ΟΔΟΣ: Για χάρη της ταπεινής πανάκειας ενός κενού κομματικού τίτλου

Οι πρόσφατες καταιγιστικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία (που δεν σταμάτησαν ακριβώς και επιδεινώνουν διαρκώς την κατάσταση), μετατόπισαν από το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, σε δεύτερη μοίρα τις συνηθισμένες πολιτικές εξελίξεις. Σε αντίστοιχο πλαίσιο ο μετασχηματισμός της αυτοδιοίκησης με το σχέδιο «Καλλικράτης», αναζωπυρώνει -όπως παρατηρείται σε περιόδους κρίσης, ξεπερασμένα διλήμματα και προκαταλήψεις.

Ούτε η Καστοριά, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ξέφυγε από την κατάσταση αυτή. Ώστε το αν θα είναι ο άλφα, ή ο βήτα (ή και ο γάμα) πρόεδρος της ΝΟΔΕ Καστοριάς, που θα αναδειχθεί στις εσωκομματικές εκλογές της προσεχούς Κυριακής, να αποτελεί ασφαλώς χαμηλού ενδιαφέροντος και σπουδαιότητας ζήτημα.

Ευρύτερα υποβιβάσθηκαν στην δεύτερη κατηγορία οι εξελίξεις κυρίως μέσα στα ίδια τα κόμματα. Με τελευταία αναλαμπή του είδους, τις εσωκομματικές εκλογές του π. Νοεμβρίου, για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Από τότε, σκηνοθετημένα ή (ακόμη χειρότερα) όχι, η ελληνική κοινή γνώμη χάθηκε μέσα στην τρικυμία των εξελίξεων, που οδήγησαν την Ελλάδα επί ξυρού ακμής.

Σε διαφορετικές συνθήκες, για παράδειγμα, θα διέγειρε τα φώτα της επικαιρότητας και θα μονοπωλούσε για εβδομάδες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, η μάλλον βεβιασμένη και αρκετά αψυχολόγητη -έστω κι’ αν η ίδια υποδαύλιζε την βεντέτα- διαγραφή της υποψήφιας για την αρχηγία κ. Ντόρας Μπακογιάννη από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Στο οποίο παρατηρείται το οξύμωρο, να έχει επίτιμο πρόεδρο τον πατέρα της διαγραφείσας, βουλευτή και συνεργάτη του νυν προέδρου τον αδελφό της, και πρόεδρο τον άλλο πόλο μιας βεντέτας που έχει τις άκρες της στην Κρήτη και στην Μάνη. Έχουν τόσο «μπερδευτεί» τα πρόσωπα και οι καταστάσεις της οικογενειακής ηγεμονίας της χώρας, που και τα πιο απίθανα, γίνονται πιθανά.

Από την άλλη πλευρά, η εικόνα ενός πρωθυπουργού (στελέχους κι’ αυτού της ίδιας πολιτικής τάξης της οικογενειοκρατίας) σαν τον κ. Γ. Παπανδρέου, που αφού για μερικούς μήνες διέτρεξε τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης σε μια προσπάθεια ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας, ξαφνικά από την μια μέρα στην άλλη, περιέπεσε σε κατάσταση cocoon, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναγνωρίζει σε δηλώσεις του, δεξιά και αριστερά στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι έχει δίκιο ο ελληνικός λαός που αντιδρά στα σκληρά οικονομικά μέτρα. Δηλώσεις, που πρακτικά δεν διαφέρουν και πολύ από τις αντίστοιχες της Μαρίας Αντουανέτας, όταν πρότεινε στους λιμοκτονούντες συμπατριώτες της Γάλλους, παραμονές της επανάστασης, το παντεσπάνι αντί του ψωμιού, που δεν είχαν τα μέσα να αγοράσουν.

Με τις συνειρμικές έννοιες αυτές, οι περίπου δημόσιες φιλονικίες μεταξύ των υποψηφίων για το κομματικό αξίωμα του προέδρου της ΝΟΔΕ Καστοριάς (το οποίο διεκδικούν κατά αλφαβητική σειρά οι κ.κ. Καραμανίδης, Λιάνος, Μηταλίδης, Σπυρίδης) όχι μόνο δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους πολίτες της Καστοριάς, ούτε καν τους κομματικούς φίλους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αντίθετα βλάπτουν ακόμη περισσότερο την ήδη πολύ κακή κατάσταση. Γιατί αποδεικνύουν ότι στο κόμμα αυτό, τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

Οκτώ περίπου μήνες μετά τις εκλογές και μάλιστα εν όψει συνεδρίου, αντί στο κόμμα αυτό να βρίσκονται σε συναγερμό για τα εγκληματικά λάθη της διακυβέρνησής της Νέας Δημοκρατίας που οδήγησαν την κατάσταση στο απροχώρητο, και αντί να προβληματισθούν για την φθίνουσα επιρροή του κόμματος στην ελληνική κοινωνία, δείχνουν πανέτοιμοι να επαναλάβουν ανάλογα λάθη. Ξεκινώντας από την ίδια την Καστοριά.

Σαν να μην συνέβη τίποτε μέχρι τώρα. Σαν να μην ήλθε ποτέ η κούφια, όπως αποδείχθηκε, «ώρα του Καραμανλή», σαν να μην πέρασε ο τόπος το τεράστιο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, σαν να μη κάηκαν Αθήνα και οι μεγάλες πόλεις στα Δεκεμβριανά, σαν να μην είχε το κόμμα τους υπουργό ο οποίος με γελοιότητα απέδιδε τις φυσικές καταστροφές στον … στρατηγό άνεμο.

Έτσι, παραμονές των εσωκομματικών εκλογών, οι υποψήφιοι της ΝΟΔΕ Καστοριάς ερίζουν με χαμηλού επιπέδου αντεγκλήσεις για την καταλληλότητα και την ακαταλληλότητα του κομματικού τοπάρχη. Από την θέση του οποίου πέρασαν τόσοι άξιοι, αλλά και ακατάλληλοι προκάτοχοι, ώστε οδήγησαν τους κατοίκους της Καστοριάς στο σημείο να αποδοκιμάζουν κατ’ επανάληψη τις κομματικές αποφάσεις σε εκλογές και όχι μόνο.

Τελευταίο μήλον της έριδος γι’ αυτές τις εκλογές η υποστήριξη του νυν βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήση Τζηκαλάγια, όπως αντίστοιχα, πριν μερικά χρόνια, κάποιοι συνωστίζονταν ικέτες της εσωκομματικής θωπείας της τ. βουλευτή κ. Παρασκευής Μπουζάλη.
Ο οποίος, κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας, αν και απέφυγε να λάβει δημόσια και ανοικτά θέση υπέρ της μιας, από τις τρεις υποψηφιότητες για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας τον π. Νοέμβριο, για να μην επηρεάσει τους φίλους και τα μέλη της Νέας Δημοκρατίας που θα ψήφιζαν, όπως εξήγησε, έκρινε φαίνεται ότι τώρα πια, δεν θα επηρεάσει, και γι’ αυτό φέρεται να υποστηρίζει ανοικτά τον ένα από τους τρεις υποψήφιους (και συνεργάτη του) με σκοπό όμως να… επηρεάσει. Προκαλώντας όπως είναι αναμενόμενο οργίλες αντιδράσεις για την παρέμβαση αυτή.

Αλλά και η επαναδραστηριοποίηση των προκατόχων του τ. βουλευτών κκ. Ανέστη Αγγελή, Παρασκευής Μπουζάλη και ακόμη πιο πριν κ. Κωνσταντίνου Σημαιοφορίδη, που όπως εκτιμάται αν δεν εμπνέουν, έχουν τουλάχιστον συσπειρωθεί πίσω από τις υποψηφιότητες της Κυριακής, συμβάλλει στο κάδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Το τι κάνουν, και κυρίως το τι δεν κάνουν εκεί μέσα στην Νέα Δημοκρατία, προφανώς θα ήταν αποκλειστικά δικό τους πρόβλημα με το οποίο ίσως και να ψυχαγωγούνταν οι υπόλοιποι -όπως ακριβώς πράττουν, απολαμβάνοντας την μαρξιστικού τύπου εσωκομματική δημοκρατία του τοπικού ΠαΣοΚ, το οποίο διαθέτει τον τιμονιέρη του. Αλλά στον βαθμό που αποδεικνύει ότι οι Έλληνες, και ειδικά στην περίπτωση αυτή οι κάτοικοι της Καστοριάς, όχι μόνο δεν συνετίζονται, αλλά είναι έτοιμοι να επαναλάβουν ακριβώς τα ίδια λάθη για χάρη της ταπεινής πανάκειας ενός κενού κομματικού τίτλου, το ζήτημα, σαν μια ακόμη πινελιά στον πίνακα του παραλόγου, προκαλεί δυσφορία και ανάγκη διαμαρτυρίας.

Αν όχι σε όλους, τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής με τον στίχο η Ελλάδα «για λίγο καιρό ξαποσταίνει, και ξανά προς την δόξα τραβά».