ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Πολιτικές δυναστείες, πολιτικές εμμονές και πολιτική ηθική

Παιδιόθεν απεχθανόμουν όλους εκείνους που η πορεία της ζωής τους χαρακτηριζόταν από εμμονές, είτε αυτές ανάγονταν στον προσωπικό, είτε στον επαγγελματικό τομέα. Θεωρούσα και θεωρώ για παράδειγμα, πως ο άνθρωπος εκείνος, που εμφορούμενος από ακατάσχετη εμμονή να γίνει γιατρός ή δικηγόρος, και ενώ πολλάκις αποτυγχάνει να εισέλθει στα πολυάριθμα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν θέλει να αποδεχτεί την πραγματικότητα, προσαρμόζοντας με ρεαλισμό τις επιλογές του στα δεδομένα, επιμένει και καταφεύγει στο εξωτερικό, όπου μετα από πολλά βάσανα και κόστος υπέρμετρο, καταφέρνει να πάρει πτυχίο, και όταν εν τέλει θα εισέλθει στο λειτούργημα για το οποίο πάλεψε και θυσίασε πολλά, το πιθανότερο είναι ότι θα αποτύχει. Θα είναι είτε ένας κακός γιατρός ή δικηγόρος, είτε θα επιδιώξει να εξαργυρώσει την προσπάθεια, καθιστάμενος στυγνός επαγγελματίας ή και αγύρτης.



Δεν υπάρχει θαρρώ καμία αμφιβολία πως η ανάρρηση του σημερινού πρωθυπουργεύοντος στο πρωθυπουργικό αξίωμα είναι καρπός της άκρατης εμμονής τόσο του ιδίου, όσο και του στενού του περιβάλλοντος. Όταν ηττήθηκε κατά κράτος στις εθνικές εκλογές του 2007, θα έπρεπε να αποχωρήσει οριστικά -οικειοθελώς και με γενναιότητα και αξιοπρέπεια - από την αρχηγία του πολιτικού σχηματισμού που ηγείτο. Για τον πρόσθετο λόγο μάλιστα ότι κορυφαία πολιτική προσωπικότητα του ιδίου χώρου είχε βρει το σθένος άμεσα -το ίδιο βράδυ των εκλογών- να διεκδικήσει την ηγεσία της παράταξης, προβάλλοντας την ανάγκη ανανέωσης, περιβαλλόμενη από ιδιαίτερο προσωπικό δυναμισμό. Και αναφέρομαι βεβαίως στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αντ’ αυτού, ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου επέλεξε να επιμείνει, διεκδικώντας την ηγεσία, καθώς θεωρούσε ότι η οικογενειακή του δυναστεία είχε κληρονομικά δικαιώματα στη διακυβέρνηση της Ελλάδας, συμβάλλοντας έτι περισσότερο στη μετατροπή του πολιτεύματος σε «κληρονομική δημοκρατία». Η τελική του επικράτηση ήταν προϊόν εσωκομματικών συμβιβασμών με όλους εκείνους που συγκροτούν το συνδικαλιστικό απόστημα της χώρας. Γι’ αυτό και σήμερα θερίζει θύελλες…

Χωρίς να παραβλέπω διόλου τις τεράστιες ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης για τα σημερινά χάλια της ελληνικής οικονομίας, δε μπορώ να μην επισημάνω πως η παραμονή του Γ.Α. Παπανδρέου στην ηγεσία της Αξιωματικής αντιπολίτευσης το διάστημα 2004-2009, συνέβαλε και αυτή στη σημερινή εκτροπή. Διότι ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι θεσμικός παράγων και όχι πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας ερασιτεχνικής κατηγορίας. Και το ύφος και το ήθος της αντιπολίτευσης την οποία ασκεί, συντελούν ακόμη και στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής. Το πολίτευμα μας ευτυχώς είναι η Δημοκρατία. Φαντάζομαι ότι άπαντες ενθυμούνται ότι ο νυν πρωθυπουργεύων όλο το διάστημα της αντιπολιτευτικής του θητείας, υιοθετούσε άκριτα κάθε αντιπολιτευτικό αίτημα και πρωτοστατούσε σε κάθε μορφής διαμαρτυρία, των μπλόκων των αγροτών μη εξαιρουμένων.

Επίσης παιδιόθεν μου δημιουργείτο αποστροφή για τους ανθρώπους εκείνους που έλεγαν συνειδητά ψέματα, προσδοκώντας ίδιον όφελος, είτε επαγγελματικό, είτε προσωπικό. Απέχθεια λοιπόν αισθανόμουν απέναντι στους πολιτικούς που ψεύδονταν συνειδητά και ενέπαιζαν το λαό. Η πολιτική ζωή οφείλει να έχει πολιτική ηθική – και τα πολιτικά πρόσωπα επιπλέον και προσωπική ηθική. Και επειδή παραπάνω ανέφερα για πολιτικές δυναστείες, η ρύμη της γραφής φέρνει αναπόφευκτα στο νού μου τις φωνές του πλήθους στα τέλη του 1944, όταν ο παππούς του νυν πρωθυπουργεύοντος και ιδρυτής της δυναστείας μιλούσε στο Σύνταγμα. Ο σοφός λαός τότε λοιπόν φώναζε από την πλατεία: «Παπανδρέου παπατζή, Ράλλης έγινες και συ…», αντιπαραβάλλοντας τον με το δοσίλογο κατοχικό πρωθυπουργό.

Διότι τα όσα μέχρι τώρα έχουν δημοσιευτεί, βεβαιώνουν και τον τελευταίο κακόπιστο πως ο Γ.Α. Παπανδρέου και οι συν αυτώ, γνώριζε πολύ καλά το καλοκαίρι του 2009 τη δημιουργηθείσα δημοσιονομική εκτροπή της χώρας. Εμφορούμενος όμως από τις εμμονές του, θέλοντας πάση θυσία να καταλάβει το πρωθυπουργικό αξίωμα, δε δίστασε να υποσχεθεί τα μύρια όσα στο δύσμοιρο ελληνικό λαό, με κορυφαίο το «Λεφτά υπάρχουν», αποκρύπτοντας του επιμελώς και παντελώς την αλήθεια. Δυστυχώς είναι αυτός ο λαός, ο ελληνικός, που θυσιάζεται σήμερα. Χωρίς βεβαίως να είναι άμοιρος των επιλογών του…

Ήτανε βεβαίως τον ιστορικό εκείνο Οκτώβριο του 1981, που ο νυν πρωθυπουργεύων τοποθετήθηκε από τον πατέρα του στο ψηφοδέλτιο του νομού Αχαΐας, ως «Διάδοχος» «εστεμμένου» σε μια αβέβαιη Δημοκρατία. Το ότι εξελέγη πανηγυρικά ήταν αναμενόμενο: ποιος δεν θα είχε εκλεγεί τότε με αυτό το επώνυμο; Η μετέπειτα πορεία του απέδειξε απλώς ότι σε αυτή τη χώρα η ιστορία αρέσκεται να επαναλαμβάνεται, όχι μόνον ως φάρσα, αλλά και ως τραγωδία. Οι ελπίδες εκείνου του Οκτώβρη απεδείχθησαν φρούδες και η «Αλλαγή» φενάκη και εσμός κενών συνθημάτων. Και η Δημοκρατία τριάντα χρόνια μετά ψάχνει ακόμη το δρόμο της. Φάνηκε επίσης ξεκάθαρα πως οι Έλληνες δε μπορούν εύκολα να απαλλαγούν από τα δεσμά τους. Το χειρότερο είναι μάλιστα πως έχουν ασθενή μνήμη. Η κορύφωση της τραγωδίας ήταν πως στον αντίπαλο πολιτικό χώρο, με παρόμοιους περίπου όρους και για τους ίδιους λόγους, συνέβησαν σχεδόν τα ίδια πράγματα: απόγονοι δυο ακόμη δυναστειών ήταν πεπρωμένο να ταλαιπωρήσουν τη δύστυχη άκρη της Βαλκανικής.

Η χώρα ετούτη έχει ζήσει μεγάλες εθνικές τραγωδίες. Στα σύγχρονα χρόνια, νομίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πληγωμένη και ακρωτηριασμένη, η Ελλάδα κατάφερε ακόμη και τότε να ανταπεξέλθει. Νομίζω πως και τώρα θα τα καταφέρει. Με μικρές ή μεγάλες πληγές, η χώρα κάποια στιγμή θα βρει το δρόμο της. Η κορύφωση της τραγωδίας όμως θα πρέπει να ακολουθηθεί από κάθαρση. Και πιστεύω πως η απαλλαγή της Ελλάδας από τις πολιτικές δυναστείες, τις εμμονές τους και το κακό παρελθόν που μας κληροδότησαν, που θα έρθει όταν ξημερώσει το μακρύ αυτό σκοτάδι που βιώνουμε, θα είναι η μεγαλύτερη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…