ΟΔΟΣ: θαύμα!

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Με την επιστολή μου αυτή δεν θέλω βεβαίως, ούτε κατά διάνοια να φανώ αχάριστος για τον μόχθο και τους κόπους αυτών που διοικούν την πόλη της Καστοριάς, αλλά προπαντός ούτε και ασεβής.
Όπως προφανώς δεν θα θέλησαν να φανούν (ασεβείς) εκπρόσωποι παραγωγικών τάξεων και κοινωνικών φορέων, που επελέγησαν αυστηρά, και μετά από πρόσκληση του δημάρχου Καστοριάς συμμετείχαν την περασμένη εβδομάδα στο δημαρχείο της Καστοριάς, στις κοσμοϊστορικές άτυπες συναντήσεις τους, με τον Μητροπολίτη Μπομπρούϊσκ κ. Σεραφείμ και τον Δήμαρχο Μπομπρούϊσκ κ. Δημήτρη Μπόνοχοβ.

Οι οποίοι, μεταξύ άλλων, εξέτασαν από κοινού τρόπους για την κοινωνική και οικονομική συνεργασία των δύο πόλεων, επ’ ωφελεία των κατοίκων τους. Διότι η πνευματική σύνδεση επιτεύχθηκε αυτοδικαίως, με μόνη την επίσκεψη του μητροπολίτη, της άγνωστης αυτής πόλης, που υπάρχει προωθημένη κάπου στα βόρεια όρια της Ευρώπης, με τις παγωμένες θάλασσες του αρκτικού κύκλου. Δεν γνωρίζω βεβαίως αν ο Δήμος Καστοριάς ανέλαβε και την υποχρέωση εξαγωγής, ή δανεισμού της τεχνογνωσίας και εμπειρίας του περί τον Δήμο. Αλλά κι’ αν δεν έγινε ακόμη αυτό, είμαι σίγουρος ότι κι’ αυτό θα γίνει. Αλλιώς, ποιος δήμαρχος θα ξεσηκωνόταν από την Λευκορωσία, να έλθει στα καλά καθούμενα να επισκεφτεί σε απόσταση 2.500-3.000 χλμ μια πόλη σαν την Καστοριά, για να συζητήσει για εξαγωγές μήλων ή γουναρικών.

Είκοσι χρόνια (και βάλε), μετά την τόσο επιτυχημένη και… αποδοτική βεβαίως αδελφοποίηση της Καστοριάς με μια πόλη της Αυστραλίας (το όνομα της οποίας προφανώς δεν θα θυμάται ούτε ο τότε δήμαρχος Καστοριάς κ. Ανδρέας Οικονομίδης, που συμμετείχε στην κα-τα-πλη-κτι-κή αυτή ιδέα για την σωτηρία της γούνας, και στο κλιμάκιο που έζησε την συγκλονιστική εμπειρία), και 10 χρόνια μετά την (άλλο) τόσο επιτυχημένη αδελφοποίηση της Καστοριάς με μια πόλη κοντά στο Κίεβο (το όνομα της οποίας ίσως δεν θα θυμάται ούτε ο τότε δήμαρχος Καστοριάς κ. Δημήτρης Παπουλίδης που συμμετείχε στην υλοποίηση της ακόμη πιο κα-τα-πλη-κτι-κής αυτής ιδέας), αναγγέλθηκε επιτέλους η τρίτη (και καλλίτερη σαν την τρίτη Ρώμη) αδελφοποίηση της Καστοριάς (σε λίγο θα δικαιούται και επίδομα), με μια πόλη της Λευκορωσίας, που έχει την πασίγνωστη ονομασία ΜΠΟΜΡΟΥΪΣΚ. Το στολίδι του κόσμου. Το αγλάϊσμα των Μουσών. Μια αρχόντισσα, σαν την Καστοριά ένα πράγμα, την φαντάζομαι.

Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να σου γράψω, για την πλημμυρίδα χαράς και αισιοδοξίας που προκάλεσε τόσο σε εμένα, όσο -είμαι σίγουρος γι’ αυτό- και στην ολότητα των συμπολιτών μου, εκτός από τους κακόβουλους, κακόπιστους, άπιστους, άθεους, και στον Πάπα της Ρώμης υποψιάζομαι- η χαρμόσυνη είδηση ότι βρέθηκαν επιτέλους λύσεις στα τραγικά αδιέξοδά μας. Ασφαλώς αναφέρομαι στο κοσμοϊστορικό γεγονός της επίσκεψης του δημάρχου, αλλά και του επισκόπου της «Καστοριάς» της Λευκορωσίας την π. εβδομάδα, μετά την συγκλονιστική ανακάλυψη ότι η ονομασία της πόλης αυτής, μεταφρασμένη στα ελληνικά σημαίνει περίπου... Καστοριά! Και σαν να μη έφθανε αυτό, οι λίγες αμφιβολίες που μου είχαν απομείνει, θρυμματίσθηκαν όταν πληροφορήθηκα ότι, η πόλη αυτή, έχει και ορθόδοξο επίσκοπο με το όνομα Σεραφείμ. Όπως ακριβώς και η Καστοριά!! Σεραφείμ εκεί, Σεραφείμ και εδώ. Πόσο να αντέξω και εγώ ο άμοιρος, μπροστά στις τόσες αποδείξεις, ότι βρισκόμουν μπροστά σε ένα θαύμα.

Το οποίο, αποφάσισε για μένα, να απολαύσω ο Δήμος Καστοριάς, ο οποίος χωρίς κανένα αντίλογο εντός των οργάνων του, έκανε για μια ακόμη φορά πράξη με τον δικό του τρόπο τον… χωρισμό της Εκκλησίας από την Πολιτεία. Δεν έλαβε απλώς καταφατική θέση υπέρ των στενών πνευματικών δεσμών των δύο συνώνυμων πόλεων (συγνώμη που έως σήμερα τους αγνοούσα). Αλλά και φιλοξένησε την αντιπροσωπεία της Λευκορωσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι ο Ξένιος Ζευς, ήτο Έλλην.

Αγαπητή ΟΔΟΣ, σέβομαι τις ευαισθησίες των αναγνωστών και τα αδύνατά τους σημεία, και δεν σκοπεύω να προχωρήσω περισσότερο τους συνειρμούς και την κριτική μου και για την σημαντική εκκλησιαστική και θρησκευτική διάσταση της επίσκεψης των ομοδόξων -ευτυχώς- αδελφών μας Λευκορώσων. Άλλωστε μεγάλωσα με τις θρυλικές διδασκαλίες της ιστορίας μας ότι οι Έλληνες, τα σκοτεινά χρόνια της σκλαβιάς στους Οθωμανούς (στην διάρκεια των οποίων χάρη στον ναργιλέ, τον αμανέ και το τσιφτετέλι, το μπαξίσι και το ιμάμ το μπαϊλντί, το ελληνιστί επιλεγόμενο, άνοιξαν για τα καλά την Πύλη της Ανατολής, και γλύτωσαν ευτυχώς τα δυτικότροπα), όταν πια βαρέθηκαν, άρχισαν να περιμένουν ως ελευθερωτή το ξανθό γένος των Ρώσων (και όχι τον Γάλλο, Άγγλο, Αμερικανό, Ιταλό που τελικά ήλθαν). Θαρρώ μάλιστα ότι από τότε, κάθε φορά, αυτούς, περιμένουμε ως σωτήρες και λυτρωτές, και ποτέ αυτούς που τελικά προστρέχουν. Τώρα που τους βρήκαμε, και όχι μόνο είναι Ρώσοι, αλλά και Λευκορώσοι, θα αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη;

Πάντως αγαπητή ΟΔΟΣ, ευτυχώς που οι συμπτώσεις συνωνυμίας σταμάτησαν εκεί. Διότι -αν μάθαινα- ότι το Μπομπρούϊσκ (η Καστοριά της Λευκορωσίας), είχε δήμαρχο ή νομάρχη, συνώνυμους με τους δικούς μας, τότε δεν θα την άντεχα την τόση αναπάντεχη ευτυχία.
Τυχαίο; Δεν νομίζω...