμένοι» είναι μόνο όσοι απέμειναν.

20.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

'Αγαπητέ κ. Μπαϊρακτάρη

Στην Λόγο καί ‘Αντίλογο τῆς ΟΔΟΥ, ὁ διαπρεπής συμπτριώτης μας κύριος ‘Αναστάσιος Κοβάτσης  ἀναφέρει τήν πρόταση, πού εἶχε κάνει πρό πολλοῦ καιροῦ στήν Δημοτική μας ‘Αρχή γιά τήν δημιουργία στήν Καστοριᾶ Λαϊκοῦ Πανεπιστημίου, προτρέπει δέ τήν ἁρμόδια γιά τά πολιτιστικά δρώμενα τῆς Καστοριᾶς, ἀντιδήμαρχο κυρία Μισκία, μέ τήν ὁποία εἶχε συζητήσει, ὅπως γράφει, τό θέμα κατά τήν θητεῖα της καί στό προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο, νά μή σταματήσει  τίς προσπάθειές της γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ.

Ἔχει ἤδη ἀρχίσει, στήν Καστοριά, νά λειτουργεῖ ἕνα ἄτυπο Λαϊκό Πανεπιστήμιο,  ἀπό ἰδιωτικό φορέα. Εἶναι τό Σπουδαστήριο Τοπικῆς Ἱστορίας τοῦ Μουσείου Μακεδονικοῦ ‘Αγῶνος. Αὐτό μπορεῖ κάλλιστα νά ἀποτελέσει τήν μαγιά ἤ τό πρότυπο, καί μέ τήν οἰκονομική βοήθεια τῆς Δημοτικῆς ‘Αρχής πρός τό Μουσεῖο, πού τόσο πολύ τήν χρειάζεται, νά προχωρήσει στήν ἀνάθεση μελετῶν καί ἐργασιῶν σέ θέματα, πού ἄπτονται τῆς τοπικῆς ἱστορίας καί προοδευτικά νά ἐπεκταθεῖ καί σέ ἄλλα θέματα.

Αὐτό, πού λέγει ὁ κ. Κοβάτσης, εἶναι ἀπολύτως σωστό καί ἀληθές. Πιστεύω κι ἐγώ, ὅτι δέν θά βρεθεῖ Καστοριανός ἐπιστήμων, καί εὐτυχῶς ὑπάρχουν πάρα πολλοί τοιοῦτοι, πού νά ἀρνηθεῖ νά προσφέρει τίς ὑπηρεςίες του καί νά μεταλαμπαδεύσει τίς γνώσεις του, ἀνιδιοτελῶς, πρός τούς συμπατριῶτες του, ἐάν καί ἐφόσον τοῦ ζητηθεῖ νά δώσει μιά διάλεξη ἤ νά παραδώσει ὁρισμένα μαθήματα, ἐάν συσταθεί Λαϊκό Πανεπιστήμιο στήν γενέτειρά του.

Οἱ δραστηριότητες τοῦ Συλλόγου ¨Φίλοι Μουσείου Μακεδονικοῦ ΄Αγῶνος¨ μέ τήν λειτουργία τοῦ Μουσείου, τίς ἐξαιρετικές ξεναγήσεις σ᾽αὐτό τῶν ἐπισκεπτῶν του, τήν λειτουργία τοῦ Σπουδαστηρίου τῆς Τοπικῆς Ἱστορίας καί τίς λοιπές δραστηριότητες του, ὅπως καί οἱ δραστηριότητες καί ὀρισμένων ἄλλων πολιτιστικῶν Συλλόγων τῆς Καστοριάς, εἶναι ἕνα δεῖγμα ὅτι ὑπάρχει  μιά ἔφεση στήν πόλη μας γιά πολιτιστικές δραστηριότητες καί ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Δέν νομίζω, ὅτι ἐμπόδιο γιά τήν περαιτέρω πνευματική ἀνάπτυξη καί πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων εἶναι ἡ ἀπουσία Πνευματικοῦ Κέντρου, ἄν καί πρέπει  ὀποσδήποτε νά γίνει ἕνα τέτοιο στήν πόλη μας καί μάλιστα ὅσο τό δυνατόν γρηγορώτερα, ἀλλά ὁ συντονισμός καί ἡ ἠθική καί ὑλική ἐνίσχυση ἀπό τίς ‘Αρχές τοῦ τόπου. Δέν εἶναι ἡ ὕπαρξη ἤ μή πνευματικοῦ κέντρου τό ζήτημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς μιάς πόλεως, ἀλλά τό πνευματικό κεφάλαιο, πού ὑπάρχει σ᾽αὐτήν καί ἡ ἀξιοποίηση του. Εὐτυχῶς στήν  κοινωνία τῆς Καστοριάς, ἐντός καί ἐκτός αὐτῆς, ὑπάρχει καί ἄφθονο καί ἀξιόλογο κεφάλαιο. ‘Ελπίζω ἡ κ. ἀντιδήμαρχος ἐπί τῶν πολιτιστικῶν ὑποθέσεων νά τό έκμεταλευτεῖ καί τό  ἀξιοποιήσει καταλλήλως. Ὀἱ πρῶτες ἐνδείξεις εἶναι πάντως θετικές. Εὔχομαι καλή συνέχεια.

‘Αναστάσης Κ. Πηχιών
apichion@yahoo.com

19.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν


Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα το εξαίρετο άρθρο του κ. Παπαστρατή «Ελλάδα Quo Vadis;» και θα συμφωνήσω σε πάρα πολλά σημεία με τα γραφόμενά του. Θα διαφωνήσω σε ένα. Στην απόδοση των ευθυνών στους ηγέτες. Αναμφίβολα, φέρουν το βάρος των αποφάσεων και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Δεν κάθισαν όμως στο σβέρκο μας, ούτε είναι προϊόν συγγενικής αναπαραγωγής μιας κάστας ηγετών ελέω Θεού. Τους επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι μέσα από «Δημοκρατικές διαδικασίες». (τα εισαγωγικά είναι επιβεβλημένα αφού και αυτό που φαίνεται δημοκρατικό δεν είναι. Είναι μια επιλογή που γίνεται μέσα από μια διαδικασία πολιτικού μάρκετινγκ). Παρόλα αυτά η ευθύνη, για το αν αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, είναι αποκλειστικά δική μας.

Στην Ελληνική κοινωνία υπάρχουν πάμπολλοι ικανοί και έντιμοι συμπατριώτες μας που θα ήθελαν να προσφέρουν στα κοινά. Δεν εκδηλώνουν την πρόθεσή τους γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να επιλεγούν, αν δεν καλλιεργήσουν τις αδυναμίες μας, αν δεν μας υποσχεθούν εύκολους και άκοπους παραδείσους.

18.8.11

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος

Παράξενο και προκλητικό ίσως το να τολμά κανείς να θέτει τέτοιο θέμα στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Μα εγώ θα το αντιστρέψω και θ’ αναρωτηθώ φωναχτά: «Θα είχαμε φτάσει άραγε στη κρίση αυτήν, αν εφαρμόζαμε τα παραπάνω Θεία λόγια; Αν νοιαζόμασταν για τα παραπάνω από το ψωμί μας πράγματα, αν υψώναμε τα μάτια μας πάνω από τη γη κι αναλογιζόμασταν και για τα ανώτερα;
Και μπορεί βέβαια να παρακαλάμε τον Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς για τον επιούσιο άρτο μας, αλλ’ αυτό ακριβώς ήταν που δεν εφαρμόζαμε ώσπου να ξεσπάσει η κρίση: νοιαζόμασταν για τα πολύ περισσότερα, πιστεύοντας πως χωρίς αυτά δεν μπορούσαμε να ζήσουμε. Και παλεύαμε τόσο πολύ γι’ αυτά που δεν προφταίναμε να σηκώσουμε τα καρφωμένα στη γη μάτια μας και ν’ ατενίσουμε τις κορφές.
Κι έπειτα ήρθε η γνωστή σε μεγάλους αλλά και μικρούς κρίση. Και ήταν όχι η τιμωρία Κάποιου, γιατί είχαμε ξεφύγει, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της απληστίας μας που δεν είχε όρια. Που δεν μπορούσαμε να χαλιναγωγήσουμε.

17.8.11

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΝΤΣΟΥ: Οι μεταμορφώσεις της μοντέρνας ποίησης στις ποιητικές συνθέσεις του Χρήστου Παπαδόπουλου


Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του κ. Χρήστου Παπαδόπουλου με τίτλο «Έναστρο φιλοδώρημα» (εκδ.Αλφειός) που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της ΕΔηΚα.


Καλησπέρα σας
Κατ’ αρχάς σας ευχαριστώ γιατί με την παρουσία σας τιμάτε τη σημερινή εκδήλωση. Ακολούθως, θα ήθελα να σας συστηθώ: το όνομά μου είναι Αλεξάνδρα Πάντσου και βρίσκομαι εδώ με την ιδιότητα του ανύμφευτου εραστή της ποίησης. Σήμερα όμως, θα σας συστήσω κάποιον που έχει νυμφευτεί αυτό το ξεχωριστό είδος τέχνης, τον ποιητή Χρήστο Παπαδόπουλο.

Ο Χρήστος, γείτονας και επιστήθιος φίλος, ζει με τη σύζυγό του Φωτεινή και τα δυο παιδιά τους, τον Δημήτρη και τον Αλέξη, στο Τοιχιό της Καστοριάς. Ήταν κάποια μέρα πριν από 25 περίπου χρόνια που μοιραστήκαμε για πρώτη φορά την αγάπη μας για την τέχνη της ποίησης, όταν ο ποιητής αισθάνθηκε έτοιμος να μου απαγγείλει κάποια από τα ποιήματά του. Από τότε λοιπόν φαίνεται πως το πάθος μας για την ποίηση κάνει πιο όμορφες τις στιγμές που περνάω με τον Χρήστο και τη Φωτεινή.
Τι όμως συμβαίνει με τα άτομα, τα οποία αποφασίζουν να δοκιμαστούν στην τέχνη του ποιητικού λόγου; Η απάντηση υποθέτω μας παραπέμπει όχι μόνο στις αισθητικές συγκινήσεις που αυτή προσφέρει, αλλά και στην εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να κοινωνήσει μέσω της τέχνης με το μυστήριο της φύσης και της ζωής, με τον ξεχωριστό, όμως, τρόπο που τη βίωσε ο ποιητής στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στο ειδυλλιακό φυσικό περιβάλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, τους Ψαράδες της Πρέσπας, εκεί κοντά στο Τριεθνές, όπου κυριαρχεί η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς. Ωστόσο, κανείς δεν είναι μόνος όταν ενασχολείται με την ποίηση.

16.8.11

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΟΣΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αναβαθμοί και στάσιμα

Απ’ τη συνοικία Ντουλτσό, κλιμακωτά στο ύψωμα, συνοικίες και τοποθεσίες της Καστοριάς που περπάτησες για να μπουν στην καρδιά σου. Από την Εβραϊδα προς την οδό Αγίου Θεολόγου με τα οστά των αδελφών στην κρύπτη της εκκλησίας, στον Αγιο Μηνά που ανήμερα της γιορτής του η Καστοριά λευτερώθηκε. Δεν ξέρεις αν είναι δρόμος ψυχής η οδός Αγίου Αθανασίου, το παζάρι στην ψαραγορά με τις φωνές των διαλαλητών, μικροπωλητών κι εμπόρων. Δεν ξέρεις αν είναι οι πάγκοι με τα λαχανικά, τα ψάρια, τις ελιές, τα ρούχα. Το παλιό βυρσοδεψείο που στεγάζεται η έκθεση γούνας, τα όρη που υψώνεις το βλέμμα, η Αλεβίτσα και το Βίτσι με τις κεραίες των σταθμών, το Μπίκοβικ που στον εμφύλιο έγιναν σκληρές μάχες. Κτίσματα χεριών, η Μητρόπολη στη θέση ιερού της Ηρας, το Κουρσούμ Τζαμί. Ισως ο υδάτινος δρόμος του Αϊ –Σπυρίδωνα, που κάθε χρόνο στη γιορτή του απ΄ τη μεριά της λίμνης έρχεται.
Ποια χνώτα οδηγούν την ψυχή, ποιές πνοές ανομολόγητες;
Αλλού το μυαλό κι αλλού το χέρι.
Περιπατητής στο συνοικισμό Νταηλάκη, στην κορυφή της Ψαλίδας με το σμιλεμένο πρόσωπο του Μεγαλέξανδρου.
To αλύχτημα των τσομπανόσκυλων απ’ τη στρούγκα γύρω από το γαλάρι και τα γρέκια, λάλημα πετεινού για όρθρο. Πρέπει να εγερθείς για ν’ αντικρίσεις το προσκυνητάρι της Αγία ς Σοφίας, Πίστης, Αγάπης, Ελπίδας στη στροφή του δρόμου, τα μαντίλια κόμπο στο συρμάτινο φράχτη στον Αγιο Ελευθέριο, που χαρίζει χαρμόσυνο τόκο, τις κάλτσες που κρέμονται στο εικόνισμα. Να εγερθείς από τους δρόμους του ύπνου για να πορευτείς στο δρόμο της ψυχής που στον αέρα χαράζουν πετάγματα.
Απ’ τα πλαϊνά υψώματα αποφεύγεις την περιοχή με τα κατάλοιπα της ανθρώπινης κατανάλωσης, της σύγχρονης ζωής τα σκουπίδια. Ψηλότερα, μισοκατεστραμμένα πολυβολεία από τσιμέντο και πέτρα σημαδεύουν την εποχή του πολέμου. Χωριά απόμακρα, Κολοκυνθού, Καλοχώρι, Μεσοποταμιά, Οινόη.

15.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αστυνομική Διεύθυνση Καστοριάς
Θέμα: Παράπονα

Σε απάντηση της από 1-6-11 αίτησής σας και σύμφωνα με τα β’ σχετικό σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα:
1.-Την 27-5-11 βεβαιώθηκε πράξη βεβαίωσης παράβασης με επιβολή προστίμου στον αλλοδαπό υπήκοο Αλβανίας Porja Kastriot ο οποίος κατελήφθη την ανωτέρω ημερομηνία και ώρα 22:50 από Αστυνομικούς του ΤΤ Καστοριάς, ως οδηγός του ΝΙΚ-9199 ΕΙΧ αυτοκινήτου, ιδιοκτησίας σας, να κινείται αντίθετα σε μονόδρομο και συγκεκριμένα στην οδό Αβέρωφ στην πόλη της Καστοριάς, κατά παράβαση των άρθρων 16, 17 Ν/2696/99, και επιβλήθηκε διοικητικό πρόστιμο 200 ευρώ στον προαναφερόμενο οδηγό, αφαίρεση της άδειας ικανότητας οδήγησης για 20 ημέρες και αφαίρεση των στοιχείων της κυκλοφορίας για 20 ημέρες, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις σχετικές διατάξεις.

ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΤΣΙΟΥ: Ο μοναχός Αρεταίος

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από ανέκδοτο βιβλίο του κ. Χρήστου Χάτσιου με τίτλο: Ανέσπερη Βασιλεύουσα πεθαίνω για σένα. (Το βιβλίο αναφέρεται στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού• στην απελευθέρωση της Καστοριάς από τους Νορμανδούς, ως λίγο αργότερα). Ο κ. Χ Χάτσιος, συγγραφέας, ζει στο Κωσταράζι.

Σαν χειμωνιάτικη ηλιακτίδα που ξεφεύγει μέσα από τις ρωγμές των σύννεφων, από τις σχισμές των βράχων, από τα γυμνωμένα δένδρα… σαν νοτισμένη βάρκα που ξεπροβάλλει για λίγο μέσα από την καταχνιά από την ομίχλη της λίμνης, ήταν αυτός ένας κάποιος ταπεινός, αδύναμος, υπόχλομος μοναχός που πορευόταν εκεί στα ύψη του γήλοφου, στο βάθος του αυχένα, ανάμεσα στη νότια και στην ανατολική πλευρά του.
Εκεί στα πλέον ακρινά σπίτια της φιλτάτης πόλης, είχε κτίσει ένα παλιοκάλυβο. Για χρόνια τώρα έβγαινε, καθημερινώς, στις πλαγιές του βουνού, έβγαινε στα ύψη του. Αγνάντευε τις απεραντοσύνες της λιμναίας Καστορίας, βαθύτερα τις απεραντοσύνες της αρχαίας Ορεστίδος. Εκεί μάζευε τυχόν ξερά ξύλα για τις ανάγκες του, για τις παγωνιές του χειμώνα… μάζευε βότανα και τόσες πέτρες• κάποια εκκλησία είχε  κατά νου να κτίσει. Φρόντιζε δε, τον τόπο γύρω του, ως πέρα μακριά τους, να είναι ολοκάθαρος, ως να ήταν κήπος από βότανα, από μύρια αγριολούλουδα, ως να ήταν η μικρή αυλή του καλυβιού του.
Και θυμάται πολύ καλά η μνήμη της τρίσβαθης πόλης, από τις πρώτες-πρώτες μέρες του ακόμα, αυτός ο ταπεινός άνθρωπος της έγινε ο αγαπημένο, της ήταν ανεκτίμητος.
Με τον καιρό θα το ‘βλεπες: ίσως ποτέ άλλοτε να μην έδειξαν οι Καστοριείς, τόσο βαθιά εμπιστοσύνη σε άγνωστο άνθρωπο, όσο σ’ αυτόν εδώ τον υπόχλομο, τώρα,, άνθρωπο, τον αδύναμο.
Και δεν ήταν ο πρώτος απόμακρος που τους ήρθε στη γη τους, στην πανωραία πόλη, είτε μοναχός, είτε κοινός πολίτης.
Ας μην πεις και για τους τόσους ευσεβείς ή και για τους προγραμμένους ιδιώτες που εξορίζονταν εδώ από τα σπλάχνα της Βασιλεύουσας,

14.8.11

beach

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΖΩΑ*

Όπως κάθε πρωί κατέβαινα για την δουλειά μου -ωραίο πρωινό, αισιόδοξο, άδειο το μυαλό μου από τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, για λίγο απολάμβανα αυτό που δεν μπορούν να μου στερήσουν, ένα υπέροχο πρωινό! Συνάντησα τους ίδιους ανθρώπους, με κάποιους λέμε καλημέρα, με άλλους προσπερνιόμαστε απλά…
Με σκέψεις αφηρημένες και σκόρπιες, να μην αργήσω, γιατί τα περιστέρια περπατούν απερίσκεπτα στη μέση του δρόμου, τι ωραία που τιτιβίζουν τα πουλιά, μην με κουτσουλίσει κάποιο, μην με πατήσει κάποιο αυτοκίνητο -οι πεζοί στην Ελλάδα δεν έχουν ελπίδα- και άλλα πολλά αδιάφορα…

Και κάπου εκεί συνάντησα τους γλυκούς αδέσποτους «κόπρους» […το λέω τρυφερά] που συναντώ κάθε πρωινό, μια συνάντηση που είναι μια συνήθεια απαραίτητη, σε αυτό το αρμονικό για μένα όμορφο πρωινό, η ρουτίνα μου…
Καθώς τους πλησιάζω, ήρθε και αυτός ο άνθρωπος που κάθε πρωί τους δίνει μια λιχουδιά [από το μαγαζί που διατηρεί], να γεμίσουν το άδειο στομαχάκι τους, αφού η ζωούλα τους είναι τόσο άδεια από χάδια και αγάπη, αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί κάποιος να τους δώσει! Μια λιχουδιά, ένα ξεγέλασμα στην σύντομη και σκληρή ζωούλα τους!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αξιότιμε κ. διευθυντά της ΟΔΟΥ,

Διάβασα στην εφημερίδα σας την επιστολή του ενεργού συμπολίτη μας κ. Γρηγόρη. Τσάμη σχετικά με τα αδέσποτα σκυλιά που έχουν κατακλύσει την πόλη μας. Σαν απάντηση σας μεταφέρω αυτούσιο απόσπασμα σχετικού δημοσιεύματος της εφ. Καθημερινή στις 27/11/10 (στήλη Αποφάσεις):
Ευθύνη δήμου για τα αδέσποτα.  Καταδικάστηκε να πληρώσει αποζημίωση σε μητέρα και για επίθεση σκύλου σε κατοικημένη περιοχή. Αστική ευθύνη δήμου από επίθεση αδέσποτου σκύλου σε πεζό (Μονομελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, α. 932/2008)
Κατά το άρθρ. 24 παρ. 1 η’ του Π.Δ/τος 410/95 «Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας» (Α’231), στην αρμοδιότητα των δήμων και κοινοτήτων ανήκει, μεταξύ άλλων, και η προστασία της ζωής και της υγείας των κατοίκων. Με το άρθρ. 7 του Ν. 3170/03 (Α’ 191) ορίζεται, μεταξύ άλλων ότι αρμόδιοι για την περισυλλογή των αδέσποτων σκύλων είναι οι δήμοι και οι κοινότητες. Ο δήμος καταδικάσθηκε να πληρώσει στους ενάγοντες μητέρα και 8ετή γιο της, στην πρώτη το ποσό των 1.571 ευρώ, για την υλική ζημία και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης και στον δεύτερο το ποσό των 1.500 ευρώ χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, διότι, ενώ περπατούσαν σε κατοικημένη περιοχή του δήμου αιφνίδια και απρόκλητα, τους επιτέθηκε ένας σκύλος, μέλος μιας αγέλης τριών αδέσποτων που είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό της πρώτης ενάγουσας στην αριστερή κνήμη και την πρόκληση μεγάλης αναστάτωσης και ταραχής στον δεύτερο.
Αυτό είναι το σχετικό με τα αδέσποτα δημοσίευμα της Καθημερινής και ο νοών νοείτω σχετικά με το ποιος είναι υπεύθυνος για το θέμα, αλλά και με το ποιος θα πληρώσει αν ο μη γένοιτο συμβεί κάποιο παρόμοιο περιστατικό στην Καστοριά, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο κ. Τσάμης.

 Ένας αναγνώστης
aldente@in.gr


13.8.11

ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: "Φασίζοντες και δήθεν αγανακτισμένοι"

Και βέβαια δεν μας βρίσκει σύμφωνους η κάθε είδους βία από οποιονδήποτε και αν προέρχεται. Και βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν θα αποδεχόμασταν προπηλακισμούς σαν αυτούς που συνέβησαν ενάντια σε βουλευτές του κοινοβουλίου. Και βέβαια είμαστε κάθετα αντίθετοι για τις καταστροφές που προκαλούν σε κρατικές και ιδιωτικές περιουσίες οι κάθε είδους αναρχικές ομάδες των κουκουλοφόρων. 
Διατυπώνουμε όμως αυτές μας τις απόψεις προκαταβολικά για να έχουμε το δικαίωμα να αναφερθούμε και σε άλλα γεγονότα που έλαβαν χώρα και σε απόψεις και θέσεις που διατυπώθηκαν από εκλεγμένους βουλευτές που μας βρίσκουν διαφωνούντες και επίσης κάθετα αντίθετους.

Δεν μπορεί π.χ. να μην αποτελεί καίριο πλήγμα στο Δημοκρατικό μας πολίτευμα ο βάρβαρος τρόπος που αντιμετωπίστηκαν, με ευθύνη της πολιτείας, οι πολίτες οι οποίοι με πραγματικά ειλικρινή ειρηνική διάθεση κατέβηκαν στην πλατεία Συντάγματος να διαμαρτυρηθούν. Επειδή μια μικρή μειονότητα αναρχικών οι οποίοι προκάλεσαν τα εγκληματικά γνωστά έκτροπα και δεν έχουν απομονωθεί ποτέ ούτε έχουν συλληφθεί και τιμωρηθεί για να εκλείψει μια και καλή το φαινόμενο από τα απεργιακά κινήματα.


Επίσης με όλο τον σεβασμό στο λειτούργημα που υπηρετεί με το ίδιο δικαίωμα  που μου δίνει η δημοκρατία της ελεύθερης έκφρασης των απόψεων και της διαφωνίας, διαφωνούμε με τους χαρακτηρισμούς του Προέδρου της Βουλής που αποκάλεσε «φασίζοντες» και «δήθεν αγανακτισμένους» όλους αυτούς τους πληθυσμούς, όλον αυτόν τον λαό που για πάρα πολλές μέρες κατεβαίνει στους δρόμους και τις πλατείες να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά για την οικονομική κατάντια της χώρας για την οποία είναι πασίγνωστο ποιοι φέρνουν ακέραιη την ευθύνη. Επειδή πράγματι μια μικρή μειοψηφία που παρεισέφρισε στην διαδήλωση και φασίζουσα είναι και η φασιστική της συμπεριφορά είναι απαράδεκτη πράγματι με τον τρόπο που επιλέγει να επιβάλει τις παράλογες απόψεις της. Εξ αιτίας λοιπόν αυτής της τόσο μικρής γνωστής μειοψηφίας δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται όλος αυτός ο λαός με τέτοια επίθετα και διστακτικά επιρρήματα.

12.8.11

ΟΔΟΣ: Σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου για την προχειρότητα & επιπολαιότητα


ΟΔΟΣ 7.7.2011 | 599

Σε εποχές σαν την σημερινή δεν απαιτείται να είναι κάποιος ο μάντης Κάλχας για να προβλέψει ότι η χώρα ολόκληρη -και μαζί της η Καστοριά (που διεκδικεί σταθερά τα πρωτεία)- εισήλθαν σε μακρά περίοδο κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, με αφορμή την οικονομική κατάρρευση. Αυτή την φορά η κρίση είναι πρωτόγνωρη δεν έχει καμιά σχέση με οποιοδήποτε προηγούμενο. Η διάρκειά της είναι άγνωστη, αν και οι πιο απαισιόδοξοι την υπολογίζουν ήδη σε δεκαετίες. Αμφιβολίες διατυπώνονται όμως και για την κατάληξή της από άποψη έκβασης.

Ακόμη, η κρίση έχει και την παγκόσμια πρωτοτυπία ότι εκτυλίσσεται σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ακόμη χειρότερα, της ζώνης του ευρώ. Επομένως η Ελλάδα για όσο χρόνο θα διαρκέσει η ελεγχόμενη ομηρεία του χρέους της και θα έχουν περιοριστεί σημαντικές εκφράσεις της εθνικής της κυριαρχίας, θα αποτελεί ένα είδος πειραματόζωου. Αναγκαστικού και όχι εθελοντή.

Με αυτό το περιβάλλον και τις προοπτικές που διαγράφονται ζοφερές θα περίμενε κανείς, ότι έστω και την τελευταία στιγμή, η Καστοριά θα είχε συσπειρώσει τις πολιτικές της δυνάμεις γύρω από κοινά αποδεκτούς άξονες. Οι οποίοι θα ήταν σε θέση να εγγυηθούν ένα κάποιο minimum επίπεδο για το μέλλον, ακόμη και στην διάρκεια της κρίσης.

Βουλευτές, αντιπεριφερειάρχης και δήμαρχοι με την συμμετοχή εκπροσώπων κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων θα έπρεπε ήδη να είχαν συγκληθεί σε ένα άτυπο συμβούλιο για την καταγραφή των προβλημάτων της Καστοριάς – των πιο μεγάλων εννοείται- και την αποτύπωση συμπερασμάτων αλλά και λύσεων. Των πιο εφικτών εννοείται.

11.8.11

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Τα κυδώνια

Εκεί, γύρω στην περίοδο του μεσοπολέμου, ξεπετάγονταν σε διάφορα σημεία της πόλης ωραιότατες μονοκατοικίες, πύργοι σχεδόν, που έκτιζαν ο ένας μετά τον άλλο οι πλούσιοι απόδημοι, όσοι επέστρεφαν από Αμερική και Γαλλία για μόνιμη πια εγκατάσταση στην πάτρια γη. Όλα με κήπο και σκαλιστά κιγκλιδώματα από μασίφ σίδερο. Μόδα ήταν; Μέσο προφύλαξης; Όλα τα κιγκλιδώματα τέλειωναν σε αιχμηρούς κώνους.
Δύσκολο, λοιπόν, για τους εισβολείς να σκαρφαλώσουν, χωρίς να σκίσουν κάποιο κομμάτι από τα ρούχα τους. Τώρα, εισβολείς  δεν θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις όλα αυτά τα σχολιαρούδια, που το μόνο που επιδίωκαν, ήταν να κόψουν μερικά φρούτα από τους γεμάτους οπωροφόρα κήπους.
Η ζημιά πάντως γινόταν, όσο κι αν πρόσεχαν, πότε ένα μπατζάκι, πότε το μανίκι, και οι κατσάδες στο σπίτι ήταν σε ημερήσια διάταξη.
Η εποχή όμως που τρέλαινε τους μπόμπιρες ήταν το Φθινόπωρο, κάπου τέλος Σεπτέμβρη, αρχές Οκτώβρη, όταν ωρίμαζαν τα κυδώνια. Όχι ότι  είχαν ιδιαίτερη αδυναμία σ` αυτά τα φρούτα` ήταν η όλη διαδικασία, και βέβαια, αρκετά αργά, όταν είχε ήδη σκοτεινιάσει και οι πόρτες των σπιτιών είχαν ασφαλιστεί πια.
Σκαρφάλωναν τότε στα κάγκελα, έκοβαν όσα κυδώνια χωρούσε η χούφτα τους και τα κάρφωναν στα αιχμηρά τελειώματα.
Άρχιζαν έπειτα να τα χτυπούν σαν ο σιδεράς στο αμόνι, ώσπου έτρεχαν όλοι οι χυμοί του φρούτου και τα έτρωγαν με περισσή ευχαρίστηση. Ό,τι  περίσσευε το άφηναν πάνω στα κάγκελα.
Οι νοικοκύρηδες απαρηγόρητοι την ερχόμενη μέρα, όσο για τις νοικοκυρές, έξτρα δουλειά κάθε πρωί, να καθαρίζουν τα κάγκελα από τα μισοφαγωμένα κυδώνια.
Πάλι φθινόπωρο ήταν, όταν διαδόθηκε πως ο στρατός είχε φέρει τα πτώματα πολλών ανταρτών από το μέτωπο και τα είχε πετάξει σε σωρό σε κεντρική πλατεία, "προς γνώση και συμμόρφωση".
Έτρεξαν όλα τα παιδιά να μην χάσουν το θέαμα. Κάποιο απ` όλα ήταν που έριξε το σύνθημα: Στην ταξιαρχία, ένα επιβλητικό νεοκλασικό στο κέντρο της πόλης, είχαν καρφώσει τα κομμένα κεφάλια από "συμμορίτισσες" στα κάγκελα!
Δεν ξαναβρήκαν οι νοικοκύρηδες κυδώνια στα κιγκλιδώματά τους, γέμισαν και οι εκκλησιές από μανάδες με παιδιά που πήγαιναν να ξορκίσουν το κακό που τα βρήκε και δεν μπορούσαν να κλείσουν μάτι όλη νύχτα!...

10.8.11

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Νικόλαος Δούμπας (1830-1900)

Πολύ λίγοι φιλόμουσοι που επισκέπτονται την περίφημη βιεννέζικη αίθουσα συναυλιών Musikverein γνωρίζουν πως ο δρόμος μπροστά από το Μέγαρο των Φίλων της Μουσικής (Dumba Strasse) φέρει το όνομα ενός Έλληνα «Μαικήνα των Τεχνών».

Ο Νικόλαος Δούμπας γεννήθηκε στη Βιέννη το 1830 από έλληνες γονείς της Διασποράς. Ο πατέρας του, Στέργιος Δούμπας, είχε γεννηθεί στη Βλάστη του νομού Κοζάνης και έφυγε γύρω στα 1817 για τη Βιέννη, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο, ίδρυσε με τα αδέρφια του εμπορική εταιρεία με την επωνυμία «Υιοί Μιχαήλ Δούμπα» και απέκτησε σημαντική περιουσία.
Υπήρξε ένας από τους ευεργέτες της Ελλάδας (κατά τον Γούδα διέθεσε κρυφά περιουσία για τον αγώνα του 21), όπως αργότερα ο γιός του Νικόλαος (Πανεπιστήμιο Αθηνών από τα θεμέλια ήδη, Αρσάκειο Παρθεναγωγείο, Νοσοκομεία, κληροδοτήματα για σπουδές, καθώς και τη δαπάνη για τη ζωγραφική της ζωφόρου του Πανεπιστημίου με βάση τα διασωθέντα σχέδια του Rahl και ζωγράφο τον Eduard Lebiedski που έστειλε ειδικά από τη Βιέννη).

Ο Νικόλαος άσκησε το επάγγελμα του εμπόρου και του Βιομηχάνου (Κλωστοϋφαντουργεία στο Tattendorf) αλλά ασχολήθηκε και με την πολιτική με την εκλογή του στην Βουλή της Κάτω Αυστρίας στην οποία υπήρξε και πρόεδρος, την εκλογή του στην Άνω Βουλή, τη συμμετοχή του σε διάφορες επιτροπές κυρίως οικονομικές ή σχετικές με την Παιδεία. Ανήκε στην παράταξη των Φιλελευθέρων. Σε αναγνώριση των καλών του υπηρεσιών ονομάστηκε από τον Κάϊζερ Φραγκίσκο Ιωσήφ ισόβιο μέλος της Γερουσίας, τιμή σπάνια και για λίγους εκλεκτούς, και τελικά μυστικοσύμβουλος του Αυτοκράτορα

Ο Νικόλαος Δούμπας υπήρξε μέγας φιλότεχνος και φιλόμουσος. Το όνομά του συνδέεται άμεσα με τη διαφύλαξη του έργου του Σούμπερτ. Διατηρώντας παγκοσμίως τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του συνθέτη, απέτρεψε το διασκορπισμό και την καταστροφή τους, ενώ παράλληλα συνέβαλε αποφασιστικά στην προβολή και τη μελέτη του υλικού που είχε συγκεντρώσει. Κληροδότησε 200 αυτόγραφα του συνθέτη στον Δήμο της Βιέννης. Το 1884 υποστήριξε την πρωτοβουλία και εν συνεχεία την πραγματοποίηση της συνολικής έκδοσης των έργων του Σούμπερτ. Γι’ αυτό και το 1997, έτος Σούμπερτ, κατά την επέτειο της συμπλήρωσης 200 χρόνων από τη γέννηση του συνθέτη, η πόλη της Βιέννης και η Δημοτική και Κρατική Βιβλιοθήκη τίμησε παράλληλα και τον Νικόλαο Δούμπα, δημοσιεύοντας τη βιογραφία του και λεπτομερή περιγραφή του συλλεκτικού του έργου. Στο Λεύκωμα που εκδόθηκε τότε, με την εικόνα του Δούμπα στην μπροστινή όψη και του Σούμπερτ στην πίσω, υπήρχε η αφιέρωση «… από τον Δήμο της Βιέννης με ευγνωμοσύνη και εκτίμηση προς τον επιφανή αυτόν Έλληνα, τον Νικόλαο Δούμπα».

9.8.11

ΝΑΝΣΥ ΧΑΤΖΗ: Η προφητεία του Μότσαρτ

ΒΙΒΛΙΟ

Ο Μιχάλης Πιτένης, δημοσιογράφος και συγγραφέας που ζει στην Κοζάνη και έχει διακριθεί για τη συγγραφική του δεξιότητα αλλά και για την εύστοχη και ουσιαστική παρουσία του στο χώρο της δημοσιογραφίας, έδωσε στα χέρια των αναγνωστών ένα ακόμα βιβλίο, την  «Προφητεία του Μότσαρτ». Είναι  το έκτο κατά σειρά βιβλίο του και το πιο άρτιο σε επίπεδο σύλληψης και τεχνικής. Σε 507 σελίδες ξετυλίγεται μια καλοδουλεμένη, μυστηριώδης περιπέτεια  με πρωτότυπη και έξυπνη πλοκή.

Ο αναγνώστης καθηλώνεται ήδη από το άκουσμα του τίτλου. Η λέξη «προφητεία» υπαινίσσεται και προετοιμάζει για μια ενδιαφέρουσα ιστορία, καθώς η προσπάθεια για να αποκαλυφθεί το μέλλον μέσα από τα κείμενα των προφητειών ήταν και είναι κάτι ελκυστικό ακόμα και για τον πιο δύσκολο αναγνώστη. Το δεύτερο σημείο του τίτλου που ξενίζει ευχάριστα είναι το όνομα του διάσημου συνθέτη κλασικής μουσικής  Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Πώς λοιπόν θα συνδεθούν αυτές οι δύο έννοιες και ποιά μπορεί να είναι η προφητεία του Μότσαρτ;

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΣΑΜΗ: Για να γίνει ανταγωνιστικός ο τουρισμός

Eνθαρρυντικά είναι τα μηνύματα για αύξηση του εισερχόμενου τουρισμού στην Ελλάδα, εν αντιθέσει με τον εσωτερικό, που πιστεύω ότι θα έχει μια πτώση ίσως και διψήφιου αριθμού. Την ευκαιρία για αύξηση του εισερχόμενου τουρισμού τη ζητούσε η χώρα μας, η οποία τα τελευταία χρόνια γνώριζε μόνο πτώση.
Αυτή την ευκαιρία η Ελλάδα, το Yπουργείο Τουρισμού, η τοπική αυτοδιοίκηση, ο ξενοδοχειακός κλάδος και όσοι εμπλέκονται με τον τουρισμό από το «καλημέρα» μέχρι το «αντίο» πρέπει να την αξιοποιήσουμε για καλύτερες τουριστικές χρονιές. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί ο Eλληνας εύκολα ενθουσιάζεται και εύκολα απογοητεύεται. Oλοι πρέπει να συμβάλουμε για να βγει μια επιτυχημένη τουριστική περίοδο και να γίνει μη γίνει αυτή η χρονιά ευκαιρία της «αρπαχτής».
Είναι ακόμα σημαντικό να χτυπήσει ο «κώδωνας του κινδύνου» για τους λίγους κακούς τουριστικούς επιχειρηματίες, οι οποίοι εκθέτουν όλους όσοι καταβάλλουν προσπάθειες για την ανάπτυξη του ελληνικού τουρισμού και την άψογη παροχή υπηρεσιών. Επιβάλλεται στη φετινή τουριστική σεζόν οι τουρίστες να φύγουν από τη χώρα μας ευχαριστημένοι, χωρίς παράπονα και κυρίως να μη φύγουν μετανιωμένοι που επέλεξαν την Ελλάδα για το ετήσιο παραθεριστικό τουριστικό τους ταξίδι. Την ευκαιρία οι τουρίστες επισκέπτες θα μας τη δώσουν, από εμάς εξαρτάται με ποιον τρόπο θα την αξιοποιήσουμε καλύτερα. Στόχος είναι οι επισκέπτες μας να γίνουν οι καλύτεροι πρεσβευτές του ελληνικού τουρισμού. Στο τέλος της σεζόν θα μετρήσουμε τα θετικά αποτελέσματα και θα βάλουμε νέο στόχο η επόμενη τουριστική σεζόν να είναι ακόμα καλύτερη.

8.8.11

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Μαργαρίτες και μαργαριτάρια

  • Ιούνιος 1900

Η νεαρή όμορφη 16χρονη, κάθησε για λίγο με το πανέρι στα χέρια, στα λιθόστρωτα εξωτερικά σκαλιά του σπιτιού της, κάτω από τη κληματαριά. Το συνήθως χαμογελαστό όμορφο πρόσωπο, είχε έκπληκτο και κάπως συλλογισμένο ύφος. Ψηλή, στημένη με περήφανο τρόπο, έδινε πάντα την αίσθηση της «ισκιάρικης» όπως την έλεγε η νόνα της, ακόμα και με τα καθημερινά της, τη μακριά σκούρα βαμβακερή φούστα, το στολισμένο μόνο μ’ ένα μαύρο σειρήτι γκρίζο κοντέσι που κάλυπτε την άσπρη πουκαμίσα. Είχε καλυμμένο το κεφάλι με λευκό μαντήλι που τριγύριζε η χοντρή σταρένια κοτσίδα της. Κοιτάζοντας με τα λαμπερά καλόγνωμα ασυνήθιστα χρυσαφένια μάτια από ψηλά το κομμάτι της λίμνης που έφεγγε καθώς έδυε ο ήλιος, έδειχνε να προσπαθεί να καταλάβει αν η σκηνή που μόλις διαδραματίστηκε, σήμαινε κάτι, ή όπως έλεγαν τα βιβλία που της άρεσε να διαβάζει, αν ήταν καλός οιωνός. Παράξενη σκέψη για την εποχή και την ηλικία της. Όμως η νεαρή γυναίκα ανήκε στις μοσχοαναθρεμμένες που είχαν όχι μόνο κεντίδια και στολίδια αλλά και βιβλία. Χάρη στον πατέρα της, τον αρχοντικό μεγαλέμπορα που γύριζε όλη την αυστροουγγρική αυτοκρατορία αλλά και τη Ρωσσία, από την Οδησσό ως την Αγία Πετρούπολη, και δεν ξεχώριζε τη μονάκριβή του θυγατέρα από τα 7 αγόρια του. Μέσα στην ήσυχη γειτονιά με τα ψηλά αρχοντικά γύρω στη πλακόστρωτη πλατεία, τη πιο ελληνική στην όμορφη τουρκοκρατούμενη πόλη, ήταν αρκετά ασυνήθιστο μια κοπέλλα να κυκλοφορεί ακόμη και στη γειτονιά μόνη. Όμως την έστειλε βιαστικά η μάνα της για κάποιο περίεργο θέλημα στη γειτόνισσα (να πάρει μοσχοκάρυδο και πεντέξη μήλα), μόλις άκουσε τη πόρτα να κλείνει στο «καθημερινό» όπου ακούστηκαν να μπαίνουν δυό-τρεις άνδρες και να τους υποδέχεται ο πατέρας της.
Γυρίζοντας από το θέλημα, ίσως λίγο γρηγορότερα απ’ ότι θα υπολόγιζε η μάνα, έγινε αυτό που την έβαλε σε σκέψη, μια συνάντηση με τρείς άνδρες που έβγαιναν από το σπίτι της. Καθόταν λοιπόν και αναλογίζονταν τι να σήμαινε αυτό το βλέμμα που της έριξε ο ένας επισκέπτης, ο ψηλός κι αρχοντικός νεώτερος που δεν τον είχε ξαναδεί, τους δύο μεγαλύτερους τους ήξερε, καθώς όλοι απομακρυνόταν. Εκείνος κοντοστάθηκε μια στιγμή όταν την είδε να διαβαίνει τη πόρτα, πήρε το θάρρος να γυρίσει πίσω, να κόψει τη μαργαρίτα και καθώς η ίδια τον κοίταζε έκπληκτη, την απόθεσε στο καλάθι της. Πάνω στα μήλα, μ’ ένα μικρό χαμόγελο στα μάτια και στα χείλη. Την έκρυψε πάντως τη μαργαρίτα ταραγμένη χωρίς να ξέρει το γιατί και προχώρησε μέσα στο αρχοντικό, για να μην ακούσει και καμιά φωνή απ’ τη μάνα.
Την υποδέχθηκε σα να τη περίμενε στη κορυφή της εσωτερικής σκάλας μαζί με τον πατέρα που έστριβε ευχαριστημένος τα μουστάκια του και κοιτάζοντάς την με μάτια που έλαμπαν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ευχαριστημένοι και χαμογελαστοί την περίμεναν να ανεβεί στο κεφαλόσκαλο. Της έπιασε η μάνα και τα δύο χέρια και σα να της έδινε ευλογία είπε κάπως επίσημα: «Θυγατέρα, σε ζήτησε το αρχοντόπουλο από το Απόζαρι. Καλορίζικη να είσαι παιδί μου!» και συγκινημένη τη φίλησε.
Η κοπέλλα τη κοιτούσε μαρμαρωμένη και έσκυψε να φιλήσει το χέρι που τη κρατούσε. Ακολούθησε ό πατέρας που τη φίλησε με κάποια αδιόρατη λύπη στο μέτωπο και εκείνη ανταπόδωσε με χειροφίλημα. Μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα κατάλαβε ότι τη λογοδώσανε και η μαργαρίτα ήταν το ασυνήθιστο πρώτο «επισκεπτήριο», του ασυνήθιστου γαμπρού…


  • Οκτώβριος 1904

Εννιά μήνες μετά τη γέννηση της κόρης, είχανε μεγάλες χαρές στο αρχοντικό: Γύρισε ο αφέντης του σπιτιού, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 6μηνο στο ταξίδι στα ξένα. Έκανε μεγάλο γύρο στις κρύες χώρες του Βορρά, πασχίζοντας να βρει τα κομμάτια που οι έμποροι πετούσαν για να κάνει τα κομματιαστά γουναρικά, που είχε μάθει τόσο καλά από τον πατέρα του. Βιέννη, Βουδαπέστη, Noβισαντ, Κωστάντζα, Οδησσό, Πόλη, το ταξίδι ήταν κουραστικό μα ήταν ευχαριστημένος γιατί έφερνε χορδά καλό. Έψαξε να βρει τις πηγές της «μηλωτής» όπως έλεγε τη γούνα ο φίλος του ο γιατρός στη Βιέννη, και τις βρήκε. Και σε καλή τιμή. Τόσο που περίσσεψαν αρκετά γρόσια ώστε να πάρει κάτι πολύτιμο και ασυνήθιστο για την περήφανη κυρά του. Ήταν όμορφη η γυναίκα του αλλά αυτό που εκτιμούσε και λίγο φοβόταν γιατί αισθανόταν πόσο ξεχώριζε, ήταν το κοφτερό μυαλό της. Δεν θα το παραδεχόταν φανερά ποτέ, αλλά απ’ όλους τους φίλους του τη δική της γνώμη αναζητούσε πριν πάρει τελική απόφαση, πάντα. Αυτή του έβαλε την ιδέα να δοκιμάσει ο ίδιος να αγοράσει τη πρώτη ύλη και να γίνει και έμπορος και τεχνίτης.
Η γέννηση του κοριτσιού μετά από δύο αγόρια έφερε μεγάλη ανακούφιση στη μάνα. Και χαρά στο σπίτι του νεαρού μεγαλέμπορου, που τώρα καμάρωνε τη πρώτη κόρη, σχεδόν όσο είχε χαρεί το πρώτο παιδί.
Το γλέντι στο αρχοντικό είχε προγραμματιστεί από μέρες, όπως κάθε φορά που παίρνανε μαντάτο ότι γυρνάει. Όλο το σπίτι είχε βέβαια καθαριστεί όπως κάθε χρόνο περιμένοντας τη γιορτή του Αη-Δημήτρη που γιόρταζε ο μεγάλος αφέντης του σπιτιού, μα φέτος ήταν τριπλά τα συχαρίκια καθώς γιορτάζανε το καλωσόρισες και των δύο: της μονάκριβης κόρης και του ταξιδιώτη, του μικρού αφέντη. Έτσι, όλα ήταν έτοιμα για τη βεγγέρα. Ο καλός οντάς ήταν έτοιμος στο πρώτο πάτωμα με τον ξυλόγλυπτο τοίχο, όπου τριζοβολούσε το μεγάλο λευκό φρεσκοασβεστωμένο τζάκι με τα δαντελωτά πλαίσια και προσκαλούσαν τα καλοστρωμένα μεντέρια με τις ζεστές χρωματιστές γιάμπολες και τις κάτασπρες δαντέλες στις πλάτες, κάτω από τα ψηλά παράθυρα που έβλεπαν ολόγυρα στο δωμάτιο, στην ήρεμη χειμωνιάτικη λίμνη.
Είχαν αρχίσει να μαζεύονται γείτονες και φίλοι για τη γιορτή του μεγάλου αφέντη. Είχαν κι άλλο λόγο για προσμονή χαράς :ο κύρης του σπιτιού θα πρότεινε στον επίσημο καλεσμένο της βραδιάς τον «αθηναίο» να γίνει ο νουνός της ακριβής θυγατέρας. Και είχαν συμφωνήσει να του ζητούσαν, κρυφά, να μην ακολουθήσει το έθιμο να βγάλει δηλαδή το όνομα της μαμάνας του παιδιού, αλλά να τη βγάλει Ελευθερία.....

7.8.11

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Η κερασιά

Γέμιζε όλη την αυλή με τα άνθη της τον Απρίλη. Και όπως ήταν το μοναδικό δέντρο σ’  όλη τη γειτονιά, έβγαιναν οι γείτονες στα παράθυρα και τα μπαλκόνια τους και την καμάρωναν... Έτρεμαν δε μη τυχόν και πιάσει καμία μπόρα και ρίξει τα άνθη πριν "δέσουν". Όσο για την κυρά Αλτίνα, έκανε τι έκανε, έβγαινε στην αυλή, άνοιγε τα χέρια σε μια πελώρια αγκαλιά, έπαιρνε βαθιά ανάσα και ξαναγύριζε στο χαμόσπιτό της για να συνεχίσει τις καθημερινές της ασχολίες...
Το ίδιο συνεχιζόταν όλη μέρα, μέχρι που κατάπινε το βελούδο της νύχτας κάθε χρώμα και μορφή. Η περιοχή ήταν στην άκρη τής πόλης, ούτε φανοστάτες έστεκαν εκεί, ούτε άλλα σπίτια προχωρούσαν πέρα απ’ την αυλή για να φωτίσουν, έστω και αμυδρά, τον κάτασπρο χείμαρρο...

Η κυρά Αλτίνα, προσφυγοπούλα ήταν, Μικρασιάτισσα. Όταν πρωτοέφτασαν σ’ αυτόν τον τόπο, έδωσαν στην οικογένειά της ένα παλιό τούρκικο σπίτι, από τα ανταλλάξιμα, όπου στεγάστηκαν όλοι οι συγγενείς. Το συμμόρφωσαν όσο μπόρεσαν, κι εκεί έζησε τα πρώτα χρόνια τής προσφυγιάς, με αδέλφια, ξαδέλφια, παππούδες και θειάδες...
Όταν γνώρισε τον καλό της, ντόπιος αυτός αλλά από κάποιο μακρινό χωριό, άρχισε να ψάχνει μέρος για να στήσουν το σπιτικό τους. Γύριζε και γύριζε, πουθενά δεν έβρισκε αυτό που ονειρευόταν... Ώσπου μια Κυριακή, κι ενώ είχαν πάει μια βόλτα στην άκρη της πόλης- Απρίλης μήνας ήταν- πρόβαλε μπροστά τους η ολάνθιστη κερασιά. Έμεινε η Αλτίνα να τη χαζεύει, να τη θαυμάζει, να μην χορταίνει την ομορφιά της...
-Εδώ, θέλω να στήσουμε το καλύβι μας-, είπε στον αρραβωνιαστικό. Εκείνος, αντίρρηση δεν έφερε καμία, μαθημένος απ’ το χωριό του ήταν να ζει παράμερα, μόνο που δεν ήξερε αν θα τους το επέτρεπαν οι Αρχές. -Δικό μου θέμα-, ήταν η απάντηση τής Αλτίνας. Τα κατάφερε και την άδεια να πάρει, και τη χέρσα γη με την άγρια κερασιά να αγοράσει.

Το "καλύβι" στην αρχή ήταν όνομα και πράμα. Σιγά-σιγά, και με προσωπική σκληρή δουλειά, άρχισε να παίρνει μορφή σπιτιού, μικρού βέβαια, αλλά λειτουργικού και περιποιημένου. Στην αυλή η κερασιά. Και γύρω-γύρω άρχισαν να παίζουν τα παιδιά τους, τέσσερα τον αριθμό! Η Αλτίνα έφραξε με ψάθες την αυλή και κανείς δεν ήξερε: το έκανε για να φυλάξει τα παιδιά της ή την κερασιά; Πάντως, από τα νόστιμα πετροκέρασα έτρωγαν συγγενείς και φίλοι, με τον καιρό, και όσο τα όρια τής πόλης διευρύνονταν, και οι καινούργιοι γείτονες. Τελευταίο παρ’ όλα αυτά το σπίτι τής Κυρά-Αλτίνας, τέρμα Θεού η κερασιά τής αυλής.
Μόνο δύο χρονιές, που η Άνοιξη άργησε πολύ να φτάσει, δεν έβγαλε καρπό. Ούτε που πέρασε απ’ το μυαλό τής οικογένειας όλης, να αγοράσουν κεράσια από αλλού! Πολύ υποτιμητικό το θεωρούσαν για το καημένο το δέντρο τής αυλής!

Πέρασαν χρόνια πολλά, τα παιδιά μεγάλωσαν, ο σύντροφός της, ο καλοκάγαθος χωρικός, εγκατέλειψε κάπως νωρίς τον κόσμο ετούτο, αλλά κεράσια τού πήγαινε κάθε χρόνο η κυρά-Αλτίνα με το πανέρι. όχι τα άνθη έλεγε, πρέπει να γίνουν καρποί αυτά! Γύρω-τριγύρω όλο και πολυόροφες οικοδομές υψώνονταν, η αντιπαροχή έπαιρνε κι έδινε...
Ζήτησαν τότε τα παιδιά της από την κυρά- Αλτίνα να το σκεφτεί κι αυτή, μήπως θάταν καλύτερα για όλους να έδιναν το σπιτάκι και την αυλή μαζί, όπως όλοι. Θα εξασφάλιζαν όλοι τους σύγχρονα διαμερίσματα, θα είχε και η ίδια το δικό της με όλες τις ανέσεις, και τα παιδιά κοντά...
…Έχασε τον ύπνο και την ηρεμία αυτή. Ποιος λογάριαζε το χαμόσπιτο. Την κερασιά όμως; Πώς να επιτρέψει να κοπεί; Τι θα ομόρφαινε τον τόπο όλο την Άνοιξη, τι θα μοίραζε στη γειτονιά στο τέλος της, με τι θα στόλιζε τον τάφο του σχωρεμένου;
Λύση προσπαθούσε να βρει, δεν ήθελε να κακοκαρδίσει και τα παιδιά της, δεν είχε λόγο να παραπονεθεί πώς όμως; Άρχισε να γυρίζει από τον ένα μηχανικό στον άλλο, όσους καλόβλεπαν το σπίτι και την αυλή. Η κερασιά έπρεπε να κοπεί!
Την έπιαναν τότε τα κλάματα -δεν το αντέχω- έλεγε, και όλο τα ανέβαλε για αύριο..

Τυχαία έπεσε στα χέρια της ένα περιοδικό: Γύρω-γύρω κτισμένα τα πάντα, και στη μέση η αυλή, με ένα πανύψηλο δέντρο να δεσπόζει στο κέντρο! Τής κόπηκε η ανάσα. Έτσι να γινόταν και σ’ αυτούς, πρότεινε. Τα κατάφερε να βρει και τον πρόθυμο εργολάβο.
Η οικοδομή έγινε, έμεινε η κερασιά στη μέση, χαρά ανείπωτη για την κυρά-Αλτίνα. Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει, ήταν η διάθεση τής κερασιάς να ζει και να ανθίζει μέσα στη φυλακή. Δεν ξανάνθισε την επόμενη Άνοιξη, καρπούς δεν ξαναείδαν.
Και η κυρά-Αλτίνα μαράζωσε μαζί με το δέντρο, δεν ξανάνοιξε την πελώρια αγκαλιά της, ούτε ξαναπήγε στον τάφο τού κύρη της!

5.8.11

ΟΔΟΣ: Στους ανεπανάληπτους καιρούς που ζούμε


Η κατάληξη του πολιτικού θρίλερ της περασμένης εβδομάδας με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και ιδίως την αντικατάσταση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο Οικονομικών από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, σηματοδοτεί το τέλος (;) μιας χρονικής περιόδου 6 -και πλέον- μηνών. Στην διάρκειά της ήταν διάχυτη η αίσθηση της χειροτέρευσης της ελληνικής οικονομίας, η καθίζηση της κυβέρνησης και η ραγδαία υποβάθμιση της διεθνούς υπόστασης της χώρας.

 Στο ίδιο μοτίβο, η εικόνα του πρωθυπουργού τις περασμένες ημέρες πρόδιδε πανικό. Με πολιορκημένο το κτήριο της Βουλής από χιλιάδες «αγανακτισμένους», περιέφερε προς συνδιαχείριση (ή συνεκμετάλλευση), την κατά τα άλλα καθαρή εντολή που του έδωσε ο ελληνικός λαός τον Οκτώβριο του 2009.
Και αυτό, χωρίς προηγουμένως να έχει ξεκινήσει μια διερευνητική διαδικασία διακομματικής συγκυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον τρόπο που προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα. Σαν να είχε εμμέσως αλλά σαφώς παραιτηθεί. Γιατί αυτό σημαίνει η παραχώρηση, έστω και μέρους, από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ.

Στην Καστοριά η κίνηση των «αγανακτισμένων» μοιάζει να έχει -προς το παρόν τουλάχιστον- εκτονωθεί πλήρως. Ένα φραστικό επεισόδιο αποδοκιμασιών, που σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, σημειώθηκε μέσα σε αεροσκάφος που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθηνών-Καστοριάς, με πρωταγωνίστρια πρόσωπο του πιο στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του κ. Φίλιππου Πετσάλνικου, και συγκεκριμένα την ίδια την σύζυγό του κ. Μαρίλε Πετσάλνικου, δεν μπορεί παρά να θεωρείται μεμονωμένο και εξαιρετικό.

Συγκεκριμένα, επικαλούμενη την συζυγική ιδιότητά της («σύζυγος του προέδρου της βουλής των Ελλήνων κ. Φίλιππου Πετσάλνικου»), αξίωσε με φορτικότητα από απλούς πολίτες- επιβάτες του αεροπλάνου να σταματήσουν στις μεταξύ τους προσωπικές συζητήσεις να κρίνουν τον πρωθυπουργό! Με την απρόκλητη αυτή παρέμβασή της σε ιδιωτική συζήτηση τρίτων (αγνώστων προς την ίδια) προσώπων, όπως ήταν φυσιολογικό προκάλεσε την αντίδραση (στα όρια της οργής) των άλλων πολιτών. Αποδεικνύοντας ότι στην μακαρίως κοιμώμενη Καστοριά, αρκεί μια σπίθα (ή έστω μια δάδα προκλήσεων) για να προκαλέσει αγανάκτηση…

Όχι όμως των κατοίκων της Καστοριάς, που εξακολουθούν να αισθάνονται ένα είδος... θρησκευτικού σεβασμού στα κατορθώματα των πολιτικών της περιοχής μιας. Αφού ακόμη και στο συγκεκριμένο περιστατικό (στο οποίο τυχαία παρών ως συνεπιβάτης ήταν και ο βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας ο οποίος απέφυγε οποιαδήποτε ανάμειξη), ο πολίτης-επιβάτης του αεροπλάνου που αγανάκτησε από την επίδειξη της οικογενειακής πολιτικής παντοδυναμίας, ήταν ένας καθόλου τυχαίος μάλιστα επισκέπτης (πανεπιστημιακός), και όχι κάτοικος Καστοριάς.

Όλα αυτά, και ιδιαίτερα όσα συνέβησαν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αποτελούν γεγονότα πολιτικά πρωτοφανή, ακόμη και για την ταραγμένη ελληνική ιστορία. Γεγονότα τα οποία (ειδικά σε ό,τι αφορά τις αγωνιώδεις ή παιδαριώδεις παλινωδίες του πρωθυπουργού), άγγιξαν τα όρια της εκτροπής. Απέχοντας ελάχιστα (όσο απέχει μερικές φορές το σοβαρό από το αστείο) από το να θωρηθούν πραξικόπημα.

Αυτή είναι η αλήθεια για τα πρωτοφανή της π. εβδομάδας. Και δεν αλλάζει έστω κι’ αν, ένα χρόνο μετά την υπαγωγή της Ελλάδος στον μηχανισμό διάσωσης Ε.Ε και ΔΝΤ, ακόμη και αν ελέγχεται αρνητικά για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων που έλαβε ο πρωθυπουργός και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, παρά ταύτα στην πραγματικότητα, δεν είναι εύκολο να μην αναγνωρισθεί η προσπάθεια που καταβλήθηκε από τον ίδιο και τον απελθόντα πια, υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου.

Στην ουσία, τα γεγονότα, διανθισμένα από τον μελοδραματικό τόνο του κεντρικού πολιτικο-δημοσιογραφικού κατεστημένου που παραμένει αφοσιωμένο στην υπόθεση της οικογενειοκρατίας με σταθερή προτίμηση αυτή του ΠαΣοΚ, απέδειξαν το μέγεθος της τραγελαφικότητας με στοιχεία κωμικοτραγικά, στο οποίο έχει φθάσει η ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Δυο χρόνια μετά την απόδραση του κ. Κ. Καραμανλή και η Ελλάδα βρέθηκε άναυδη απέναντι στην μόλις την τελευταία στιγμή αναβληθείσα απόδραση του διαδόχου του, νυν πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου. Που με την κατά τα άλλα ειλικρινή διάθεση καλομαθημένου απογόνου ευπόρων, του παιδιού που του γίνονται όλα τα χατίρια αλλά και με τους δικούς του όρους, προσπάθησε να αποσπάσει την «συναίνεση» της Νέας Δημοκρατίας του κ. Αντ. Σαμαρά. Ο οποίος αρνούμενος να την παράσχει, απέφυγε την διαδικασία πλήρους συνενοχοποίησης του ίδιου και του κόμματός του. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, απέφυγε (γλύτωσε) τον δικομματισμό από τον καταποντισμό τον οποίο τόσο μα τόσο πολύ και φανερά, επιδιώκουν τα κόμματα των άκρων. Στο τέλος, έλαβε η νέα κυβέρνησή του την ψήφο εμπιστοσύνης που ζητήθηκε, και προς το παρόν δείχνει να κλείνει ένας κύκλος αστάθειας που συγκλόνισε την χώρα.

Κι’ όλα αυτά μέσα σε λίγες ημέρες, κατά την διάρκεια των οποίων εκτός των άλλων, στους ανεπανάληπτους καιρούς που ζούμε, ο ελληνικός λαός πληροφορούνταν ότι για ένα καθόλα συνηθισμένο επεισόδιο υγείας του προέδρου της Βουλής και βουλευτή Καστοριάς, ο οποίος δεν βρισκόταν εδώ σε αποστολή του ως πολιτειακός παράγοντας, αλλά ιδιωτικά, κινητοποιήθηκε με αντίστοιχη δαπάνη -προφανώς μερικών χιλιάδων ευρώ- ολόκληρο μεταγωγικό C-27. Εξασφαλίζοντας έτσι μια super προνομιακή μεταχείριση με το πρόσχημα της ιδιότητας του, ως πολιτειακού παράγοντα.

Χωρίς την παραμικρή διάθεση μικροψυχίας, το περιστατικό αν και αφορά εμμέσως την καθ’ όλα σεβαστή ανθρώπινη υγεία, είναι χαρακτηριστικό: Για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα προνόμια, τις θυσίες, τις οικονομίες αλλά και τον έλεγχο τήρησης των μέτρων, οι ίδιοι οι πολιτικοί. Με πρώτο και τελευταίο παράδειγμα από τον -κατά τα άλλα σοσιαλιστή- 3ο στην τάξη πολιτειακό παράγοντα στην πολιτική ιεραρχία της χώρας (μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρόεδρο της κυβερνήσεως) πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής. Ο οποίος άλλωστε, όπως απέδειξαν οι εξελίξεις, δεν ασθένησε (και ευτυχώς ασφαλώς) τόσο σοβαρά, αφού η δοκιμασία της υγείας του αντιμετωπίσθηκε σύντομα με επιτυχία. Προφανώς με την ίδια επιτυχία θα αντιμετωπιζόταν -όπως και για κάθε κοινό θνητό- ακόμη και σε ένα νοσοκομείο σαν της Καστοριάς.

Ωστόσο, με την δικαιολογία της αποφυγής κριτικής που περιέχει στοιχεία δήθεν λαϊκισμού και μικροψυχίας, ο ίδιος, πότε την μια (με τις αυθαίρετες πισίνα, οικίσκους κλπ), και πότε την άλλη φορά (όπως στην περίπτωση της διακομιδής του με άνισο τρόπο στην Αθήνα), εξακολουθεί να απολαμβάνει στην Καστοριά, από τα περισσότερα τουλάχιστον ΜΜΕ και τους φορείς της ενημέρωσης εν γένει, ένα είδος ασυλίας στην κριτική, που παρόμοιό του, δεν συναντά κανείς σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι’ αυτό το φαινόμενο, είναι μια από τις άκρες του νήματος που εξηγεί την κατάπτωση της Ελλάδος, και την παραμονή της Καστοριάς στα δεσμά της υποτέλειάς της.

Να ο λόγος που ενδεχομένως να ήταν ειλικρινής η σύζυγός του, όταν προκλήθηκε από το «θράσος» των κοινών θνητών να συζητούν μεταξύ τους. Προφανώς τα πράγματα από ΄κει ψηλά, θα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιουνίου 2011, αρ. φύλλου 597



Φωτογραφία εξωφύλλου της ΟΔΟΥ: 

H σοπράνο Deborah Voigt στο ντεμπούτο της πρόσφατα στην ΜΕΤ, στον ρόλο της Μπρυνχίλντε (Brunhilde) στην «Βαλκυρία» (Die Walküre) του Ρίχαρτ Βάγκνερ.

Απόσπασμα (από το πασίγνωστο Walkürenritt):




Επιλογή:
ΟΔΟΣ: Μέλι-γάλα | συνενοχή ως συνωμοσία της σιωπής

4.8.11

...μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

Εκατόν εξήντα χρόνια από τη γέννηση και εκατό από τον θάνατο του μεγάλου Σκιαθίτη



O  ακέραιος κυρ Αλέξανδρος*

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ

Θαμνώδη ρήματα και φύλλα καταπράσινα της γλώσσας.
Μεγάλος άνθρωπος κι ανέσπερος έλληνας που κράτησε
τον πόνο στο σωστό του το ύψος
αγνοώντας και
δημοτικισμούς και
εξελικτικισμούς και μόδες
αγνοώντας τα εκάστοτε μορμολύκεια
την ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων
αγνοώντας τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας
ο ανοξείδωτος.
Ηδη τα θύματα της Προόδου που πρόωρα σκουριάζει
πάνε στη πατρίδα του τη Σκιάθο
κι αγοράζουν ελπίζοντας οικόπεδα
πάνε για λίγο αεράκι λίγη θάλασσα και φρέσκο φεγγάρι.
Μα είν’  αδύνατο να κοροϊδέψουμε τη ρημαγμένη φύση
με ξιπόλητα Σαββατοκύριακα και με τροχόσπιτα.
Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος
εκείνος ο περιούσιος Παπαδιαμάντης
και το κεράκι μας ακόμη δεν το θέλει.


(*) Τα Ποιήματα , τόμος Α (1961-1978), Εκδόσεις Ικαρος. ΄Οποιος επισκεφθεί το σπίτι του Παπαδιαμάντη στην Σκιάθο θα δει με συγκίνηση το ποίημα αυτό αναρτημένο σε μια κόχη στο φτωχικό δώμα όπου εκείνος έζησε κι άφησε την τελευταία του πνοή.

Το ποίημα του Ν.Κ. συνοδεύει η «διάσημη» πια φωτογραφία του Αλεξ. Παπαδιαμάντη στη Δεξαμενή στην Αθήνα, από τον Παύλο Νιρβάνα στα 1908.



2011: ΕΤΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Ανθολόγηση κειμένων: Νώντας Τσίγκας




Σχετικά:

3.8.11

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Οι συγγραφείς σε όλα μας τα σχολεία…

Ήταν μία εντελώς ιδιαίτερη εβδομάδα για την Καστοριά και ιδιαιτέρως φορτισμένη• πρώτα η ληστεία η πρωτοφανής για τα δικά μας δεδομένα σε βάρος της επιχείρησης συμπολίτη μας κι έπειτα η φωτιά στο Ντουλτσό, που δεν έπληξε μονάχα μια οικογένεια, αλλά ολόκληρη την πόλη, καθώς κάηκε ένα από τα λιγοστά διατηρητέα της πόλης που οι ιδιοκτήτες του είχαν καταφέρει να συντηρήσουν με φανερή φροντίδα και πολύ μεράκι, κάνοντας όλους τους Καστοριανούς να το καμαρώνουν και να το χαίρονται.
    Έτυχε, λοιπόν, ανάμεσα στα δύο αυτά περιστατικά να έρθει και μια επίσημη και σπουδαία καλεσμένη στα σχολεία μας.

2.8.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. Διευθυντά, 

Παρακολούθησα, ακουστικά, μαζί  με φίλους, από το μπαλκόνι μου, την εκδήλωση της «Αρμονίας», την Κυριακή 3 Ιουλίου, όπως συχνά παρακολουθώ παρόμοιες εκδηλώσεις στο Πάρκο Ολυμπιακής Φλόγας. Όλοι οι παρευρισκόμενοι, φίλοι και γνωστοί, νιώσαμε, και πάλι, μεγάλη απογοήτευση. Διότι, τα τελευταία χρόνια δυστυχώς , η «Αρμονία» (και όχι μόνο αυτή), δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματική «Αρμονία» που μεγαλώσαμε, γαλουχηθήκαμε, και υπηρετήσαμε τους καθαρούς σκοπούς της, επί Σεκουλίδη, Δόϊκου, Σιάνου... κλπ.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε, πώς και γιατί, τόσο πολύ διαβρώθηκαν τα πάντα στον τόπο μας, και έμαθε το αυτί μας να ακούει παράξενους βαλκανικούς ήχους και σκοπούς, που είναι πρωτόγνωροι για την παράδοσή μας. Γιατί θα πρέπει εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες, να χρηματοδοτούμε και να ενισχύουμε, μέσω του Δήμου, της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς ή των Υπουργείων, πρακτικές που μόνο ερωτηματικά προκαλούν σε μεγάλο μέρος της τοπικής μας κοινωνίας, και έχουν ολέθρια αποτελέσματα στην νεολαία μας.

Πλέον πρέπει όλοι μας (Βουλευτές, Δήμαρχοι, Φορείς, Αρχές, Δήμος, Περιφερειακή Ενότητα, Σύλλογοι, ομάδες, δημότες...) να αναλάβουμε την ευθύνη για την πορεία του τόπου και να χαράξουμε το μέλλον μας. Το ελληνικό μας μέλλον.

Με εκτίμηση
Μ.Χ.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Ελεύθερος Τύπος, 4 Ιουλίου 1990

Δημήτρης Ρίζος
Από τη Θεσσαλονίκη έρχεται η οργισμένη επιστολή. Μου γράφει:

Όταν οι λαοί των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού γκρεμίζουν τους εργατοπατέρες και το σοσιαλισμό τους, στη χώρα μας ασύδοτοι οι βασιβουζούκηδες και «προοδευτικοί» παρακεντέδες μας γυρίζουν πίσω δεκαετίες και μας αναγκάζουν να ζούμε με σπαρματσέτα! Με ποιο δικαίωμα το λούμπεν προλεταριάτο της ΔΕΗ μας επιβάλλει τη δικτατορία του σκότους; Χρεοκοπημένοι και παρηκμασμένοι εργατοπατέρες, πάψτε να ασχημονείτε, δεν θα σας επιτρέψουμε να μας μεταβάλλετε σε Αιθιοπία!...
Κύριε εισαγγελέα, που αρχίζουν τα δικά μας δικαιώματα και ποιος θα μας τα κατοχυρώσει; Μήπως φτάσαμε στο σημείο στην αυτοδικία να απαντούμε με αυτοδικία;
Ιωάννης Εύδος
Διπλ. Μηχανολόγος Μηχ/κός.


 Αγαπητέ Παναγιώτη,

 Αυτά έγραφα πριν από είκοσι ένα χρόνια. Τώρα το σκηνικό άλλαξε. Εγώ – στο κρεβάτι και δίπλα μου ο οξυγονοποιητής και νεφελοποιητής για να μου δώσουν παράταση ζωής, αν, βέβαια, η ΔΕΗ τους δώσει ρεύμα, καθότι πάσχω από Χ.Α.Π. (χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια).
Το κράτος μας, ως πάσχον από Χ.Ακ. (χρόνια ακράτεια) χέστηκε (βλέπε λεξικό Γ.Μπαμπινιώτη), αν ψοφήσω επειδή η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα. Αλλά μήπως είμαι ο μόνος; Η Δημοκρατία μας έμπλεος χαράς οδεύει πλησίστια, λικνιζόμενη και δακτυλοδεικτούμενη (!) με το νταούλι της ζητιανιάς και νταουλιέρη τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πουλώντας τη ΔΕΗ όσο-όσο, καθότι «Ο βλάχος κέρδισε μεν ορολόϊ, αλλά επειδή δεν ξέρει να το κουρδίζει, το άλλαξε με κομπολόι…».
Κύριε Μπαϊρακτάρη, συγγνώμη που δε μπορώ να συνεχίσω, μόλις μου κλείσαν το ρεύμα και μου λείπει οξυγόνο.
 Σε χαιρετώ, λοιπόν, με αγάπη, δε σε αποχαιρετώ όμως, διότι θέλω να δω, εγώ ο μαζόχας, τα περιττώματα των περιττωμάτων που «φάγαμε μαζί».

 Ιωάννης Εύδος

Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ