31.1.09

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Προδοσία και εξιλέωση της πολιτικής

Επισκέπτομαι τις λέξεις ξανά σε μια αγωνιώδη προσπάθεια αναζήτησης στόχου και νοήματος. Ξεκινώ συλλαβιστά από αυτό που ο Τσόμσκι ονόμασε γενετική γραμματική, τη μοναδική ικανότητα των βρεφών να ξεκινούν από τους κοινούς παγκόσμιους ήχους που μετατρέπονται τόσο γρήγορα σε ξεχωριστή, άπταιστη μητρική γλώσσα. Οι πολέμιοί του είτε στην εξελικτική βιολογία ή στον έξυπνο σχεδιασμό (δημιουργία), δεν μπορούν να δώσουν κομψότερη εξήγηση πώς δημιουργήθηκε η γλώσσα ή μάλλον οι γλώσσες και προ παντός γιατί. Ίσως η εξέλιξη προνόησε ένα ύψιστο φονικό όργανο στον αγώνα για επιβίωση. Πέρα από την επιστημονική διαμάχη αλλά χρησιμοποιώντας σαν αφετηρία την επίσκεψη στην αυτούσια χρήση των λέξεων για την έκφραση της ουσίας πίσω από όποια σκοπιμότητα στη πολιτική, θέλω να ξαναθέσω την ειλικρινή απορία μου στο πλανητικό παιχνίδι της πολιτικής: Γιατί οι πολιτικοί πρώτοι, προδίδουν την Πολιτική:

Γιατί προδίδουν την πίστη, την σοφία, την αγάπη, την ελπίδα που οι κοινοί θνητοί περιμένουν σύμφωνα με το συμβόλαιό τους, απ’ αυτούς; Υπάρχει πολιτική με λογική κι ευαισθησία ή ο αγώνας για τη νομή της εξουσίας καλύπτει κάτω από τις «επικοινωνιακές» αρετές των κατάλληλων λέξεων την άκρατη ιδιοτέλεια, την ανενδοίαστη ασυδοσία, τον εγωκεντρισμό του νάρκισσου «ηγέτη» της «κακέκτυπης δημοκρατικής εκπροσώπησης» που ουσιαστικά υφαρπάζει όχι μόνο τη ψήφο αλλά και την αξιοπρέπεια και την ελευθερία επιλογής και τη ποιότητα ζωής του στιγμιαία κατά την εκλογή, εκπροσωπουμένου; Γιατί εμείς οι πολίτες προδίδουμε τη πολιτική σαν ελάχιστο κοινό παρονομαστή απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας ευκαιριών, ασφάλειας και ευημερίας, μετατρεπόμενοι σε άκριτους οπαδούς ψευδών πολιτικών υποσχέσεων; Και προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα θέλω να διατυπώσω το ερώτημα: Υπάρχει κάθαρση στην αφόρητη πολιτική ύβρη που ζούμε; Υπάρχει ελπίδα «σεισάχθειας» στην κοινωνική -οικονομική φρίκη της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής πραγματικότητας;

30.1.09

ΟΔΟΣ: Περάστε κόσμε!

Το καρναβάλι δεν αποτελεί στα σίγουρα την καλλίτερη ευκαιρία για ώριμες αναλύσεις και ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα. Ως έθιμο με παγανιστική προέλευση και μακρόχρονη ιστορία στο παρελθόν της πόλης της Καστοριάς, είναι κάτι που ξεπερνά πρόσωπα και συγκυρίες. Όμως το γεγονός ότι τα τελευταία πολλά χρόνια διοργανώνεται -ή καλλίτερα λεηλατείται- από τον Δήμο Καστοριάς, ενώ παράλληλα θεωρείται το σημαντικότερο πολιτιστικό στοιχείο της πόλης, αναπόφευκτα το εντάσσει στο πεδίο της γενικότερης πολιτικής σφαίρας.

Ειδικά στην περίπτωση της σημερινής διοίκησης του δήμου (δημοτικής πλειοψηφίας -αλλά σε ένα βαθμό και της μειοψηφίας) που λόγω της ανυπαρξίας σημαντικού έργου δεν παρέχει πολλές αφορμές κριτικής προσέγγισης και δημιουργικής αντιπαράθεσης, και έχει ταυτίσει το στίγμα και την νομιμοποίησή της με την παραδοσιακότητα, την γνησιότητα και την αυθεντικότητα, το καρναβάλι της Καστοριάς αναπόφευκτα περνάει στο επίκεντρο της δημοτικής δράσης.

Επομένως δικαιολογεί και την αντίδραση. Σε βαθμό που το ενδιαφέρον για το καρναβάλι που πέρασε παροδικά τουλάχιστον, επισκιάζει ακόμη και τους διορισμούς των νέων αντιδημάρχων Καστοριάς. Από τους οποίους -όπως και από τους προηγούμενους που αντικαταστάθηκαν- οι προσδοκίες αν δεν είναι περιορισμένες, είναι πάντως αδιαμόρφωτες. Έστω και αν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα και μέχρι την λήξη της δημοτικής περιόδου, αναμένεται de facto αυτονόμηση του τ. αντιδημάρχου κ. Στ. Μαγαλιού ο οποίος με σκοπό την επόμενη δημαρχία, θα θελήσει να αποστασιοποιηθεί. Αλλά αυτά εν καιρώ.

Καθότι αλγεινές ήταν οι τηλεοπτικές εντυπώσεις που προκλήθηκαν για μια ακόμη φορά στην Θεσσαλονίκη με την παράλληλη «διαδήλωση» των δήθεν δημοτικών καρναβαλιστών που διαφήμιζαν δήθεν την πόλη και το έθιμο, στο περιθώριο της πλατείας Αριστοτέλους την ίδια στιγμή που στην απέναντι πλευρά υπήρχαν επεισόδια. Και ακόμη χειρότερες ήταν οι εικόνες που δόθηκαν στο πανελλήνιο από το οπωσδήποτε ξένο προς την Καστοριά και πάντως χαμηλό έως ταπεινό επίπεδο της πολιτιστικής ουσίας, αυτού που παρουσιάστηκε ως καρναβάλι της Καστοριάς στην εκπομπή της ΝΕΤ.

Όλα αυτά εγείρουν αυστηρά ερωτηματικά για τους στόχους του Δήμου Καστοριάς με δήμαρχο τον κ. Ιωάννη Τσαμίση και ιδίως της ΔηΠεΚα με τον κ. Νικόλαο Μπαλιάκα και όσων άλλων ιδιωτών ή φορέων υποτίθεται ότι την πλαισιώνουν. Και ταυτίζονται με ό,τι χειρότερο δόθηκε έως τώρα ως εντύπωση για την πόλη και τους κατοίκους της μέσα από την εκπομπή που παρουσιάζει στην ΝΕΤ η κ. Μπήλιω Τσουκαλά. Η οποία για να γεμίσει την παλιάς κοπής δημοσιουπαλληλικής αντίληψης νωθρή εκπομπή της, δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσίασε στο χαυνωμένο από την μεσημβρινή εορταστική υπνηλία τηλεοπτικό της κοινό τους γάμους του καραγκιόζη αλά (δήθεν) Καστοριά, ως γάμους του Figaro.

Παρουσία του δημάρχου και άλλων που αντί να ομορφύνουν το ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο έθιμο του καρναβαλιού της Καστοριάς, το υποβάθμισαν ακόμη περισσότερο. Του προσέδωσαν χαρακτηριστικά αγριότητας γεωργικής υπαίθρου της εποχής του Κοσμά του Αιτωλού, και εμφάνισαν τους Καστοριανούς ως επαίτες και ζητιάνους του τουριστικού ρεύματος. Έτοιμους ακόμη και να χοροπηδούν, να αισχρολογούν με παραλλαγές καστοριανών τραγουδιών και να προσποιούνται αρκούδες και τσίτες σε περιφερόμενο Τσίρκο. Περάστε κόσμε, δηλαδή.

Η ΟΔΟΣ κατακλύσθηκε τις περασμένες ημέρες από δεκάδες τηλεφωνήματα και παρατηρήσεις Καστοριανών που εξέφρασαν οργή και αγανάκτηση για τον ξεπεσμό και τον διασυρμό των ίδιων ως πολιτών αυτής της πόλης, αλλά και της Καστοριάς πιο γενικά. Σχεδόν όλοι οι ανά την υπόλοιπη Ελλάδα αναγνώστες και φίλοι της εφημερίδας, δήλωσαν απογοητευμένοι από την εικόνα της φθηνιάρικης Καστοριάς «που πέρασε» από τις τηλεοπτικές οθόνες, δεν είναι πια βέβαιοι αν γνωρίζουν την πραγματική Καστοριά. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ομολογούν ότι αισθάνθηκαν ντροπή.

Κορυφαίες στιγμές του ανόθευτου κιτς, η εικόνα του αλευρωμένου νομάρχη σε κατάσταση εμφανούς ευθυμίας (καινά και τούτα τα δαιμόνια), η κάπνα και η τσίκνα από τα σουβλάκια της πλατείας Ομόνοιας, για την οποία ο σύλλογος της περιοχής δεν θα έπρεπε να αισθάνεται καθόλου υπερήφανος, οι αυτάρεσκες δηλώσεις των παραγόντων του Δήμου που φορώντας εκόντες άκοντες τα βαρειά αντεριά προέβαιναν σε βαθυστόχαστες πολιτικές προσεγγίσεις επί του …ζέοντος και «κορυφαίου» πολιτιστικού θεσμού. 

Επιπλέον από φέτος, στα καλά καθούμενα, επιχειρείται να προστεθεί ακόμη ένα… κιτς δρώμενο, άσχετο με το καρναβάλι της Καστοριάς, δηλαδή η αυτοαποκαλούμενη γιορτή της τσιγαρίδας με το αντάμωμα συλλόγων με παραδοσιακές μουσικές, λες και είναι φεστιβάλ μουσικοχορευτικού συναπαντήματος στα βουνά της Πίνδου. Και φυσικά οι επαναλαμβανόμενες ατάκες τοπικών τηλεοπτικών σχολιασμών της αναμετάδοσης του... «δρώμενου» (που δεν οφείλονταν σε απλό σαρδάμ), ότι στο φετεινό «ξέφρενο» καρναβάλι μαζί με τους ξένους και επισκέπτες, διασκέδασαν και οι Καστοριανοί!!

Σε αυτά τα κωμικοτραγικά, σ’ αυτά τα προσβλητικά περιθώρια ώθησε την κατάσταση ο πλήρης αποπροσανατολισμός και η εξαθλίωση του εθίμου. Που από καρναβάλι της Καστοριάς μεταλλάχτηκε σε διαγωνισμό κραυγών, χοντροτήτων, ξιπασιών, βωμολοχιών και προσβολών. Σε θεσμό αυτοταπείνωσης και μοχλό βασανισμού της πόλης. Υπό την υψηλή μουσική προστασία των βορείων ομοδόξων αδελφών Σλάβων. Αξίζουν συλλυπητήρια.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15.1.2009


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Σάββατο βράδυ, στο αρχοντικό Ζάχου

Όπου το αρχοντικό φόρεσε όλα τα παλιά του και μας υποδέχτηκε. Μας υποδέχτηκε ακόμα και με τη χαρακτηριστική μυρωδιά που έχει το αυθεντικό παλιό. Εκεί, στον παλιό αυτό χώρο, γιατί δεν ταίριαζε αυτή, η συγκεκριμένη παράσταση σε χώρο καινούριο και απαστράπτοντα, απλώς γιατί διαπραγματευόταν μια αξία που ευδοκιμούσε στα παλιότερα χρόνια όπου ο ατομισμός δεν ήταν τόσο φουσκωμένος όσο στην εποχή μας. Εκεί κι ας υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα με τη θέαση, καθώς όλοι οι θεατές ήμασταν στο ίδιο επίπεδο. Εκεί για να φανεί υπογραμμισμένο το μεράκι που, ενώ στερείται τον ιδανικό χώρο για τέτοιες προσπάθειες (καημένη Καστοριά μας, που μπορείς και δικαιούσαι να καυχιέσαι για τον προηγούμενό σου πολιτισμό και για τον τωρινό σε πλακώνει η σιωπή και η απραξία, ιδίως στο πολύ συγκεκριμένο θέμα του πολιτιστικού κέντρου που μόνη εσύ απ’ όλες τις πόλεις δεν έχεις), τα καταφέρνει να εκφράζεται και μάλιστα περιφημότατα σε τέτοιους χώρους.

Κι όμως. Παρά τις φαινομενικά αλλά και τις αντικειμενικά αντίξοες συνθήκες, ήταν μια ξεχωριστή βραδιά. Επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά μέσα μου η απόλυτα δικαιολογημένη αγάπη πολλών μεγάλων στα παιδικά βιβλία. Καλά, για τη δική μου δε χρειάστηκε ποτέ να δικαιολογηθώ σε κανέναν. «Διαβάζω για τη δουλειά μου» ήταν και είναι πάντα η πρόφασή μου, για να απολαύσω ωραία βιβλία. Βιβλία που έχουν τη δύναμη να κάνουν τον αναγνώστη τους καλύτερο άνθρωπο(μη βιαστείτε να χαμογελάσετε ειρωνικά, δεν αναφέρομαι στο διδακτισμό που τα χαρακτήριζε κάποτε τόσο, που πολλά ή όλα κατέληγαν υποχρεωτικά σε ένα δίδαγμα) χωρίς μάλιστα να καταλαβαίνει ο ίδιος ποιος είναι ο σκοπός τους. Γιατί η εκπλήρωση αυτού του σκοπού προκύπτει μέσ’ από μιαν όμορφα πλεγμένη πλοκή, που σε απορροφά τόσο ώστε δε συνειδητοποιείς τα άλλα τα μεγάλα που έρχονται αβίαστα , μα και δυνατά και εγκαθίστανται μέσα μας.Έτσι αβίαστα και χωρίς να το περιμένω μου είχε συστήσει την Παπλωματού μια μαθήτριά μου, η Πηνελόπη, όταν πήγαινε στην πρώτη τάξη. Φτιάχναμε μια ιστορία και κάποια στιγμή κολλήσαμε σε κάποιο σημείο. Η ευρηματική ιδέα της Πηνελόπης με έκανε να τη ρωτήσω πώς τη σκέφτηκε και τότε άκουσα για πρώτη φορά για την κυρία Παπλωματού.

Απόψε συναντήθηκα μαζί της για δεύτερη φορά. Την είδα μπροστά μου να κεντάει τα υπέροχα και ζηλευτά της παπλώματα, την άκουσα να τραγουδάει το χαρακτηριστικό της τραγούδι με την ταιριαστή συνοδεία της μουσικής που ξεχυνόταν από ένα καλοπαιγμένο ακορντεόν, την πίστεψα. Δεν ήταν δύσκολο να την πιστέψω. Είχε πολλούς συνεργούς που όλοι έβαλαν τα δυνατά τους να μας ξεγελάσουν και να ταξιδέψουμε όλοι μαζί σε μια άλλη χώρα, που δεν είναι τελικά καθόλου άλλη, αφού…
Αφού μόλις προχτές ήταν που δυο άστεγοι στην Αθήνα σκότωσαν έναν τρίτο άστεγο για ένα παγκάκι. Όχι γέροντες που, ε, μπορεί και να μη λειτουργούσε και πολύ καλά το μυαλό τους κι ίσως και να την είχαν βαρεθεί τη ζωή τους τόσο δύσκολη που ήτανε. Γύρω στα σαράντα ήταν όλοι τους. Κι ανατριχιάσαμε όσοι διαβάσαμε την είδηση που επιβεβαίωσε με το φριχτό της περιεχόμενο αυτό που ήδη γνωρίζουμε ∙ πως η ανάγκη δε νικιέται καθόλου εύκολα και πως δεν πρέπει να την υποτιμούμε αν είμαστε συνετοί κι αν θελήσουμε να αποφύγουμε να καταντήσουμε Γαλλία , η οποία, όσο κι αν έχει ξεκινήσει να τους φροντίζει φτιάχνοντάς τους κατοικίες και εγκαταστάσεις όπου μπορούν να πλένονται και, τέλος πάντων, βοηθώντας τους να επιβιώσουν, βλέπει τους αστέγους της να αυξάνονται και να πληθύνονται με ρυθμούς που τρομάζουν (προσωπικά με τρόμαξαν και οι ηλικίες τους, αφού διάβασα για νεότατους ανθρώπους, μόλις είκοσι χρονών ανάμεσά τους).

Προσωπικά δεν έχω διαβάσει κάπου για κάποια παρόμοια προσπάθεια που έχουμε κάνει εμείς και δεν είναι ότι δεν έχουμε άστεγους. Αλλά, όπως γίνεται πάντα στη χώρα μας όπου ποτέ δεν προλαβαίνουμε το κακό-μάλλον δεν είμαστε των φρονίμων τα παιδιά-, ίσως να ξεκινήσουμε να προβληματιζόμαστε μετά τον προχτεσινό φόνο του 40χρονου για να του πάρουν το παγκάκι. Ίσως, όμως, και όχι. Άλλωστε, δεν ξεμπλέξαμε ακόμα απ’ τον άλλο φόνο, τον εντελώς απαράδεκτο, του 15χρονου παιδιού, πώς να στρέψουμε την προσοχή μας κι αλλού, όπου επίσης χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί;Όλα αυτά μου έφερε στο νου η θαυμαστή Παπλωματού, που έφτιαχνε τα υπέροχα παπλώματά της όχι για να τα πουλάει-ενώ θα μπορούσε κι ενώ θα γινόταν πλούσια, αν το ‘καμνε-, αλλά για να τα χαρίζει σ’ όποιον τα χρειαζόταν. Κι όχι μόνον αυτά…

Γιατί σκέφτηκα τι όμορφο και τι σπουδαίο ήταν όλο αυτό που έκαναν τα παιδιά ∙ τα συγκεκριμένα παιδιά που έπαιξαν θαυμάσια, που το ‘καναν δείχνοντας πόσο ένιωθαν σε βάθος αυτά που έπαιζαν. Πολύ σπουδαίο, γιατί έδειχναν το δρόμο. Γιατί, αφιερώνοντας αρκετό από τον πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο που ξέρουμε όλοι πως έχουν ή, ακόμα, μη σπαταλώντας τον όπου αλλού συνηθίζουν να τον σπαταλούν οι άλλοι γύρω τους, μικροί και μεγάλοι, αυτά προτίμησαν το θέατρο. Έδειξαν έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιούν ίσως τα ίδια, το δρόμο στους συνομηλίκους τους που εκτονώνουν το δικαιολογημένο θυμό τους καίγοντας και καταστρέφοντας. Ίσως γιατί κανείς δεν τους μίλησε και δεν τους υπέδειξε ποτέ πώς να αντιδρούν με υγιείς όμως τρόπους. Ίσως γιατί δεν τα κατάφεραν να το ανακαλύψουν μόνα τους αυτό, αφού μεγαλώνοντας σε μια χώρα όπου ο καθένας σκέφτεται με γνώμονα αποκλειστικά το ατομικό του συμφέρον και ποτέ μακροπρόθεσμα, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ανακαλύψουν μόνα τους κάτι τέτοιο. Ίσως πάλι γιατί από κανέναν ποτέ δεν έχουν ακούσει πως «όποιος αγαπάει την πατρίδα του αγαπάει και τον εαυτό του και, άρα, όποιος καταστρέφει την πατρίδα του καταστρέφει και τον εαυτό του». Και ίσως, τελικά, ποτέ τους να μην κατάλαβαν πως «αυτός που κολακεύει τους νέους τούς κάνει το μεγαλύτερο κακό» (το τελευταίο αφιερώνεται εξαιρετικά στους δημοσιογράφους που αυτές τις μέρες θυμήθηκαν το χειρότερο εαυτό τους).

Προσωπικά, καθόλου δεν κολακεύω αυτή τη στιγμή τα παιδιά που απόψε στο αρχοντικό του Ζάχου μας έδωσαν ένα σωρό μηνύματα, με κορυφαίο πως να ένας τρόπος δυναμικότατος αντίδρασης στο κατεστημένο να νομίζεις ότι χαρά είναι μόνο το να παίρνεις . Κι ο τρόπος είναι να συμμετέχεις στο ζωντάνεμα ενός βιβλίου που έχει τη δύναμη να μας κάνει να νιώσουμε βαθιά μέσα μας ποια είναι η πιο μεγάλη κι η πιο αληθινή χαρά.Κλείνοντας, θα ήθελα, ακόμη να επισημάνω πόσο σημαντικό θα ήταν για όλους ανεξαιρέτως να δουν αυτή την παράσταση μέρες που είναι, όπου όλοι, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, βασανίζονται κυριολεκτικά όχι από την έννοια αυτών που δυσκολεύονται, καθόλου αυτών (βλέπετε, δεν είμαστε σαν το μαθητή μου το Βασίλη, που μας εξομολογήθηκε, χωρίς να διστάσει καθόλου μήπως τον κοροϊδέψουν αυτοί που διακατέχονται από το πνεύμα της εποχής, πως: «εγώ, κυρία, ξέρετε, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ βασανίζω το μυαλό μου να βρω έναν τρόπο να σώσω τον κόσμο»), αλλά από την έννοια τι δώρα να κάνουμε στους δικούς μας (τα παιδιά τι δώρα θα τους κάνουν, γιατί έτσι τα μάθαμε εμείς οι μεγάλοι).Μόλις τη δουν θα καταλάβουν αμέσως το γιατί…

Σάββατο, 20 Δεκεμβρίου 2008

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15.1.2009

26.1.09

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ μου Παναγιώτη,

Διάβασα το άρθρο του κ. Νώντα Τσίγκα στο φύλλο της 18 Δεκεμβρίου 2008 και θα ήθελα να δώσω μια μικρή απάντηση. Ακόμη διάβασα και το άρθρο του για τον ΄Ιωνα Δραγούμη που πολύ μου άρεσε.

Θα ήθελα λοιπόν να του πω, απαντώντας στην ερώτηση που θέτει στο τέλος, διατυπωμένη από τον Μισέλ Φάις στην "Ελευθεροτυπία" (αλήθεια, αυτή η εφημερίδα εδώ και 35 χρόνια υποσκάπτει συστηματικά με απαράμιλλο αρνητισμό οποιοδήποτε ηθικό και υπαρξιακό έρεισμα ελέω δηομκρατικότητας, προοδευτισμού κλπ. χωρίς ποτέ η ίδια να προτείνει τίποτα) ότι αν θέλει κανείς να βρει μιαν απάντηση στο ερώτημα θα πρέπει πρώτα να παραιτηθεί από την λατρεία του εαυτού του και την ειδωλοποίηση των φιλοδοξιών και των επιθυμιών του, διαφορετικά θα θέτει παρόμοια ερωτήματα στον αιώνα τον άπαντα.


Καλή χρονιά και δημιουργική
Αλέξανδρος Κοσματόπουλος




***



(Ανα) καλύπτοντας και πάλι το πρόσωπο

Διευκρινίσεις και μια προσπάθεια απάντησης σ΄ένα σχόλιο του Αλεξ. Κοσματόπουλου


Του ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ

Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βάθους τον συγγραφέα κ. Αλεξ. Κοσματόπουλο που καταπιάστηκε με την ανάγνωση των κειμένων μου στην ΟΔΟ1 και για τον θετικό σχολιασμό που επιφύλαξε. Θα προσπαθήσω να συνοψίσω και να διευκρινίσω ορισμένα σημεία του ενός από τα κείμενά μου2 για να του προσφέρω ίσως μιαν απάντηση (αν και νομίζω πως ο ίδιος δεν ερωτά αλλά μάλλον τοποθετείται και ερμηνεύει επιγραμματικά το κοινωνικό φαινόμενο που ζήσαμε και ζούμε κοιταγμένο από μια δική του –θεολογική και φιλοσοφική κυρίως –οπτική).
Θα συμφωνήσω απερίφραστα από την αρχή μαζί του ως προς τη διαπίστωση πως ο εγωισμός σαν προεξάρχον σύμπτωμα και παθολογία της σύγχρονης εποχής είναι ένας από τους λόγους που γεννά τους παροξυσμούς της βίας. Ο εγωϊσμός και οι προεκτάσεις του οδηγούν σ΄ αυτήν σύμφωνα με τον αναπότρεπτο φυσικό νόμο της δράσης - αντίδρασης.

Ο Α. Αντάμωφ προλογίζοντας το 1940 τα ποιήματα του Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, «Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου»3 έγραφε:«… στους φρικτούς καιρούς μας ο άνθρωπος έχει λύσει κάθε δεσμό που τον έδενε με τον κόσμο, που τον έπειθε για την προσωπική του ανυπαρξία αποδείχνοντας του πως ανήκει στο σύνολο του κόσμου. Τώρα που τα έχει χάσει όλα, μονάχος σαν τον τρελλό, θα ήθελε ο κόσμος να είναι δικός του. Τον θεωρώ ανίκανο να ξαναβρεί τη θέση του και να καταλάβει πως ό,τι και να σκέφτεται, να πιστεύει ή να κάνει δε δύναται παρά, στην καλύτερη περίπτωση, να δέχεται επιφοίτηση, υποταγμένος στους ακατάλυτους νόμους. Το μόνο που ξέρει πια είναι ν΄ αντιστρέφει τους ρόλους, να σκέφτεται ανάποδα. Αυτό το πλάσμα που έχει χάσει το νόημα της ζωής, αδειανό απ΄ όλα, ανίκανο πια να κατέχεται, θα ήθελε να κατέχει τον κόσμο».

Αξίζει να προβώ σε δυο διευκρινήσεις: Πρώτον δεν συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας και δεν έχω επομένως να απολογηθώ ή να υπεραμυνθώ για το είδος της δημοσιογραφίας που ευαγγελίζεται το συγκεκριμένο έντυπο όπως επίσης δεν μπορώ συλλήβδην να υπερθεματίσω στην άποψη του κ. Κοσματόπουλου για την …«ομιχλώδη(;) διαδρομή» της εφημερίδας μέχρι σήμερα. Στο κείμενο του Μ. Φάις, που βρήκα στο διαδίκτυο, μου έκαμε εντύπωση η ισορροπημένη και χωρίς εμπάθεια προσπάθεια χαρτογράφησης του συγκεκριμένου κοινωνικού φαινομένου. Δεύτερον δεν δικαιολογώ καμιά βία στο όνομα κανενός ιδανικού ή ιδεοληψίας. Στο δικό μου κείμενο ίσως η φράση «να κατανοήσουμε τη βία» προκαλεί σύγχυση και δίνει λαβή σε παρεξήγηση αφού ο πραγματικό της νόημα είναι «να ερμηνεύσουμε».

Ο Ρίλκε απαλλαγμένος και παραιτημένος από τα ιδεώδη της βίας, και των επαναστάσεων προσεύχεται. Μια παραίτηση γεμάτη εσωτερισμό και θέαση προς τον Μέγα Κόσμο:

Κάνε μόνο οι φτωχοί να παραμείνουν φτωχοί
......................................................................
Είναι σημαδεμένοι από τη σφραγίδα μιας αγωνίας
δίχως όνομα
Γυμνωμένοι απ΄ όλα, ακόμη κι απ΄ το νόημα της φτώχειας4.

«Οι μοντέρνοι καιροί στηρίχτηκαν σε δυο κραταιές και ανήθικες δυνάμεις: Τη Λογική και το Κεφάλαιο»5. Κάποιος καλός φίλος6 λέει πως «η πραγματική εξέγερση είναι ο πολιτισμός». Θα συμπλήρωνα ευχαρίστως πως χρέος του πολιτισμένου ανθρώπου είναι να μην επιτρέπει την πάσης φύσεως …κουκουλοφορία! Και εξηγούμαι παραφράζοντας και συμφωνώντας με τον κ. Κοσματόπουλο : Ο άνθρωπος πρώτα πρέπει να προσφερθεί στη ζωή και μέχρι το τέλος του φθαρτού δρόμου του σ΄ αυτήν με αναγνωρίσιμο πρόσωπο («το πρόσωπό μας σχηματίζεται και αναγνωρίζεται μέσω των άλλων»7) απεκδυόμενος τον αδιέξοδο, ανυπόφορο και απάνθρωπο ατομισμό.

Τα κοινωνικά προβλήματα όμως από την άλλη δεν γίνεται να κακοφορμίζουν κάτω από πάλλευκους επιδέσμους , μήτε βολεύονται σε νάρθηκες και καλαπόδια, ούτε κουκουλώνονται χωρίς συνέπειες. Η Βαστίλη και τα Χειμερινά Ανάκτορα τελικά έπεσαν επειδή πολλοί ήσαν αυτοί που-στρουθοκαμηλίζοντας υπέροχα- δεν έβλεπαν ή δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν μήτε το Ροβεσπιέρο μήτε το θωρηκτό Αουρόρα που πλησίαζαν από χρόνια. Οι επίδεσμοι, το κουκούλωμα και τα γιατροσόφια τους πρόδωσαν.
Ο κοινωνικός πολτός, μέσα στον οποίο σήμερα τσαλαβουτάμε, εξέθρεψε και επέβαλε την άνανδρη κουκουλοφορία. Μπορεί να υπερασπίζομαι έως θανάτου την πεποίθηση πως τα δικά μου παιδιά δεν θα τα δω ποτέ στο δρόμο με κουκούλες να σπάζουν βιτρίνες και να πυρπολούν αστυνομικούς. Αν όμως τα δω να το κάνουν θα πρέπει να προσπαθήσω να καταλάβω τι έχει συμβεί όταν θα ΄χει πια περάσει το ψυχικό άλγος και ο θυμός. Κι όχι βέβαια για να συγχωρήσω. Αυτό προσπάθησε το κείμενό μου με όλες τις αντιφάσεις και τις αγωνίες του όπως παραδόθηκε σχεδόν εν θερμώ.

Αφού αντικρίσαμε «εν Αθήνησι» ακόμα και τον ανδριάντα του Ρήγα θύμα οικτρό των βανδαλισμών (!!!), περάσαμε στις ρητορείες της πένας, στην ευρεία αυτοψυχανάλυση η την Ομαδική ψυχοθεραπεία, ίσως γιατί αποκτήσαμε υποσυνείδητα και κάποια απολογητική-ενοχική ιδεοληψία. Η κοινωνία όμως κοχλάζει και η πρώτη ηφαιστειακή εκτόνωση έγινε για τα καλά αντιληπτή. Μετά τους καπνούς και τα δακρυγόνα ήρθαν τα καλάζνικοφ και ένα βήμα απέχουμε από τη …Δυτική όχθη. Εμείς από δω με το δίκαιο μας ολόκληρο εκείνοι από κει... Τυφλοί πυροβολισμοί, θάνατος, εξοστρακισμός, αυτοδικία, και γενικευμένο βίαιο κουκούλωμα μας περιμένουν στη γωνία. Προτού όμως η …γνωστή μαμή της ιστορίας αναλάβει («Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» κατά τους μαρξιστές) και πριν ξαναζήσουμε τη Βαστίλη με τα σπασμένα και ριγμένα καταγής σύμβολα του συστήματος ας καταλάβουμε γιατί η βία έχει αποδέκτες αλλά και οπαδούς. Μπορούμε και να σιωπήσουμε (κι αυτό είναι ίσως έντιμο) αφήνοντας τη λάβα να πάρει το δρόμο της. Δεν είναι απαραίτητη η παρουσία όλων στο βουερό πλήθος. Η ζωώδης έξαψη των δρόμων και τα οδοφράγματα με τους πυρπολημένους σκουπιδοτενεκέδες, θα φαντάζει σαν γκροτέσκα επανάσταση όπως θα την παρακολουθούμε-πάντοτε- τηλεοπτικώς.
Εξάλλου πατώντας ένα κουμπί δεν θα υπάρχει κιόλας…

Αναφορές
1. Α. Κοσματόπουλος , mail στη σύνταξη της ΟΔΟΥ (31.12.2008)
2. Ν. Τσίγκας , Μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα…, ΟΔΟΣ 18.12.2008)
3,4. Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου, Ινδικτος 2008
5. Ερνέστο Σάμπατο, Μια πολύπλοκη ύπαρξη (δοκίμια), Εκδόσεις του εικοστού πρώτου,1996
6. Θανάσης Τριαρίδης. Προσωπική επικοινωνία.
7. Αλεξ Κοσματόπουλος Λόγος εις Ν.Γ. Πεντζίκη, Ροές,1988.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15.1.2009

23.1.09

Φωτό

«Ορμούζ & Αριμάν», η πάλη του καλού με το κακό, στολή από την καστοριανή παρέα «Μάσκες», η οποία σταμάτησε (και αυτή) να συμμετέχει στην παρέλαση του καρναβαλιού εδώ και δύο χρόνια.

Όπως τα πάντα μεταλλάσσονται (προς το καλύτερο;) και τις περισσότερες φορές παραγκωνίζονται από την κρατούσα τάξη πραγμάτων, έτσι και οι «Μάσκες» στο περιθώριο κρατιούνται, και μόνοι τους χορεύουν στο δοξάτο της λήθης τους.


Φωτογραφία: Πασχάλης Μούσιος
(Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15.1.2008)

22.1.09

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα 2008

Το 2008, δεν ήταν μια συνηθισμένη χρονιά. Αντίθετα ήταν μια χρονιά εξαιρετική, οι εξελίξεις της οποίας ανέδειξαν για μια ακόμη φορά τις αδυναμίες του δημόσιου βίου. Στον οποίο αντί να κυριαρχούν οι θεσμοί και αντί οι θεσμοί να εγγυώνται την ομαλότητα, κυριαρχούν οι ατομικές αδυναμίες.

Όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τα πρόσωπα και το χειρότερο μέσα από τους θεσμούς. κάνδαλα και αποκαλύψεις, γκάφες και απληστία, φιλοδοξίες και υπερβολές, σκοτεινές πλευρές και παρασκήνια, όλα αυτά αποτέλεσαν τους λόγους για τους οποίους το 2008 ήταν έτος ανακατατάξεων και ανατροπών. Αλλά και επιδείνωσης, μια και παγιώθηκε η αντίληψη ότι η διαφθορά δεν αγγίζει μόνο τους πολιτικούς, αλλά και χώρους όπως η Εκκλησία και η Δικαιοσύνη.

Η φετεινή χρονιά τελειώνει κυριολεκτικά δίσεκτη για την Ελλάδα, με τις αδυναμίες και τα σκάνδαλα, απέδειξε την αποτρεπτική συμβολή που μπορεί να διαδραματίσουν τα σωστά πρόσωπα. Απέδειξε δηλαδή την σημασία τους στην διαμόρφωση ισχυρού ανοσοποιητικού συστήματος κατά της διαφθοράς. Δυστυχώς όσα πέτυχε η διαδοχική προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων μετά το 1990 μέχρι το 2003 χάρη στην θετική συμβολή λίγων σωστών, δίκαιων και εργατικών προσώπων, που είχαν όραμα και στόχους που ενέπνευσε μεγάλες μάζες του ελληνικού λαού και τις συστράτευσε, τώρα, εξ αιτίας της ολέθριας δύναμης της φαυλότητας και της απληστίας ελάχιστων, κινδυνεύει να καταρρεύσει. Αν επρόκειτο να διεκδικηθούν τώρα μεγάλοι στόχοι, σαν τους Ολυμπιακούς, την ένταξη στην ΟΝΕ, την προσχώρηση στο ευρώ και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι τίποτε δεν θα ήταν εφικτό. Η αποδυνάμωση της χώρας στο διεθνές περιβάλλον έγινε ακόμη πιο ορατή μέσα στο 2008.

Βέβαια, τα σκάνδαλα και οι αποκαλύψεις δεν κυριάρχησαν στον δημόσιο βίο της Καστοριάς. Και αυτό επειδή δεν υπάρχουν δίαυλοι μεταξύ εξουσίας και κοινωνικής βάσης με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί κανενός είδους άμεσος έλεγχος. Ο έλεγχος των μειοψηφιών στα πολιτικά όργανα δεν αποδεικνύεται ούτε αρκετός, ούτε πειστικός για την ανιδιοτέλειά του.

Όμως όσα διαδραματίζονται σε πανελλήνιο επίπεδο, καταγράφονται στην συνείδηση των πολιτών της Καστοριάς. Και είναι σαφής η επιρροή των σκανδάλων αυτών στις επιλογές τους για τα πρόσωπα που ξεχώρισαν φέτος στην Καστοριά. Διότι από τα πρόσωπα που επιλέχτηκαν από τους αναγνώστες και τους φίλους της ΟΔΟΥ και προτάθηκαν ως ξεχωριστά για το 2008, είναι σαφής η ανάγκη των πολιτών της Καστοριάς για την εξιδανίκευση. Μια εξιδανίκευση που δεν πλάθει ήρωες ή είδωλα, αλλά στοχεύει στις ξεχωριστές πράξεις, σε διακεκριμένες σκέψεις, σε ηθικά κίνητρα, σε καλλιέργεια και ικανότητες.

Για τον λόγο αυτό επιλέχτηκαν πρόσωπα απ΄ ολόκληρο σχεδόν το φάσμα του (ευρύτερου ή στενότερου) δημόσιου βίου. Από την πολιτική, από τον πνευματικό κόσμο, από τον καλλιτεχνικό χώρο, από την Παιδεία και τις Τέχνες, για ζητήματα της Εκκλησίας… οι επιλογές των αναγνωστών φανερό είναι ότι αναζητούν σύμβολα. Αναζητούν απλούς ανθρώπους, μεταξύ των πολλών άλλων απλών ανθρώπων, για να αντλήσουν παράδειγμα και ελπίδες.

Ταυτόχρονα οι επιλογές των αναγνωστών της ΟΔΟΥ αποδεικνύουν την βαθύτερη στοχαστική και κριτική διάσταση των κατοίκων της Καστοριάς και την αυστηρότητα της σιωπής. Που μπορεί να είναι ακριβής αλλά και δίκαιη ταυτόχρονα, βασισμένη στην αξία της παρατήρησης, της σύγκρισης, της διάκρισης και της αποδοκιμασίας.

Για την εφημερίδα, τα φετεινά αποτελέσματα πιστοποιούν την κρίση που διέρχεται (και) η τοπική κοινωνία. Όχι για άλλο λόγο, αλλά απλά διότι τα πρόσωπα του 2008, ήταν περίπου αυτονόητα και από πριν. Και αυτό -που δεν έχει σχέση με την ουσία και την αξιοσύνη τους- σηματοδοτεί το έλλειμμα της Καστοριάς. Έλλειμμα σε προσωπικό επίπεδο που σχετίζονται με τα θέματα παράδοσης και τις υποδομές της Καστοριάς. Για θέματα δηλαδή, που τουλάχιστον απ’ αυτή την εφημερίδα, παρέχεται ελεύθερο και απεριόριστο βήμα.

Στην αρχή του 2009, τα πρόσωπα είναι αυτά που η κοινή ανάγκη επιζητεί. Μια ματιά λοιπόν σ’ αυτούς τους συμπολίτες που κατά την γνώμη των αναγνωστών διακρίθηκαν για τα καλά και τα κακά τους, εκτός από την ιστορική καταγραφή, μπορεί να έχει και σαφή διδακτική σημασία.

Καλή χρονιά το 2009

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 1 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΙΑΝΤΣΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ
Εκ των ων ουκ άνευ

Παλιό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας στον νομό Καστοριάς, πέρασε απ’ όλα σχεδόν τα εσωκομματικά «αξιώματα» για να εισέλθει δυναμικά στην πολιτική σκηνή της τοπικής αυτοδιοίκησης από τα πρώτα κιόλας βήματα του θεσμού των αιρετών νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων. Έκτοτε εκλέγεται συνεχώς, χρηματίζοντας για πολλά χρόνια αντινομάρχης (επί νομαρχίας του κ. Γεωργίου Καπαχτσή), ενώ τα τελευταία 6 χρόνια είναι νομάρχης Καστοριάς.

Με αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό ο κ. Κ. Λιάντσης να μην αφήνει αδιάφορο σχεδόν κανένα πολίτη που παρακολουθεί τα κοινά. Προκαλεί συμπάθειες ή αντιπάθειες το ίδιο έντονες, έστω κι’ αν έχει πολλά-πολλά χρόνια πολιτικής σταδιοδρομίας.

Αυτοί όμως που επέλεξαν τον κ. Κω/νο Λιάντση για πρόσωπο της χρονιάς του 2008, το έπραξαν για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Διότι μέσα στην χρονιά που πέρασε, ο νομάρχης Καστοριάς, (που ως πολιτικός τύπος είναι αρκετά αντιστάρ), τέθηκε δημόσια στην πρωτοπορία της προσπάθειας, όχι απλά για την ίδρυση Πανεπιστημιακής Σχολής, αλλά για την στέγασή της και μάλιστα σε μόνιμη βάση στο κέντρο της παλιότερης Καστοριάς, στο σχολικό κτήριο της Παναγίας Γκουμπελίδικης, στο 1ο Γυμνάσιο. Και το έπραξε σε βαθμό που συνέδεσε άρρηκτα τον ένα στόχο με τον άλλο, ώστε να τους καταστήσει εκ των ων ουκ άνευ.

Με δεδομένα ότι ο νομάρχης Καστοριάς λογοδοτεί πολιτικά σε ολόκληρο τον νομό, επομένως θα μπορούσε η πρωτοβουλία του να προκαλέσει αντιπαραθέσεις με άλλους δήμους του νομού, που ως γνωστό διεκδίκησαν ακόμη και παρασκηνιακά την σχολή, αλλά και με επιπλέον δεδομένο ότι από μια ολιγάριθμη ομάδα προσώπων (ακόμη και μέσα από την τοπική Νέα Δημοκρατία), είχε διαμορφωθεί μια σχεδόν πολεμική ατμόσφαιρα που διέθετε απ’ όλα (μέχρι και μαινάδα) ενώ δεν ήταν αβάσιμοι οι φόβοι ότι συγκεκριμένα κομματικά στελέχη επιδιώκουν την στέγαση της Πανεπιστημιακής Σχολής οπουδήποτε αλλού -για προσωπικούς λόγους (κοινώς μίζες), όλα αυτά είναι λόγοι που την κατά τα άλλα περίπου αυτονόητη υπόθεση, την καθιστούν πραγματικά αξιέπαινη.

Χωρίς να μασά καθόλου τα λόγια και τις απόψεις του, σε αντίθεση με πολλούς άλλους στον Δήμο Καστοριάς, αλλά και την Νομαρχία, υποστήριξε με παρρησία την μόνη ρεαλιστική άμεση λύση που θα αναζωογονήσει την υποβαθμισμένη περιοχή του αλλοτινού αστικού κέντρου. Απέδειξε ότι αφουγκράζεται με αμεσότητα και επιτυχία τις αληθινές ανάγκες και προτεραιότητες του τόπου, με αποτέλεσμα, με την βοήθεια και συμπαράσταση κοινωνικών φορέων, ιδίως των συλλόγων της Καστοριάς, να πετύχει αντιστροφή στο σωστό δρόμο μιας πορείας που έμοιαζε να ξεφεύγει. Προσπάθησε για το αυτονόητο, αλλά μερικές φορές αυτός είναι ο πιο δύσκολος αγώνας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 2 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΣΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
Στο «και ένα»...

Ο δήμαρχος Νεστορίου αποτελεί το πειστικό παράδειγμα της δυνατότητας του χώρου και του χρόνου να διακρίνει αυτούς που μπορούν. Αρκεί να θέλουν κι’ οι ίδιοι.

Βέβαια είναι περίπου παγιωμένη η εκτίμηση στην κοινή γνώμη ότι ο κ. Χρήστος Γκοσλιόπουλος, όπως και αρκετοί άλλοι στην Καστοριά και στο ΠαΣοΚ, από το οποίο κατά κάποιο τρόπο προέρχεται και υποστηρίζεται, θα μπορούσαν να πετύχουν για τον εαυτό τους, τους άλλους, το κόμμα τους και τον τόπο, σημαντικά περισσότερα απ’ όσα τους επέτρεψαν οι συνθήκες. Αρκεί να μην υπήρχαν 1-2 εμπόδια-παγίδες.

Όμως, η επιλογή του στα πρόσωπα του 2008, έγινε για όλα αυτά αλλά και για την πρωτοβουλία που φέρεται να ανέλαβε για την προσέγγιση του Μητροπολίτη Καστοριάς με τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων, όταν επιβλήθηκαν οι εξοντωτικές ποινές στον δεύτερο και σε μοναχούς της ιστορικής μονής, και όταν οι σχέσεις των δύο κληρικών είχαν υποχωρήσει ακόμη και πιο κάτω από το απροχώρητο.

Σήμερα που έχουν αρθεί τα εξοντωτικά μέτρα σε βάρος της Μονής Αγίων Αναργύρων και οι σχέσεις των δύο, έστω κι’ αν δεν είναι στενές ή φιλικές, φαίνεται πάντως να είναι στα επίπεδα της ανοχής, η σημασία της παρέμβασης στην οποία πρωτοστάτησε ο κ. Χρήστος Γκοσλιόπουλος ίσως και να έχει ατονήσει.

Όμως μέσα στο 2008 υπήρξε περίοδος και εποχή που η Καστοριά είχε περάσει σε κατάσταση σχίσματος. Από την μια πλευρά ήταν οι αφοσιωμένοι στον Μητροπολίτη Καστοριάς και φυσικά όσοι προτιμούν την αδιατάρακτη τάξη και την ιεραρχία. Και από την άλλη πλευρά, βρέθηκαν περίπου σε χαρακώματα, μερικές χιλιάδες πολιτών, -ίσως κάπως λιγότεροι απ’ όσους αρχικά εκτιμήθηκε- οι οποίοι δήλωναν αποφασισμένοι να υποστηρίξουν με κάθε θυσία και τρόπο την εκτίμηση τους στο πρόσωπο του Ηγουμένου της Ι.Μ. Αγίων Αναργύρων.

Όπως ήταν φυσικό οι δεύτεροι βρέθηκαν στο στόχαστρο... Καταβλήθηκε μάλιστα προσπάθεια περιθωριοποίησής τους. Κι’ όμως αυτό το στόχαστρο αγνόησε ο κ. Χ. Γκοσλιόπουλος. Παρά το αμφίβολο του εγχειρήματος κινητοποίησε μηχανισμούς και δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης στον νομό Καστοριάς αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα, που νομιμοποίησε τους συμπαθούντες την Ι Μονή Αγίων Αναργύρων, με τα χαρακτηριστικά κοινωνικού ρεύματος, ακόμη και κινήματος που δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί.

Και με την υποστήριξη και άλλων συνθηκών, μεταξύ των οποίων και η διαδοχή στην θέση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, η κατάσταση περισώθηκε, όχι στο «παρά πέντε», αλλά στο «και ένα». Έτσι ο κ. Χ. Γκοσλιόπουλος κέρδισε την πρωτιά στις προτιμήσεις των αναγνωστών της ΟΔΟΥ.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 3 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΟΥΔΑΣ

ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Η νίκη

Όταν την νύχτα του φετεινού διαγωνισμού Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, διαδόθηκε ότι υποψήφιος νικητής με αξιώσεις, ήταν και ο κ. Αλέξανδρος Γούδας από την Καστοριά, το νέο όπως ήταν φυσικό κίνησε το ενδιαφέρον για τον διαγωνισμό τραγουδιού, ακόμη και όσων δεν ασχολούνται τόσο στενά με το ζήτημα.

Και το αποτέλεσμα δεν τους διέψευσε. Καθ’ ότι αποδείχθηκε ότι ο τελικός νικητής του διαγωνισμού, ο κ. Αλέξανδρος Γούδας, δεν είναι απλώς από την Καστοριά (μεγάλωσε στην Καστοριά), αλλά επιπλέον ότι τόσο ο ίδιος, ως κατ’ εξοχή ευχάριστος τύπος που εμπνέει θετικά στο περιβάλλον του, όσο και το τραγούδι του, που αποδείκνυε έμφυτο επαγγελματισμό και καλλιτεχνικές ικανότητες, άξιζαν πραγματικά το πρώτο βραβείο το οποίο όντως κέρδισε με το τραγούδι «Το φανταστικό ταγκό» σε σύνθεση, στίχους και ερμηνεία δική του.

Η σημαντική αυτή διάκριση, έκανε ευρύτερα γνωστό σε όλη την Ελλάδα τον κ. Γούδα, για τον οποίο οι γνώμες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι θα έχει λαμπρή σταδιοδρομία εφ’ όσον ο ίδιος το θελήσει. (Ο Α.Γ. είναι πτυχιούχος κλασσικής φιλολογίας, μαθήτευσε δίπλα στον καθηγητή κλασσικής κιθάρας Γ.Γκονούλα, από το 2000 μέχρι σήμερα εργάστηκε σε πολλές μουσικές σκηνές της Καστοριάς, έχει δε συμμετάσχει σαν τραγουδιστής και κιθαρίστας επί σειρά ετών στο River Party).

Η νίκη του νεαρού τραγουδιστή, έφερε στα χείλη των θεατών σε όλη την Ελλάδα, για μια ακόμη φορά την λέξη «Καστοριά». Αποδεικνύεται και με την αφορμή αυτή, ότι η πόλη και ο νομός γεννούν προσωπικότητες που μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις και επιτυχία σημαντικές διακρίσεις.

Καθώς και ότι γεννιούνται εδώ και μεγαλώνουν άνθρωποι που όχι μόνο δεν τους χωράει ο τόπος και χρειάζεται να ανοίξουν τα φτερά τους για αλλού, αλλά ότι μπορεί δυστυχώς να υπάρχουν και άλλοι πολλοί που χωρίς το θάρρος, ή τις ευκαιρίες άλλων, μένουν εγκλωβισμένοι σε ένα περιβάλλον με κυρίαρχες υποκολτούρες, σαν κι’ αυτό της Καστοριάς. Με αποτέλεσμα να στερούνται και να στερούν.

Οι αναγνώστες της ΟΔΟΥ, έδειξαν μαζικά τον κ. Γούδα ως πρόσωπο της χρονιάς, στέλνοντας με αυτό τον τρόπο για μια ακόμη φορά το (χωρίς αποδέκτες μήνυμα), «έξω πάμε καλά. Μέσα όμως;».

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

18.1.09

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 4 ΒΙΒΙΑΝ ΜΠΟΥΖΑΛΗ

ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ
Εξάσκηση

Την υπερκινητική βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στον νομό Καστοριάς διάλεξαν πολλοί και υπέδειξαν ως πρόσωπο του 2008. Βεβαίως, το φαινόμενο ειδικά για τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι καθόλου σπάνιο. Υπενθυμίζεται ότι ο τέως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Ανέστης Αγγελής είχε κατ’ επανάληψη επιλεγεί από τους αναγνώστες της ΟΔΟΥ ως πρόσωπο που ξεχώρισε, των περασμένων ετών. Βεβαίως και φέτος ψηφίστηκε από σημαντικό αριθμό αναγνωστών, αλλά αυτοί που ψήφισαν την κυρία Μπουζάλη, είτε θετικά είτε αρνητικά, ήταν περισσότεροι.

Η κ. Βίβιαν Μπουζάλη υποδείχθηκε για τα καλά και τα κακά της. Ως η πρώτη γυναίκα βουλευτής του νομού Καστοριάς που παραβίασε ένα ακόμη ανδρικό άβατο, κατέγραψε σίγουρα μια σημαντική πρωτοπορία. Βεβαίως και το γεγονός ότι είναι ίσως η μοναδική βουλευτής των τελευταίων χρόνων που ήρθε… τρίτη στην πρωτεύουσα διεδρικού νομού που την εκλέγει, είναι και αυτό μία πρωτοπορία.

Ως νέα γυναίκα, με αρκετά σύγχρονο προφίλ, προκαλεί οπωσδήποτε εύλογες περιέργειες για την δυνατότητά της να συνδυάζει τις απλές καθημερινές κοινές υποχρεώσεις με τα υψηλά καθήκοντα του πληρεξουσίου του νομού και του βουλευτή που πρέπει να συμμετέχει στο νομοθετικό έργο της βουλής.

Η κάπως αιφνίδια εμφάνιση (προσγείωσή) της στα πολιτικά πράγματα της Νέας Δημοκρατίας και η επιβολή της στα κομματικά, καθώς και η σε σύντομο χρόνο εκλογή της στην θέση της βουλευτή της ΝΔ, αποτελούν για τους περισσότερους απτές αποδείξεις ότι η κ. Βίβιαν Μπουζάλη επιβλήθηκε από το τοπικό κομματικό κατεστημένο σαν μεταβατική λύση, αφ’ ότου λόγω του σκανδάλου με τα ομόλογα, κατέστη σαφές ότι θα έπρεπε να σταματήσουν οι ενέργειες για άμεση βουλευτική υποψηφιότητα του κ. Αγαπίου Σημαιοφορίδη.

Όπως και να έχει η κατάσταση, είναι γεγονός ότι η εκλογή και η από τότε πορεία της βουλευτή, προκάλεσε ρήξεις, ανατροπές και ανακατατάξεις.Είναι αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ άλλοτε, τοπικός βουλευτής που τόσο γρήγορα, χωρίς να διαθέτει ο ίδιος στρατόπεδο αντιπάλων από το δικό του παρελθόν, να «κατόρθωσε» μέσα σε ένα χρόνο να έλθει σε ρήξη με τα περισσότερα κορυφαία κομματικά στελέχη.

Παρά το εσωκομματικό δυσμενές κλίμα, οι ακατάπαυστες σαββατιανές «συνεντεύξεις»-διαγγέλματα της κ. Βίβιαν Μπουζάλη, πείθουν ότι ακόμη και έξω από τις αρχικές προσδοκίες και σχεδιασμούς των εμπνευστών της πολιτικής της σταδιοδρομίας, η κ. Β. Μπουζάλη, δεν ήλθε σαν περαστική, αλλά για να μείνει. Καθ’ ότι εκπλήσσει με την δυνατότητα και την εμμονή της να μιλάει συνεχώς για ένα θέμα και να μακρηγορεί, χωρίς να λέει τίποτε στην ουσία του γι’ αυτό.

Καθ’ ότι, σύμφωνα με το πιο κοντινό, στην περίπτωσή μας, προηγούμενο παράδειγμα, αυτό του κ. Φ. Πετσάλνικου, μπορεί κάποιος με λόγια αέρος, χωρίς ουσία, και προπαντός με μονολόγους, να επιβιώνει και για πολλές δεκαετίες ακόμη. Αρκεί βεβαίως να εξασκεί και την υποταγή. Με υποτακτικούς εννοείται.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 5 ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΑΓΓΟΥ

ΖΩΝΤΑΝΙΑ
Ρηξικέλευθο πνεύμα

Πρόκειται για την γνωστή γιατρό δερματολόγο του Νοσοκομείου Καστοριάς, η οποία σταδιοδρομεί στην Καστοριά εδώ και πολλά πια χρόνια.

Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε ασφαλώς να διακριθεί και για την επιστημονική της καταξίωση, η κ. Μπάγγου, επιλέχτηκε από πολλούς αναγνώστες της ΟΔΟΥ, για την ευχάριστη έκπληξη που προκάλεσε η αποκάλυψη ότι μπορεί ένας καταξιωμένος γιατρός να κρύβει μέσα του και ένα εξ ίσου καλό λογοτέχνη.

Βεβαίως, είναι γνωστό ότι υπάρχουν και πολλοί γιατροί, και μάλιστα διακεκριμένοι στην ειδικότητα και την επιστήμη τους, που διαθέτουν κι’ άλλα χαρίσματα ή ικανότητες, όπως στην μουσική, τις τέχνες, την αρχαιολογία, την ποίηση και τα ευρύτερα γράμματα.

Όμως, στο κάπως περιορισμένο περιβάλλον της Καστοριάς, όπου ο κοινωνικός έλεγχος συχνά είναι στενός και θέτει όρους, ακόμη και σε όσους λόγω της κοινωνικής θέσης, ή της επιστημονικής τους ιδιότητας, έχουν μεγαλύτερες ευχέρειας από τους περισσότερους άλλους, δεν είναι και τόσο συχνό φαινόμενο να εκδηλώνονται δημόσια και οι άλλες ικανότητες που μπορούν να συνυπάρχουν με την ιδιότητα ενός νοσοκομειακού γιατρού.

Διότι από τότε που η κ. Μπάγγου άρχισε να δημοσιεύει τα πολύ ενδιαφέροντα λογοτεχνικά κείμενά της στην εφημερίδα, προκάλεσε κυρίως θετικές εντυπώσεις σε όσους διέκριναν μέσα από τον πολύ προσεκτικό χειρισμό του αξιόπιστου λογοτεχνικού λόγου την ακατάπαυστη ζωντάνια της νεανικότητας και ένα ρηξικέλευθο πνεύμα. Για τους λόγους αυτούς, η κ. Ουρανία Μπάγγου είναι από τα πρόσωπα της Καστοριάς, που το 2008 ξεχώρισαν.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 6 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΣ
Ωδείο

Συμπολίτης σε προχωρημένη ηλικία, γνωστότερος στους παλιότερους Καστοριανούς και κομιστής μιας άλλης Καστοριάς που πέρασε ανεπιστρεπτί, με την σημαντική χρηματική δωρεά του προς τον Δήμο Καστοριάς, που έγινε μέσα στο 2008, για την δημιουργία δημοτικού Ωδείου στην περιοχή της επέκτασης, απέδειξε ότι ο χρόνος και οι συγκυρίες δεν μπορούν να σβήσουν την αληθινή φλόγα.

Ο κ. Τάκης Μπαϊρακτάρης, εκφραστής της παλιάς Καστοριάς, απόγονος παλιών Καστοριανών γουνεμπόρων που μετανάστευαν στην Νέα Υόρκη απ’ όπου όλοι μαζί μεταλαμπάδευσαν στην Καστοριά την οικονομική ευμάρεια, τον φιλελευθερισμό και τους νεωτερισμούς που γνώρισε η πόλη στην ολόχρυση περίοδο της ακμής της από τα πρώτα κιόλας χρόνια της απελευθέρωσής της, με την δωρεά στην γενέτειρά του, και μάλιστα για Ωδείο, έδωσε έμπρακτη πατριωτική απάντηση σε αυτούς που μεμψιμοιρούν και αναλώνουν χρόνια και ευκαιρίες, κατηγορώντας το παρελθόν της πόλης ως μονοδιάστατο (με σκοπό τον ιδιωτικό πλουτισμό στην γούνα), χωρίς ενδιαφέροντα και ευαισθησίες.

Συνεχιστής μιας περιωρισμένης δυστυχώς παράδοσης δωρητών του σκληρού πυρήνα της πόλης, υπενθύμισε με την χειρονομία του ότι η πόλη δεν έπαψε να είναι υπόθεση που πονά και προβληματίζει.

Μέσα από το Ωδείο που θα δημιουργηθεί, ελπίζεται να γνωριστούν με τον κόσμο της μουσικής και τις τέχνες, οι νέες γενιές των επόμενων Καστοριανών, που θα έχουν έτσι ένα λόγο παραπάνω να κρίνουν δικαιότερα και πιο αντικειμενικά το λαμπρό αλλά και αινιγματικό ταυτόχρονα παρελθόν μιας πόλης σαν την Καστοριά. Η επιλογή του κ. Τ. Μπαϊρακτάρη στα πρόσωπα της χρονιάς, μοιάζει έτσι περίπου αυτονόητη.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 7 ΘΩΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

ΑΛΛΑΓΗ
Νέος λόγος

Ο νέος γραμματέας της ΝΕ του ΠαΣοΚ στην Καστοριά αποτέλεσε την πρώτη, πύρρειο χαρακτηρίζεται από πολλούς τοπική νίκη του εκσυγχρονιστικού ρεύματος του κόμματος σε βάρος της υπερσυντηρητικής διαιωνιζόμενης παρουσίας του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, διότι ο τελευταίος υποστήριζε άλλον υποψήφιο, ενώ τον εκλεγέντα υποστήριξαν οι εσωκομματικοί αμφισβητίες του βουλευτή του ΠαΣοΚ. Γεγονός είναι ότι και στις εσωκομματικές εκλογές για την εκλογή νέου προέδρου του ΠαΣοΚ, η Καστοριά, έστω και με μικρή διαφορά, ψήφισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο και όχι τον (νυν) πρόεδρο κ. Γεώργιο Παπανδρέου, του οποίου στενός υποστηρικτής και φίλος είναι ο κ. Φ. Πετσάλνικος.

Η κάπως πραξικοπηματική απομάκρυνση της κ. Αικατερίνης Κράγια (ένα από τα πρόσωπα της περυσινής χρονιάς), επειδή δεν συμμορφώθηκε «προς τας υποδείξεις», και εν συνεχεία η επικράτηση των αμφισβητιών του με την εκλογή του κ. Αναστασίου που αποτελεί πλέον την φωνή του ΠαΣοΚ στην Καστοριά και ενσαρκώνει ένα άλλο στίγμα, από το δογματικό στυλ που προφανώς ο κ. Φ. Πετσάλνικος θα επιθυμούσε να εκφράζεται για να μην διαταραχθεί η επιτυχημένη και μακρά βουλευτική του σταδιοδρομία, δείχνουν ότι επιτέλους φυσά ένας ήπιος μεν, αλλά ούριος άνεμος στο ΠαΣοΚ, ο οποίος σε μελλοντική προοπτική θα του επέτρεπε σε τοπικό επίπεδο το κόμμα να διευρύνει τις κοινωνικές του συμμαχίες και να διαδραματίσει ένα αναβαθμισμένο ρόλο στην τοπική κοινωνία, τουλάχιστον σε σχέση με τα όσα συνέβαιναν μέχρι τώρα, τα οποία μόνο την διαρκή επανεκλογή του κ. Φ. Πετσάλνικου, μοιάζουν να εξυπηρετούν.

Υπάρχουν αιματηρές, υπάρχουν και βελούδινες επαναστάσεις στην ιστορία. Υπάρχουν βεβαίως και σφαγές με το γάντι, θα σκέφτηκαν όσοι υπέδειξαν στην ΟΔΟ τον νεαρό κ. Αναστασίου, με τον γόνιμο και μαχητικό λόγο, ως ένα από τα πρόσωπα του 2008.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 8 ΜΑΡΙΓΩ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΑ
Νέα γενιά

Εισέβαλε στα σπίτια των κατοίκων της Καστοριάς, κυρίως μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες. Παρουσιάστρια ειδήσεων του Flash μερικές φορές, ξεχώρισε ωστόσο μέσα στο 2008 για τις καθημερινές απογευματινές εκπομπές της στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, διάρκειας 1,5 ώρας με τον τίτλο «Διάγνωσις».

Η κ. Αναγνωστοπούλου αποτελεί μια νέα προσωπικότητα στον χώρο του τύπου και της τηλεόρασης στην Καστοριά και εκπροσωπεί την νέα γενιά αυτών που ασκούν δημοσιογραφία σε τοπικό επίπεδο. Συμπαθής, ευχάριστη και χαμογελαστή, δεν υπολείπεται καθόλου σε ουσία και περιεχόμενο και κατόρθωσε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι απλώς να ξεχωρίσει και να καθιερωθεί, αλλά και σε κάποιο μέτρο να συμβολίσει το μέλλον.

Στις εκπομπές της, εκπομπές διαλόγου, ερωτήσεων και ανταλλαγής απόψεων, εκπλήσσει ευχάριστα για το εύρος των θεμάτων που μπορεί να τα παρουσιάσει ως ενδιαφέροντα. Προσκαλεί σε καθημερινή βάση, πρόσωπα της Καστοριάς, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για να εμβαθύνουν μαζί στην ειδικότητα του καλεσμένου της.

Όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, το να βρίσκεις καλεσμένο σε μια πόλη σαν την Καστοριά σε καθημερινή βάση για ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα, απαιτεί ικανότητες και φαντασία, αλλά και τόλμη, τις οποίες διαθέτει καθώς φαίνεται η κ. Αναγνωστοπούλου.

Απαιτεί βεβαίως και θάρρος, που είναι φανερό στην νεαρή δημοσιογράφο, ιδίως όταν προσπαθεί να «σηκώσει» την κουβέντα στις περιπτώσεις που αυτή ίσως να είναι κάπως άψυχη, ή ίσως να έχει κάνει «κοιλιά».

Ξεχωριστή είναι και η δυνατότητα της, να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες μιας τέτοιας συζήτησης για ζητήματα που μπορούν να αφορούν την μαγειρική και την οικοκυρική μέχρι την πολιτική, επιστήμη και τις τέχνες. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους την ξεχώρισαν αναγνώστες της ΟΔΟΥ, ως ένα από τα πρόσωπα του 2008.

Με την άποψη αυτή συμφωνεί και η εφημερίδα, η οποία δεν μπορεί παρά να υπογραμμίσει και το ιδιαίτερο σθένος, αλλά και την σπάνια αντοχή της να επιβιώνει στην πολύ ενδιαφέρουσα για την Καστοριά εκπομπή της, ακόμη και όταν οι καλεσμένοι της μιλούν βαρετά, ακατανόητα, ή προκαλούν υπνηλία.

Με τόσους ανθρώπους, και τόσες συνεντεύξεις και εκμυστηρεύσεις, η κ. Μαριγώ Αναγνωστοπούλου θα μπορούσε κάλλιστα να ψυχογραφήσει την καστοριανή κοινωνία. Και μερικές φορές το κάνει, ακόμη και με ένα απλό μειδίαμα. Σίγουρα υπάρχουν πολλές νέες γυναίκες στην Καστοριά που αντλούν παραδείγματα απ’ αυτή.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

17.1.09

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 9 ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΙΤΟΥΛΑΣ

ΣΥΜΒΟΛΗ
Λόγος

Με τις δημόσιες παρεμβάσεις του για την ενότητα της τοπικής εκκλησίας, και υπέρ των θέσεων της Ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων, παρεμβάσεις που έγιναν (και) μέσα από τις στήλες της ΟΔΟΥ στην οποία καταχωρήθηκαν επανειλημμένες επιστολές του, ο κ. Βιτούλας νεαρός θεολόγος που κατάγεται από το Βογατσικό και ζει στο Άργος Ορεστικό, κατόρθωσε να επηρεάσει και να προβληματίσει εποικοδομητικά σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης.

Με μετρημένα προσεκτικά λόγια και κοσμιότητα στον λόγο του, έστω και όταν έπρεπε να είναι δηκτικός ή κριτικός, ο κ. Βιτούλας έπεισε ότι ακόμη και η πιο σκληρή αντιπαράθεση, μπορεί να είναι κόσμια και να βασίζεται σε αρχές που προϋποθέτουν γνώση και βεβαίως ψυχραιμία.

Σε ένα τόπο σαν την Καστοριά, και ειδικά την θρησκευόμενη Καστοριά, που έχει συνηθίσει περισσότερο να αρκείται σε κατάρες και κραυγές ή κολακείες, φιλοφρονήσεις και επιβραβεύσεις σχολικού τύπου, χωρίς εμβάθυνση στο πνεύμα και χωρίς ειλικρινή έρευνα των διαφωνιών, η διατύπωση ενός άλλου λόγου, από θεολόγο, που θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτικός για να είναι πειστικός και αποτελεσματικός χωρίς ακρότητες και χωρίς υποχωρήσεις, αλλά και χωρίς να προβάλλει ή να θίγει, λόγου σαν κι’ αυτού που διατύπωσε ο κ. Ανδρέας Βιτούλας, ακόμη και αν δεν κατάκτησε την ιδανική ορθότητα και την απόλυτη αντικειμενικότητα, συνέβαλε θετικά στην όλη υπόθεση. Και ενδεχομένως στην θετική έκβαση, αφού βοήθησε στην εκλογίκευση των όποιων διαφωνιών και αντιπαραθέσεων.

Οι περισσότεροι, για αυτούς τους λόγους αποφάσισαν να υποδείξουν τον κ. Βιτούλα σαν ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς του 2008. Η ΟΔΟΣ προσθέτει ότι εκτός από όλα αυτά, ο κ. Βιτούλας συνέβαλε στο να παρουσιάσει δελεαστικά και με νέο τρόπο τον λόγο του θεολόγου.

Χωρίς ξύλινες λέξεις και χωρίς τα γνωστά στερεότυπα που παραπέμπουν σε Βατοπέδια, και σε άλλου είδους προσκυνήματα, από τα οποία έχει υποφέρει και η Καστοριά. Απομένει να αποδειχθεί ότι θα μείνει πάντα έτσι.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ την 1η Ιανουαρίου 2009


Σχετικά κείμενα:

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα # 10 ΑΝΩΝΥΜΟΣ/-Η

ΠΟΛΕΜΟΣ
Βούτυρο σε ψωμί
Για πρώτη φορά φέτος, ένας/μία ανώνυμος/-η επιλέχτηκε από τους αναγνώστες της ΟΔΟΥ ως πρόσωπο του 2008. Πρόκειται για τον/την ανώνυμο/-η, που υποτίθεται κατήγγειλε ανώνυμα στην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Βίβιαν Μπουζάλη τους κκ Ανδρέα Λεούδη και Κωνσταντίνο Λιάντση, δηλαδή τον περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας και τον νομάρχη Καστοριάς, για ανάρμοστη ανάμειξη στην επιτροπή που αξιολογούσε προσφορές για την μελέτη της σήραγγας Κλεισούρας.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν ο καθένας μας, πόσο μάλλον οι πολιτικοί, γίνονται δέκτες ανώνυμων ή και επώνυμων καταγγελιών, που δεν αξιολογούνται ως αξιόπιστες, οι καταγγελίες αυτές πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Στην περίπτωση όμως αυτή, για την οποία ξεχώρισε ο/η ανώνυμος/-η, ποτέ δεν απαντήθηκε για ποιο λόγο κρίθηκε τόσο σοβαρή η καταγγελία από την κ. Βίβιαν Μπουζάλη, και μάλιστα καταγγελία που ενέπλεκε πολιτικούς φορείς που ανήκουν στο κόμμα που την εξέλεξε, ώστε αποφάσισε να της δώσει περαιτέρω διάσταση και να την διαβιβάσει στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Η οποία με την σειρά της ζήτησε από τις εισαγγελικές αρχές της Καστοριάς την διερεύνησή της.

Τι την υποχρέωσε, στ’ αλήθεια, να προβεί σε ένα τέτοιο κτύπημα κάτω από την ζώνη; Η εξήγηση που έδωσε η ίδια ότι αποτελεί νομική της υποχρέωση, να διαβιβάζει δηλαδή ακόμη και ανώνυμες καταγγελίες, δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Διότι πέρα από την «ηθική» υποχρέωση, κανένα τέτοιο νομικό χρέος δεν είναι γνωστό. Αλλά για να αισθανθεί κάποιος ηθικό βάρος τέτοιας μορφής και έντασης που να λειτουργήσει ως νομική υποχρέωση θα πρέπει να έχει προβεί σε σταθμίσεις των καταγγελιών και να τις βρήκε άξιες έρευνας.

Εκτός πια, κι’ αν είχε άλλα κίνητρα, και ο/η «ανώνυμος-η» επιστολογράφος ήταν το βούτυρο στο ψωμί της. Διότι πολλοί είναι αυτοί που διερωτώνται, αν πράγματι ο/η «ανώνυμος-η» ήταν τόσο «ανώνυμος-η», γιατί αντί να στείλει την επιστολή στην κ. Μπουζάλη, δεν την έστελνε στο γραφείο του αντιπάλου βουλευτή του ΠαΣοΚ κ. Φ. Πετσάλνικου, στον οποίο θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να την εξαφανίσει;

Αναπάντητα ερωτήματα ή κραυγαλέα γεγονότα; Με αυτές τις τρομερές απορίες και τους σαφείς υπαινιγμούς, ορισμένοι αναγνώστες υπέδειξαν την «ανώνυμη» ως πρόσωπο της χρονιάς. Βεβαίως ανώνυμος δεν σημαίνει οπωσδήποτε και «άγνωστος». Σαν τον «άγνωστο πόλεμο» την τηλεοπτική σειρά με την οποία γαλουχήθηκαν οι συνομήλικοι της κ. Β. Μπουζάλη στην Καστοριά.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1.1.2009

10.1.09

ΟΔΟΣ: Το δις...

Φυσικά μεταξύ του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, από την μια πλευρά, και του Δήμου Καστοριάς και πιο ειδικά της ΔηΠεΚα, από την άλλη, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ομοιότητες ή κοινές αναφορές. Δύσκολα να εντοπισθούν άλλες, εκτός ίσως από την χαρακτηριστική τηλεοπτική ανάμνηση του υποψήφιου τότε για το χρίσμα, νυν δημάρχου κ. Ιωάννη Τσαμίση, να διαφημίζει κάθιδρος σε πρώτο πλάνο την πασίγνωστη καστοριανή φιλοξενία, δωρίζοντας στην πρωθυπουργική σύζυγο μέσα στο κατακαλόκαιρο ένα γουναρικό. Το σκηνικό εκτυλίχθηκε στην πίστα του αερολιμένα «Αριστοτέλης» (του γνωστού διεθνούς αεροδρομίου). Για τις κακές γλώσσες που υποστηρίζουν ότι και οι δυο καταστάσεις, περιγράφονται καλλίτερα με τον τίτλο της παλιάς ραδιοφωνικής εκπομπής «έτσι χωρίς πρόγραμμα», ουδείς λόγος.
Ώσπου, μετά τον φετινό μαύρο Σεπτέμβρη της Νέας Δημοκρατίας – καθ’ ότι από τότε δεν σήκωσε κεφάλι από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τα πρωτοφανή προβλήματα- ανέλαβε την ευθύνη της «ανάκαμψης» ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Που μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστός για την προτίμηση του να παραμένει έγκλειστος στην Ραφήνα όπου βρίσκεται και η οικογενειακή στέγη. Με αποτέλεσμα τώρα πια, να εξορμά κάθε Σαββατοκύριακο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να υπερασπιστεί τα ψίχουλα της πολιτικής και κομματικής τιμής της κυβέρνησης. Της μόνης κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος γεμάτη διάκους και διακόνισσες σαν έτοιμους από καιρό – ώστε να αναχαιτίσει την επάνοδο της δυναστείας Παπανδρέου. Έτσι εννοούσαν φαίνεται το σεμνά και ταπεινά. Κράτος κληρικολαϊκό.
Ανεξάρτητα από την έκβαση του εγχειρήματος, τουλάχιστον ο πρωθυπουργός θα έχει την ανάμνηση πολλών-πολλών χρόνων ακλόνητης πρωτιάς στις δημοσκοπήσεις για την καταλληλότητα της πρωθυπουργίας. (Ποιος ξέρει πώς θα είναι ο δεύτερος τελικά).
Αλλά φτάνουν αυτές οι συγκρίσεις. Διότι ο Δήμος Καστοριάς και πιο συγκεκριμένα η ΔηΠεΚα, που αποτελεί ίσως την μόνη πλευρά της δημοτικής αρχής που ομολογουμένως έδειξε κάποια, ίσως όχι επαρκή, αλλά πάντως αξιοπρόσεκτη δραστηριότητα και ξεχωρίζει μέσα σ’ αυτή την αφόρητη διετή ερήμωση, διατηρώντας το copyright της ιδέας της πορείας προς τον λαό a la carte, αποφάσισε να οργανώσει -και ακριβέστερα να επαναλάβει και φέτος- την χριστουγεννιατικο-καρναβαλλίστικη πορεία προς τον λαό της Θεσσαλονίκης, σε διαφήμιση, διαφώτιση και επιφοίτηση. Ένα happening για παιδιά και μεγάλους. Με κρασί, σαρμάδες, σαλιάρους και άλλα εδέσματα κατ’ ευθείαν φερμένα από την αρχόντισσα πόλη στην συμπρωτεύουσα. Την καθέδρα του κ. Ψωμιάδη. Την τροφό των «προοδευτικών» αντιλήψεων του κ. Ανθίμου.
Βέβαια, ύστερα από τον προηγούμενο δήμαρχο Καστοριάς που είναι γνωστό ότι δεν διατηρούσε άριστες σχέσεις με τα αεροπορικά ταξίδια γι’ αυτό και δεν απομακρυνόταν ιδιαίτερα με εξαίρεση την Αθήνα -τα τελευταία 2 χρόνια ο Δήμος Καστοριάς, ασκεί την επιθετική διπλωματία των ταξιδιών. Ταξιδιών, κοντινών και μακρινών, μετά ή άνευ (κυρίως άνευ) νοήματος, σαφούς αποστολής και οπωσδήποτε (άνευ) συγκεκριμένων αποτελεσμάτων. Υπηρετούν όμως το κοσμοπολίτικο ιδεώδες της Καστοριάς. Και την εξωστρέφεια, τα αποτελέσματα της οποίας είναι παντού (α)ορατά.
Όμως, η εορταστική ξανα-εκστρατεία προς την Θεσσαλονίκη, που απειλούν να επαναλάβουν και φέτος οι ιθύνοντες του Δήμου και της ΔηΠεΚα, με επικεφαλής τον ίδιο τον δήμαρχο κ. Ι. Τσαμίση, δεν έχει να κάνει με τίποτε άλλο, παρά μόνο με την live, δηλαδή ζωντανή και ενσαρκωμένη, οπτικοακουστική προβολή του… παγκοσμίως εξακουστού καστοριανού καρναβαλιού. Που σύμφωνα με τους λαογράφους φωστήρες ονομαζόταν «ραγκουτσάρια», από την λέξη λατινικής προέλευσης που σχετίζεται με την επαιτεία και την ζητιανιά.
Ερμηνεία που αποκτά μια διαφορετική διάσταση, αν την συνδέσει κανείς με αυτή την πορεία προς τον λαό, κι’ αν φέρει στην μνήμη του τις περσινές μελαγχολικές στιγμές 10-15 το πολύ ενστόλων μελών της αποστολής, να υποδύονται ότι διασκεδάζουν και διαφημίζουν αυθόρμητα το, δήθεν φρενήρες και γνήσιο, και ακόμη πιο δήθεν αναλλοίωτο έθιμο της Καστοριάς. Σε μια γωνιά της πλατείας Αριστοτέλους. Ρογκάτορες, ραγκουτσαραίοι και αρχόντισσες ζωσμένες.
Έξοχο θέαμα: Να το βλέπουν οι περαστικοί και να αισθάνονται θλίψη και οίκτο. Να το βλέπουν οι Καστοριανοί, οι εντός και εκτός του 72%, και να αισθάνονται αιδώ. Την ίδια αιδώ που αισθάνονται μέσα τους οι Έλληνες στο θέαμα ενός πρωθυπουργού που τρέχει και δεν φτάνει. Μόνο και μόνο επειδή δεν γνώριζε ποτέ την αξία της αποτελεσματικής δουλειάς και του timing. Και διότι νόμιζε ότι στον ίδιο και στους απανταχού γαλαζοαίματους των κομμάτων, αρκούσε το ελέω Θεού για να επιλυθούν τα προβλήματα. Ήλθε τώρα η Καστοριά να αρκεστεί απλώς στο «ελέω», και το αποδεικνύει με θλιβερές εκδρομές. Που απομυθοποιούν, και σε καμμιά περίπτωση δεν προβάλλουν.
Και όπως είναι γνωστό από το αρχαία κιόλας χρόνια, το δις εξαμαρτείν…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.12.2008
 



Σχετικά κείμενα:
-ΟΔΟΣ: Περάστε κόσμε!
 -ΟΔΟΣ: Γιορτές
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίου
-ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια
-ΟΔΟΣ: Θύμα της «παραδοσιακότητας»
-ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας
-ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930)  
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α. Μπούτη)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καρναβάλι. (Ήμήπως ραγκουτσάρια και πανηγύρια;)
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [β]
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [β]
-ΟΔΟΣ: Καρναβάλια Καστοριάς
-ΟΔΟΣ: Καρναβάλια Ιανουαρίου 2012
-ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [I]
-ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [II]
-ΟΔΟΣ: Μέδουσα [Ξορκίζοντας το κακό ΙΙΙ]

9.1.09

ΟΔΟΣ: Βιβλία

Νάνσυ Χατζή
Φύλακες Άγγελοι
Σώστε τον Άη Βασίλη


Κυκλοφόρησε το νέο -δεύτερο κατά σειρά- βιβλίο της καστοριανής συγγραφέως Νάνσυ Χατζή «Σώστε τον Άη Βασίλη» από τις εκδόσεις «Ζήτη» της σειράς «Φύλακες Άγγελοι».
Παραμονή Χριστουγέννων… Η παρέα ξαναβρίσκεται, αυτήν την φορά έχοντας να αντιμετωπίσει δυσκολότερη αποστολή. Το χαρτί πέφτει από τα χέρια τους.
Άραγε υπάρχει ο Άη Βασίλης;
Και αν ναι, από ποιον κινδυνεύει;
Τα παιδιά ταξιδεύουν σε ένα παγωμένο χωριό και αναζητούν τα ίχνη του. Κανείς από τους κατοίκους όμως δεν ξέρει τίποτα για αυτόν και όλοι ισχυρίζονται ότι είναι ένα ανύπαρκτο-φανταστικό πρόσωπο.
Οι φήμες και οι ιστορίες που θα ακουστούν θα τους οδηγήσουν σε ένα στοιχειωμένο σπίτι. Εκεί θα βρουν έναν πολύτιμο βοηθό που θα τους πάει σε ένα εργοστάσιο παιχνιδιών. Ένα εργοστάσιο διαφορετικό από τα άλλα…

Η κ. Νάνσυ Χατζή, γεννήθηκε στην Καστοριά τον Δεκέμβριο του 1977. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο ΑΠΘ. Σήμερα ζει και διδάσκει στην Καστοριά. Η αγάπη της για τις παιδικές ιστορίες την έκανε να ξεκινήσει να γράφει από μικρή ηλικία. Στις αρχές του έτους εξέδωσε με μεγάλη επιτυχία το πρώτο της βιβλίο της σειράς «Φύλακες άγγελοι» με τίτλο «Αποστολή στο κολλέγιο Αφθονία». (ΟΔΟΣ 445/29.5.08, 4465.6.08). Η θερμή αποδοχή του από το παιδικό αναγνωστικό κοινό συνέβαλε στην έκδοση και της δεύτερης περιπέτειας της σειράς «Σώστε τον Άη Βασίλη».



Θέατρο
Jean Racine
Αλέξανδρος ο Μέγας

Μετάφραση-απόδοση: Αλεξάνδρα Συμεωνίδου
Εκδόσεις: Ν & Σ Μπατσιούλας (Σόλωνος 136, 10677 Αθήνα, τηλ. 2103315186, www.batsioulas.gr)
ISBN: 978-960-6813-03-0


Ο Αλέξανδρος ο Μέγας είναι ένα από τα πρώτα έργα του κορυφαίου Γάλλου δραματουργού Ρακίνα (Jean Racine) και αποτέλεσε την αρχή των μεγάλων του επιτυχιών. Ο ελληνιστής Ρακίνας έζησε τον 17ο αιώνα και αντλούσε τα θέματά του από την ελληνική ιστορία και μυθολογία. Τα έργα του θεωρούνται μνημειώδη και αποτελούν μεγάλη προσφορά στο παγκόσμιο κλασσικό θέατρο, όπως η Ανδρομάχη, Ιφιγένεια, Φαίδρα, Αλέξανδρος ο Μέγας, Βερενίκη, Θηβαίδα κ.α.

Ο Αλέξανδρος ο Μέγας είναι ένα από τα ελάχιστα θεατρικά έργα που είχαν ως έμπνευση τη μεγάλη αυτή ιστορική μορφή. Το έργο διαδραματίζεται κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Αλέξανδρου κατά των Ινδιών και του βασιλιά τους Πώρου και εκθειάζει τόσο την αγάπη του Αλέξανδρου προς την Κλεοφίλη, όσο και τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του μεγάλου στρατηλάτη. Όπως ο τονίζει ο μεγάλος ποιητής, δεν υπάρχει ούτε ένας στίχος της τραγωδίας αυτής που δεν αποτελεί εγκώμιο και ύμνο προς τον Αλέξανδρο.
Το παρόν, αποτελεί την πρώτη ελληνική μετάφραση του έργου.

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από την Πανελλαδική-Παναθηναϊκή Οργάνωση Γυναικών και τις εκδόσεις Ν. & Σ. Μπατσιούλας, στις 26 Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο «Γιάννος Κρανιδιώτης» του Υπουργείου Εξωτερικών. Για το έργο και την μετάφραση-απόδοση του έργου μίλησαν η βουλευτής Β’ Αθηνών κ. Κατερίνα Παπακώστα, ο φιλόλογος κριτικός θεάτρου κ. Γεωργοσόπουλος, η υπεύθυνη του βιβλίου του Γαλλικού Ινστιτούτου κ. Jacqueline Ayrault, ο δε ηθοποιός κ. Γρηγόρης Βαλτινός αφηγήθηκε αποσπάσματα από το έργο.

Η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ως γαλλοτραφής ακολούθησε ανώτατες σπουδές γαλλικής-αγγλικής φιλολογίας στο πανεπιστ.του Aix-En-Provenve καθώς και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών. Εργάσθηκε στον ΕΟΤ στο Παρίσι και στον Τύπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι μέλος της Εταιρείας των Γάλλων Διανοουμένων με έδρα το Παρίσι. Επιπλέον ασχολείται με τη συγγραφή και μετάφραση βιβλίων. Λογοτεχνικά της έργα είναι τα "Εφιαλτικές νύχτες στην έρημο της Αραβίας" και "Αγώνας χωρίς έλεος". Έχει κάνει δύο μεταφράσεις ρακινικής τραγωδίας, την "Ιφιγένεια" και την "Ανδρομάχη".



Κερδώα Αθήνα
Χρονικό της Τραπέζης Ελλάδος 1928-2003
Βατόπουλος Νίκος, Βλάχος Άγγελος Φ., Λυκογιάννης Αθανάσιος, Παπαμάργαρης Χάρης
Εκδόσεις Ποταμός
ISBN: 960-8350-58-1


Η ίδρυση, η ανέγερση και η λειτουργία της Τραπέζης της Ελλάδος στα χρόνια του Μεσοπολέμου μετέβαλε το πολιτικό, οικονομικό, αλλά και το αστικό τοπίο της Αθήνας.

Δύο ιστορικοί, ο Αθ. Λυκογιάννης από την Καστοριά και ο Α. Βλάχος διαπραγματεύονται τις παράλληλες ιστορίες του οργανισμού και του εθνικού νομίσματος, ο οικονομολόγος Χάρης Παπαμάργαρης εξιστορεί καταθέτοντας την δική του πρωταγωνιστική μαρτυρία, την πορεία των ανθρώπων που δούλεψαν εκεί και ο Νίκος Βατόπουλος παρακολουθεί τη μεταμόρφωση στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας από την ανέγερση του κεντρικού καταστήματος της Τραπέζης. Σπάνιες φωτογραφίες και σημαντικό αρχειακό υλικό συμπληρώνουν το χρονικό ενός διαχρονικού θεσμού.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.12.2008

7.1.09

RAINER MARIA RILKE: Ο Μικρός Χριστός

Μετάφραση: Χρυσούλα Πατρώνου

Με την μετάφραση στα ελληνικά του «Μικρού Χριστού» του Ρ.Μ. Ρίλκε, και την παράδοσή της στην ΟΔΟ, η κ. Χρυσούλα Πατρώνου,που ζει με την οικογένειά της στην Καστοριά, δεν συμβάλλει απλώς στον εμπλουτισμό του πνευματικού κόσμου της πόλης με μία ακόμη αξιόλογη προσπάθεια, αλλά επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα σε όσους προβάλλουν ως υπόδειγμα την μιζέρια και την ατονία.





«Απεβίωσε» έγραφε με αδιάφορα, βάναυσα, υγρά ακόμη γράμματα στο χοντρό, πράσινο βιβλίο του νοσοκομείου. Στην ίδια αράδα διάβαζες επίσης: ΙΙ όροφος, θάλαμος 12, αριθμός 78. Ηόρβατ Ελισάβετ, κόρη δασοφύλακα, ετών 9

***

Το πρώιμο δειλινό του Φλεβάρη κοίταξε με κόκκινα από το κλάμα μάτια, κουρασμένο και κακομοιριασμένο, στο δωμάτιο 12.Οι γκριζωποί τοίχοι του θαλάμου έμοιαζαν να διαλύονται μέσα στο ομοιόμορφο σούρουπο, και ο μαύρος ξύλινος σταυρός αιωρούνταν στο κενό. Τα σιδερένια κρεβάτια μόλις που διακρίνονταν στα θολά τους περιγράμματα. Η ατμόσφαιρα του δειλινού κρέμονταν σαν κατάρα πάνω από τα παιδιά, που μοιράζονταν ανά δύο ένα κρεβάτι. Κάπου σε μια σκοτεινή γωνιά έκλαιγε κάποιο απαρηγόρητα και σιγανά, ένα άλλο παράδειχνε με απαλή, σιγανή φωνή, λες και καθόταν στο προσκεφάλι της άρρωστης μητέρας, και ένα μικρό κορίτσι, δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ανακούρκουδα στα μαξιλάρια, με τα χέρια περασμένα γύρω από τα διπλωμένα γόνατα. Το προφίλ και οι στρογγυλεμένοι ώμοι του διαγράφονταν έντονα σαν σιλουέτα μέσα από το γκριζωπό παράθυρο. Και η κορεσμένη ατμόσφαιρα ήταν τόσο πυκνή που έμοιαζε σαν να αναπαλλόταν σε αυτήν οι ντροπαλοί ήχοι του φλύαρου κοριτσιού, και μόνο το κρυφό κλάμα από την σκοτεινή γωνιά διατρυπούσε με οξείς ήχους το σούρουπο. Έτσι είναι η ατμόσφαιρα στο δάσος στα ομιχλώδη απογεύματα στις αρχές του φθινοπώρου: Οι φωνές στο ρυάκι και τα χαμόκλαδα διαλύονται μέσα στην απέραντη καταχνιά, και μόνο το θρόισμα των ανεμοδαρμένων δεντροκορφών τρέμει και διαπερνά το μοναχικό έλατο.

Τώρα μπήκε στον θάλαμο η εφημερεύουσα νοσοκόμα με απαλά βήματα. Άναψε την γκαζόλαμπα, χωμένη μέσα στο πράσινο λαμπογυάλι, που ήταν κρεμασμένη στη μέση του δωματίου. Το φως, ίδιο σαν εκείνο της σελήνης, χύθηκε απαλά, σαν ένα κύμα πάνω στην επίπεδη άμμο, σ` όλο τον χώρο και φώτισε σχεδόν συμμετρικά τα πέντε σιδερένια κρεβάτια. Η αδελφή όμως παραμέρισε λιγάκι το παραπέτασμα: ανεμπόδιστα, με ανενδοίαστη βία, πρόβαλε το εκτυφλωτικό, κόκκινο φως. Ένα από τα μικρά, μαύρα πινάκια του τοίχου φωτίστηκε τώρα εντελώς: έφερε τον αριθμό 78. Το κρεβάτι από κάτω ήταν άστρωτο και άδειο. Η αδελφή πήγε προς τα κει, έβγαλε τα σεντόνια και ίσιαξε τα στρώματα Τα παιδιά είχαν βουβαθεί όλα. Παρακολουθούσαν όλες τις κινήσεις της αδελφής με τυφλωμένα από το φως μάτια. Ακόμη και η μικρή στη γωνιά δεν έκλαιγε πια. Καθόταν στητή, το κεφάλι στριμωγμένο μέσα στις μικρές γροθιές, και κάτω από τον άσπρο επίδεσμο στο μέτωπο έκαιγαν τα μάτια της, μεγάλα, σαν μια μοναδική σκοτεινή απορία.

Η εφημερεύουσα της έριξε στην αγκαλιά την κούκλα που βρήκε στο άδειο κρεβάτι.Το παιδί κούνησε μόνο ελαφρά τους ώμους και δεν άγγιξε το παιγνίδι. Λες και είχε κολλήσει το βλέμμα του σε μια εκτυφλωτική, καταστροφική φλόγα, απλώθηκε στα μάτια του που έκαιγαν από τον πυρετό ένα ασταθές, τρεμουλιαστό αντιφέγγισμα. Και το παιδί που μοιραζόταν μαζί της το κρεββάτι σύρθηκε κάτω από την κουβέρτα με έναν ακαθόριστο φόβο.
Τότε γύρισε η μικρή δίπλα στο παράθυρο και η φωνή της ήχησε σαν κυριακάτικο άσμα:
«Η Μπέττυ τώρα είναι αγγελούδι;»
Η αδελφή κατένευσε και χαμογέλασε και άπλωσε με τα μακρυά της χέρια το ουρανί σεντόνι πάνω στο άδειο κρεβάτι.

***

Ο θάνατος είναι αλλαγή αριθμού.- Η μικρή Ελισάβετ βρισκόταν τώρα κάτω στον θάλαμο, που τους άσπρους τοίχους του έβλεπε συχνά από το παράθυρο.
Είχε μικραίνει κι άλλο και χρειαζόταν με τα παγωμένα ποδαράκια της πολύ λίγο χώρο στο ξύλινο κρεββάτι στο οποίο είχαν τοποθετήσει κιόλας καινούργιο αριθμό. Τον αριθμό του τάφου εκεί έξω. Ήταν κιόλας έτοιμος, δεν έχασκε όμως κατάμαυρος σαν την άβυσσο των τεράτων. Η νύχτα που πλησίαζε άρχισε να υφαίνει πάνω του ένα αστραφτερό σεντόνι χιονιού, κι έτσι ο χώρος έμοιαζε όμορφος και ελκυστικός σαν τα κρεβατάκια πλουσιόπαιδων. Και η μικρή Μπέττυ στον έρημο θάλαμο ήταν τόσο ήσυχη και ήρεμη λες και το ήξερε. Τα κέρινα άσπρα χεράκια κρατούσαν, σαν να έπαιζαν, έναν μικρό ξύλινο σταυρό, τα μαλλιά άστραφταν σαν φωτοστέφανο μέσα από το δαντελωτό σύννεφο του νεκρικού προσκέφαλου και γύρω από τα λεπτά, χλωμά χείλη άνθιζε ένα μελαγχολικό χαμόγελο: έτσι πλέκεται ένα στεφάνι αμάραντου γύρω από ένα επίχρυσο προσευχητάρι.

Χαμογελούσε άραγε, γιατί είχε δει κιόλας την αγαπημένη μητερούλα, που την περίμενε εδώ και τέσσερα χρόνια κοντά στον καλό Θεούλη; Είχε πετάξει κιόλας η μικρή ψυχούλα πάνω σε καινούργια, κάτασπρα φτερά μέσα από την γκρίζα ομίχλη, προσπερνώντας χαμογελαστά αστέρια, στην αιώνια πατρίδα; Φτεροκοπούσε κιόλας πέρα από τον ατέλειωτο γαλαξία, όπου κάθονται τόσα εργατικά αγγελούδια που συνεχώς φυσούν και φτιάχνουν καινούργια αστέρια, όπως τα παιδιά στην γη σαπουνόφουσκες; Βρέθηκε μέσα σε μια στιγμή κοντά στον καλό Θεό, που σίγουρα είχε μια μακρυά, ασημένια γενειάδα και μια μεγάλη, αστραφτερή κορώνα; Εκεί πηγαίναν οι καθαρές ψυχές; Και οι ουλές σίγουρα δεν φτάνουν μέχρι την ψυχή, η όχι; Σέρνονται μόνο πάνω από το μικρό, άψυχο κορμάκι σαν κόκκινες, φαρμακερές κάμπιες. -Και όταν διατάξει ο καλός Θεός να παρουσιαστεί μπροστά του η Ελισάβετ μ` αυτό το σωματάκι, τότε σίγουρα τα τραύματά του θα έχουν γιατρευτεί και, ακόμα και στον ουρανό, όπου βασιλεύει άπλετο φως, δεν θα διακρίνεται ούτε μια κόκκινη χαρακιά.
Και αυτό είναι πολύ καλό, γιατί ο καλός Θεός και η μητερούλα δεν θα έπρεπε να ξέρουν ότι η μητριά ξυλοκοπούσε άγρια την Μπέττυ. Και, δεν θα έπρεπε να το πληροφορηθούν ποτέ, αυτά προσευχόταν η μικρή με τα χλωμά διπλωμένα χέρια και τα ήρεμα νεκρά χείλια στον σκοτεινό νεκροθάλαμο.

***

Άγια μέρα Χριστουγέννων, να οι μικροί που με τα ποδαράκια τους να τρέμουν από την ανυπομονησία και με αστραφτερά μάτια αφουγκράζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου ετοιμάζονται φωτεινά, ευωδιαστά θαύματα, νάτοι που παρακολουθούν με σοβαρό ύφος την μητέρα που ψήνει το γιορταστικό ψάρι για το δείπνο, και, με πανάρχαιες μελωδίες στα τρυφερά χείλη χοροπηδούν και πλησιάζουν την γιαγιά που ονειρεύεται βυθισμένη στην πολυθρόνα, δίπλα στην φλύαρη φωτιά, και της φιλούν τα απαλά, ρυτιδωμένα χέρια. Και μετά να που έρχεται και ο πατέρας και φέρνει μαργαριτάρια χιονιού στα γένια, μια γερή δόση χειμώνα και τους διηγείται για τον μικρό Χριστό, που τον συνάντησε σε ανεμοδαρμένα μονοπάτια, και που έχει μαλλιά ολόχρυσα και τα χέρια γεμάτα πολύχρωμα, λαμπρά πράγματα.-Και έξω σφυρίζει ο αέρας, και κάπου ακούγεται ένα έλκηθρο, και όλα είναι τόσο μυστηριώδη και τόσο σπουδαία και γιορταστικά, που δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ-ούτε σε μια ολόκληρη ζωή.

Και η μικρή Ελισάβετ δεν έχει ξεχάσει, ότι έτσι ήταν κάποτε, όταν ζούσε ακόμη η μητέρα και η ξένη γυναίκα με το κόκκινο πρόσωπο δεν έτρωγε μαζί τους στο τραπέζι. Και κούρνιασε τρέμοντας από το κρύο δίπλα στον φούρνο όπου έκαιγε μια άγρια, αφιλόξενη φωτιά.
Η νοσταλγία της για την μητέρα θέριεψε με μιας. Και όταν η χοντρή γυναίκα την έδιωξε με ξυλιές από την κουζίνα, σύρθηκε σαν κακοποιημένο σκυλί στην πιο απόμακρη γωνιά της σοφίτας και έκλαιγε σιωπηλά. Και ήταν, σαν να είχαν διαλυθεί όλα τα βάρη, όλα τα σκοτάδια μέσα σ` αυτό το βουβό κλάμα. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι σήμερα είναι πάλι Χριστούγεννα, και ότι όλα τα καλά παιδιά πρέπει να χαίρονται γιατί ο μικρός Χριστός έρχεται στη γη.
Ο πατέρας την βρήκε εκεί, της χάιδεψε με τρεμάμενα χέρια τα μαλλιά και της χάρισε μερικά κέρματα -ολόκληρη περιουσία για το παιδί. Και η Μπέττυ τινάχτηκε και πέρασε μα γελαστά, κρυστάλλινα μάτια τα δυο της χέρια γύρω από τον λαιμό του πατέρα.
Ήταν σαν αποχαιρετισμός.

Δύο ώρες αργότερα έτρεχε η μικρούλα με τα κέρματα του πατέρα στην δεξιά γροθιά στα σοκάκια της πόλης. Η χριστουγεννιάτικη μέρα ήταν άσπρη και ήρεμη και το απαλό χιόνι πλαισίωνε σαν άσπρη γούνα τα λεπτά παπούτσια του παιδιού. Προχωρούσε προς το δάσος. Στα τελευταία σπίτια αντάμωσε μια μικρή να παίζει. Της έφραξε τον δρόμο και είπε με υπεροπτικό ύφος. "Πιστεύεις ότι ο μικρός Χριστός θα έρθει και σε σένα;"
Η Μπέττυ άνοιξε διάπλατα τα μεγάλα γαλάζια μάτια της και απάντησε με απόλυτη σιγουριά, "o μικρός Χριστός έρχεται σ` όλα τα καλά παιδιά."
Και οι καμπάνες του μεσημεριού αντήχησαν όλο μεγαλοπρέπεια και γαλήνη μέσα στην ροδαλή από την παγωνιά χριστουγεννιάτικη μέρα, λες και πρόσθεταν το «Αμήν» στην κουβέντα.

***

Στο τελευταίο ψιλικατζίδικο η Ελίζαμπεθ αγόρασε με τα κέρματα της μερικά κεράκια, μια πολύχρωμη, μακρυά αστραφτερή γιρλάντα, σπίρτα και μια τεράστια καρδιά από ζυμάρι. Φορτωμένη μ` αυτούς τους θησαυρούς συνέχισε τον δρόμο της μέσα στο δάσος, όπου πια δεν συνάντησε κανέναν άνθρωπο, εκτός από κείνους που έψαχναν στην άκρη του δρόμου στεγνά φρύγανα. Και ήταν όλοι τους σκυθρωποί και παγωμένοι και ούτε καν πρόσεξαν το παιδί.
Υπάρχει ένα σημείο στο δάσος, όπου το δειλινό που κουβαλάει το χρυσάφι του, ίδιος φοβιτσιάρης εξηνταβελόνης, πίσω από το κοντινό βουνό, χασομερά διστακτικά, λες και δεν μπορεί να αποχωριστεί την όμορφη γη.

Εκεί βρίσκονται άσπρα, μακρύμισχα ανθάκια, και ζυγίζουν το μεγαλείο τους στο ξέπνοο αεράκι, σαν παιδιά που κουνούν τα μαντήλια στον πατέρα που ξενιτεύεται. Αυτό- τα καλοκαίρια. Ακόμη και στο μεσοχείμωνο, που το κουρασμένο δειλινό σέρνει τις κόκκινες γαλότσες του μέσα από το αστραφτερό χιόνι ,σταματάει και ξεκουράζεται και φιλάει με την τελευταία του λάμψη την παλιά Μαντόνα του δρόμου, στηριγμένη πάνω στην ανεμοδαρμένη πέτρινη κολόνα, και που του το ανταποδίδει με ένα μοναχικό, μελαγχολικό χαμόγελο.

Αυτή ήταν η αγαπημένη γωνιά της μικρής Ελισάβετ. Εκεί κατέφευγε συχνά, με τα χτυπήματα να καίνε στην πλάτη, και διηγόταν στη ξεχασμένη ουράνια βασίλισσα τον πόνο της σαν να ήταν η μητέρα της. Και συχνά της φαινόταν πως η πέτρινη μορφή είχε τα χαρακτηριστικά της νεκρής μητέρας. Και τώρα αυτή η γωνιά της ήταν πολύ πιο αγαπητή. Όσο υπήρχαν λουλούδια δεν περνούσε ούτε μέρα που να μη στολίσει το παιδί το σκουριασμένο καρφί στην βάση με φρέσκο διάκοσμο. Και, αλήθεια, αν ο κάθε βωμός στην χώρα είχε έναν τέτοιο προσκυνητή, ο Θεός θα έπρεπε να πλησιάσει πολύ περισσότερο στη γη!
Κι αυτό το χριστουγεννιάτικο δειλινό ακολούθησε η μικρή τον συνηθισμένο δρόμο και κουβαλούσε μαζί της τα στολίδια που είχε αγοράσει. Ένα βουβό σχέδιο έκανε τα μάτια της να λάμπουν και τα ποδαράκια της να τρέχουν.
Έριξε στην πέτρινη Μαντόνα ένα χαρωπό και γεμάτο σεβασμό βλέμμα σαν να έλεγε: Πες μου, δεν είμαι καλό παιδί; Σήμερα δεν με περίμενες.
Και μετά στρώθηκε χωρίς κανέναν δισταγμό στη δουλειά.

Από την άλλη μεριά του μονοπατιού, εκεί όπου στεκόταν το προσευχητάρι, ξεκινούσε ένα σύδεντρο από μικρά έλατα. Το μικρό κορίτσι διάλεξε ένα από τα πιο κοντινά, που μπορούσε να φτάσει την κορφούλα του αν ακροπατούσε και τέντωνε τα χέρια και έπλεξε την χάρτινη γιρλάντα γύρω από τα οριζόντια κλαδιά, όπου ακτινοβολούσε κιόλας σφιχτό το χιόνι, σαν διαμαντένιο κόσμημα. Μετά στήριξε πάνω στις άκρες τους τα κεράκια και ταυτόχρονα με το πρώτο αστέρι της άγιας νύχτας άναψαν και τα φώτα στο μοναχικό χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ήταν πραγματικό μεγαλείο. Γύρω από τα κεράκια που έκαιγαν έλιωνε το χιόνι και άστραφτε και έλαμπε, μοναδική ευτυχία. Η μικρούλα Ελισάβετ ψιθύρισε πρώτα μια προσευχή μπροστά στην μητέρα του Θεού και φώναξε, δείχνοντας το αστραφτερό δεντράκι: "Χαίρεσαι;" Έπειτα δάγκωσε την καρδιά από ζυμάρι και στάθηκε με γεμάτο στόμα τόσο κοντά στο φωτεινό έλατο, που έλαμψε μέσα στα μάτια της η αντιφεγγιά της φλόγας.

Όλος ο απέραντος κόσμος έμοιαζε να συμ-μετέχει στην χριστουγεννιάτικη γιορτή. Τα ψηλά, μαύρα έλατα, στεκόταν στο βάθος γύρω-γύρω σαν ταπεινοί προσκυνητές και θαύμαζαν το μέχρι τότε ασήμαντο δεντράκι, ακριβώς όπως χαζεύουν οι άνθρωποι ένα παιδί θαύμα. Ακόμη και τα μακρινά αστέρια έμοιαζαν να συνωθούνται πάνω απ` αυτό το σημείο για να μην χάσουν τίποτα από την παράσταση και να μπορούν να παραδείχνουν στον καλό Θεό και στους αγγέλους και στη μητέρα της μικρής Ελισάβετ, τι καλό παιδί που ήταν.

Αλλά στα σκοτεινά μονοπάτια του δάσους άρχισαν να πλησιάζουν μαύρα, πελώρια πουλιά, γεμάτα περιέργεια. Μπορεί και να πεινούσαν, σκέφτηκε το παιδί. Η Μπέττυ δεν ένοιωσε τον παραμικρό φόβο, και έτσι μοιράστηκε την ζυμωτή καρδούλα με τους τεράστιους μουσαφίρηδες. Ένοιωθε τόση χαρά και ευτυχία που θα είχε αρχίσει να τραγουδά, μόνο που δεν ήξερε κανένα όμορφο και κατάλληλο τραγούδι.

Τα κεριά είχαν καεί κιόλας αρκετά. Τότε κάθισε η μικρή στα πόδια της άγιας εικόνας με τα μάτια γεμάτα αγαλλίαση και μελανά από το κρύο χεράκια. Δεν ένοιωθε όμως καθόλου το κρύο. Γύρω επικρατούσε τέτοια γαλήνη, και όταν έκλεισε τα μάτια βρέθηκε στην αγκαλιά της μονάκριβης μητέρας, στο ζεστό και άνετο καμαράκι. Το ρολόι χτυπούσε τους δικούς του τακτικούς, νωθρούς ρυθμούς, και ο αέρας κλωθογύριζε στο ζεστό τζάκι. Η μητέρα την χάιδεψε απαλά και τρυφερά πάνω στους κροτάφους και την φίλησε με κόκκινα απαλά χείλη στη μέση του μετώπου. και ήταν τόσο όμορφη, η μητέρα, όμορφη σαν τη νεράιδα στα παραμύθια του Άντερσεν και φορούσε μία παράξενη κορώνα στα πλούσια, χυτά μαλλιά της.
Και ήταν τόσο όμορφα να την κοιτάζεις!

***

Έτσι έγινε και η μικρή, φτωχή Ελισάβετ πέρασε πιο όμορφα Χριστούγεννα από τα πλούσια, χορτασμένα παιδιά στα λαμπερά σαλόνια.

Ήταν πολύ ευτυχισμένη. Κι` αυτή η ευτυχία έλαμπε στο μικρό προσωπάκι, όπως αποκοιμήθηκε στα πόδια της Μαντόνας. Τα χεράκια ήταν διπλωμένα σφιχτά και ευλαβικά και από την πέτρινη μορφή απλώνονταν μια μαύρη σκιά στο χαμογελαστό παιδί, λες και η ευγενική ουράνια γυναίκα είχε απλώσει πάνω της ένα προστατευτικό πέπλο.
Το δεντράκι άστραψε για άλλη μια φορά ολόφωτο, σ` όλο του το μεγαλείο, και τίναξε μια τούφα χιόνι, αργά και πανηγυρικά, σαν να κατέβαιναν όλα τ` αστέρια στη γη να προσκυνήσουν.

***

Δύο ορφανά γύριζαν αυτό το χριστουγεννιάτικο βράδυ πολύ αργά από τη πόλη στο χωριό μέσα από το δάσος. Και αφηγήθηκαν στον ιερέα του χωριού, με κομμένη την ανάσα, και με λαμπερά μάτια:

«Είδαμε τον μικρό Χριστό- στη μέση του δάσους. Ήταν ξαπλωμένος δίπλα σ` ένα ολόφωτο δεντράκι και αναπαυόταν. Και ήταν τόσο όμορφος, ο μικρός Χριστός,- μα τόσο όμορφος....»


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.12.2008

6.1.09

ΕΣΕΙΣ οι αναγνώστες

Υπάρχει ο Αη-Βασιλης!

Κύριε Διευθυντά,

Μας έχει γίνει συνήθεια στην οικογένειά μου, αυτές τις μέρες να βλέπουμε χριστουγεννιάτικες ταινίες στη τηλεόραση. Ταινίες που υμνούν τον Αη-Βασίλη και το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Οι περισσότερες φυσικά αν και τις βλέπουμε ευχάριστα, είναι παιδαριώδεις -μερικές πολύ άνοστες κωμωδίες που σώζονται χάρη στα ειδικά εφέ του Χόλλυγουντ. Κάποιες όμως είναι αριστουργήματα, όπως η “Μια υπέροχη ζωή” του Fran Capra και η “A Christmas Carol” (Χριστουγεννιάτικη Ιστορία) του Ντίκενς σε όλες τις εκδόσεις.
Όλες έχουν μία κεντρική ιδέα: τα παιδιά που φυσικά πιστεύουν πως θα έλθει ο Αη-Βασίλης και κάποιοι μεγάλοι που δυσπιστούν μα στο τέλος από θαύμα πιστεύουν και αυτοί.
Μία όμως ταινία, που παρόλο την έχω στη βιντεοθήκη μου πολλά χρόνια και την βλέπαμε με την οικογένειά μου -όπως όλες- για να περάσει η ώρα και να είμαστε μέσα στο πνεύμα των ημερών, αυτή τη φορά μου προκάλεσε βαθειά συγκίνηση και αυτός είναι ο λόγος που σας γράφω, για να μοιραστώ αυτά τα συναισθήματα με όλους σας.

Πρόκειται για την ταινία «Ναι Βιρτζίνια, υπάρχει Αη-Βασίλης» που όπως διαβάζουμε στο τέλος, βασίστηκε σε ένα άρθρο της εποχής. Η μικρή Βιρτζίνια, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι μιας πάμφτωχης οικογένειας στην Αμερική του μεσοπολέμου, ρώτησε τον πατέρα της αυτό που ρωτάνε όλα τα παιδιά: αν υπάρχει ο Αη-Βασίλης. Ο πατέρας της, φανατικός αναγνώστης της τοπικής εφημερίδας, την διαβεβαιώνει πως αν το γράψει η εφημερίδα, θα είναι αλήθεια.(Τότε οι εφημερίδες έγραφαν μόνο αλήθειες).

Η μικρούλα Βιρτζίνια κάθησε και έγραψε προς την εφημερίδα, ζητώντας να την απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα:

«Κύριε Διευθυντά,
Είμαι οκτώ χρονών. Κάποιες από τις φίλες μου μού λένε πως δεν υπάρχει Αη-Βασίλης. Ο πατέρας μου λέγει πως αν το έχει η Sun (το όνομα της εφημερίδας) είναι αλήθεια. Σας παρακαλώ πείτε μου: Υπάρχει Αη-Βασίλης:
Βιρτζίνια Ο`Χάνλεη».


Την δύσκολη αυτή αποστολή ανέλαβε ο καλύτερος δημοσιογράφος της εφημερίδας, βραβευμένος με το βραβείο Pulitzer-τον υποδύεται ο Charles Bronson.Αφού έκανε την έρευνά του παρακολουθώντας την εορταστική κίνηση στη πόλη, της απάντησε στην χριστουγεννιάτικη έκδοση της εφημερίδας του.

Σας μεταφέρω μεταφρασμένο το άρθρο-απάντηση όπως ακριβώς το έγραψε:


«Βιρτζίνια,

Οι φίλες σου κάνουν λάθος. Έχουν επηρεασθεί από τον σκεπτικισμό της εποχής. Δεν πιστεύουν παρά μόνο σε ό,τι βλέπουν. Δεν πιστεύουν σε τίποτα που δεν γίνεται κατανοητό από τα μικρά τους μυαλά. Όλα τα μυαλά, Βιρτζίνια είτε είναι μεγάλων ή μικρών παιδιών, είναι μικρά. Στο τεράστιο σύμπαν μας ο άνθρωπος είναι ένα έντομο σε σύγκριση με τον απεριόριστο κόσμο γύρω μας. Δεν μπορεί να κατανοήσει όλη την αλήθεια και τη γνώση.
Ναι Βιρτζίνια, υπάρχει Αη-Βασίλης.Υπάρχει, όπως υπάρχει η αγάπη, η γεναιοδωρία. Ξέρεις ότι υπάρχουν δίνοντας χαρά και ομορφιά στη ζωή.

Αλίμονο! Τι άσχημος που θα ήταν ο κόσμος χωρίς Αη-Βασίλη! Το ίδιο άσχημος όπως αν δεν υπήρχαν μικρές Βιρτζίνιες. Δεν θα υπήρχε παιδική πίστη, ούτε ποίηση, ούτε ρομαντισμός για να γίνει ανεκτή αυτή η ύπαρξη. Δεν θα υπήρχε απόλαυση παρά μόνο σε λογική και όραση. Το φώς που γεμίζουν τον κόσμο τα παιδιά, θα έσβηνε. Μπορείτε να παραφυλάτε για να πιάσετε τον Αη-Βασίλη…έστω κι αν δεν τον δείτε να κατεβαίνει! Τι μ’ αυτό: Κανείς δεν τον βλέπει.

Τα πιο αληθινά πράγματα στον κόσμο, είναι εκείνα που δεν μπορεί κανείς να δεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Ανοίγεις μια κουδουνίστρα να δεις τί κάνει θόρυβο: Υπάρχει όμως ένα πέπλο που καλύπτει το αόρατο που δεν μπορούν ούτε οι πιο δυνατοί άνδρες, ούτε η συνδυασμένη δύναμη όλων των ανδρών της Γης να σχίσουν.

Μόνο η πίστη, η ποίηση, η αγάπη ο ρομαντισμός μπορούν ν’ ανοίξουν το πέπλο για να δούμε τί κρύβει. Είναι όλα αληθινά: Βιρτζίνια! Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό στον κόσμο.

Ευτυχώς ο Αη-Βασίλης ζει και θα ζει για πάντα. Σε χίλια χρόνια, σε δέκα φορές τις χιλιάδες χρόνια από τώρα, θα συνεχίζει να δίνει χαρά στις καρδιές των παιδιών».

Καλά Χριστούγεννα

Δημήτρης Τσουρτσούλας


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟΣ στις 18.12.2008

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Αναζητώντας τα αληθινά Χριστούγεννα

Τα οποία ελληνικά Χριστούγεννα δε θα αναζητούσα, αν δε μεσολαβούσε πριν από αρκετά χρόνια μια εκπομπή. Δε θα τα αναζητούσα, γιατί σε κανένα από τα σχολεία όπου φοίτησα -απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον- δε μας έγινε νύξη για το τι έκρυβαν μέσα τους αυτά τα Χριστούγεννα. Το πολύ πολύ κάποια εξωτερικά τους χαρακτηριστικά συναντήσαμε τις φορές που ασχοληθήκαμε μ’ αυτά. Τίποτε, όμως, από τη βαθύτερή τους ουσία, τους συμβολισμούς, τους οποίους ούτε που υποψιαζόμασταν.

5.1.09

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα

"Κουρδιστό πορτοκάλι" ή "αυγό του φιδιού";

Εκείνο τον καιρό, παιδιά χωρίς κυβερνήτες και χωρίς οδηγούς, απ΄ όλες τις πόλεις και τα χωριά όλων των περιοχών, έτρεχαν προς υπερπόντιους τόπους με ακόρεστα βήματα. ΄Ηταν λευκές φωνές που τα καλούσαν μέσα στη νύχτα. Καλούσαν όλα τα μικρά παιδιά. ΄Ηταν σαν τις φωνές των πουλιών που είχαν πεθάνει στη διάρκεια του χειμώνα. Και όταν ο κόσμος ρωτούσε που έτρεχαν, απαντούσαν: «Προς την Ιερουσαλήμ, να αναζητήσουμε τους Αγίους Τόπους…»
Μέχρι να φτάσουν εκεί, το τι θα γινόταν ήταν άγνωστο.


Μαρσέλ Σβομπ ‘‘Η σταυροφορία των παιδιών’’

Δεν είμαι ‘γω σπορά της τύχης ο πλαστουργός της νιάς ζωής,
εγώ ‘μαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής.


Κ. Βάρναλης

Θα σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε.
Και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε!


Ένα λαϊκό τραγούδι

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγούνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς κι από πιστούς.


Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κοροϊδεύουν τον παπά
του φοράνε όλα τ’ άμφια
και τον παν’ στην άγορά.


‘‘Τα παιδιά κάτω στον κάμπο’’, Μ. Χατζιδάκις

Ορισμοί-διαπιστώσεις

Ο Αριστοτέλης έλεγε έστω δη οργή όρεξις μετά λύπης τιμωρίας (ας δεχτούμε ότι η οργή είναι: η επιθυμία εκδίκησης ανάμικτη με λύπη). Τούτο δηλώνει μια ορισμένη ψυχική στάση απέναντι στην απόφαση για τιμωρία. Λυπάται το ενεργούμενο του θυμού για την ενέργειά του. Την εκδίκησή του, την εκδήλωση της οργής του την πραγματοποιεί με λύπη. Και την ενδύει με την πνευματική της διάσταση. Διαφορετικά η οργή δεν αρμόζει σε άνθρωπο, κρατά την ιδιόσταση του ζώου. Του πλέον σαρκοβόρου και άγριου. Ζήσαμε αυτές τις μέρες ένα συγκλονιστικό φαινόμενο. Με απόλυτα κοινωνικοψυχιατρικές δια- στάσεις.

Οι «τριακόσιοι γνωστοί -άγνωστοι κουκουλοφόροι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές» των τελευταίων εικοσιπέντε χρόνων της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας, οι πράξεις και οι συνέπειες τους, για τρεις συνεχόμενες μέρες σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, αναστάτωσαν τη χώρα και τον μακάριο (πλην όμως αδικαιολόγητο όπως αποδεικνύεται) εφησυχασμό μας. Διαπιστώσαμε ότι οι ταραξίες αυτοί και δολιοφθορείς της κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας, καταφέρνουν να διατηρήσουν την ίδια θαυμαστή ρώμη και σβελτάδα αν θεωρήσουμε πως είναι οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης διαπιστώσαμε με έκπληξη πως όλο αυτόν τον καιρό πλήθυναν αριθμητικώς.

Τούτη τη φορά ήταν χιλιάδες. Υποστήκαμε το ψυχικό -κατά μείζονα λόγο- βάρος από τις ιδιότυπες καινούργιες «Νύχτες των Κρυστάλλων» με τις σπασμένες τζαμαρίες και τις φωτιές τραπεζών –κυρίως- αλλά και επωνύμων καταστημάτων των μεγαλουπόλεων, σαν ανήμποροι θεατές την έκρηξη, το ξέσπασμα, το τυφλό μίσος, τον Μέγα Θυμό, τη μαζική- τυφλή -οργισμένη αντίδραση και τη βία πλήθους νέων ανθρώπων που δεν φαίνεται τούτη τη φορά να ανήκουν σε κόμματα η γνωστές πολιτικές δυνάμεις και δεν καθοδηγούνται από αυτές. Μοιάζει να διατηρούν όμως ιδιότητες συντεταγμένου στρατού. έτσι μονάχα εξηγείται ο τρόπος αλλά και η ταχύτητα με την οποία συγκεντρώθηκαν και βρέθηκαν στα συγκεκριμένα και απολύτως στοχευμένα σημεία των δράσεών τους. Ήταν λέτε μονάχα τα sms που λάβαιναν ακόμα και υπουργοί τις κυβέρνησης στα κινητά τους; Η βία απεδείχθη μεταδοτική όπως το φυτίλι στην μπαρουταποθήκη.

Αφορμή ο θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου από τα πυρά κάποιου «έμπειρου αστυνομικού». Στη συνέχεια η ακόρεστη φλυαρία και υστερία, η σκοπιμότητα, η λαγνεία της εικόνας που πληροφορεί αυτά που θέλει να πληροφορήσει, έκαναν την κατάσταση να απαγκιστρωθεί από κάθε έλεγχο. Και φυσικά η ευτελέστατη σύγχρονη πολιτική σκηνή ένθεν και ένθεν εκτέθηκε μέσα στην απόλυτη ένδειά της. Φάνηκε πως έχει πολύ ελαφρύ σανίδι για ν’ αντέξει κάποιον με βαρύ πάτημα. Αρκείται να διανέμει όλα τούτα χρόνια τους πρώτους ρόλους σε κομπάρσους. Ονομάζω αμαξηλάτη αυτόν που ελέγχει την εξεγερμένη οργή σα να ήλεγχε μια άμαξα που πάει ν’ ανατραπεί. Οι άλλοι απλώς κρατούν τα γκέμια. (Η οδός της αλήθειας –Dhammapada)

Τόπος:
Η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας


Ο Τζεφ Μάντισον υπερθεμάτιζε θέλοντας να ορίσει τις αδυναμίες της αληθινής Δημοκρατίας «Ακόμη κι αν ο κάθε πολίτης της Αθήνας ήταν ένας Σωκράτης, πάλι η κάθε Αθηναϊκή συνέλευση θα ήταν ένας όχλος».

Στη σύγχρονη, ακλυδώνιστη και μακάρια, μεταπολιτευτική Δημοκρατία -την σχεδόν άξια παρατήρησης από ειδικό αναισθησιολογικό team -η κατάσταση χρόνια τώρα φανερώνει παχυδερμισμό και αναξιοπρεπή εφησυχασμό. Ζούμε θλιβερά διαπιστώνοντας κάθε μέρα τις πικρές μας διαπιστώσεις για τη χώρα του ποτέ και του τίποτα. Του αύριο και θα δούμε. Του σπεύδε βραδέως. Του καπάτσου. Του ξύπνιου. Του εργολάβου, της αρπαχτής και της μίζας. Της αντιπαροχής και του γνωστού μου οι γνωριμίες. Των βλαχοδημάρχων. Της πρυτανείας των βλακών. Τελευταία της συναλλαγής κάτω από το τραπέζι με κάθε τρόπο, της διαπλοκής συμφερόντων, της καταπάτησης και καταστρατήγησης κάθε θεσμικού πλαισίου που ανατρέπει και στρεβλώνει την ομαλή κοινωνική συμβίωση, δημιουργεί αδικίες και στέλνει στους πολυτελείς ορόφους της κοινωνικής διαστρω- μάτωσης τους φελλούς κι άλλα παρεμφερή επιπλέοντα σωμάτια.

Ωστόσο -περιέργως πως- συνεχίζουμε να ζούμε αρμονικά, ως επι συμβάσει, σαν αυτοεξευτελιζόμενα ανθρωποειδή που αρέσκονται να αλληλοαποκαλούνται στα καθημέραν- άλλοτε υβριζόμενοι και άλλοτε χαριεντιζόμενοι, με το γνωστό επίθετο που χαρακτήριζε τον αυτοϊκανοποιούμενο άνδρα της Παλαιάς Διαθήκης και έχει σχεδόν καταστεί συνώνυμο με το ουσιαστικό «κύριος» για τον οικτρό νεοέλληνα. Η καθημερινή επιβίωση και ο συμβιβασμός μέσα σ΄ αυτήν την σιωπηλά βίαιη κοινωνία, που δεν διέπεται από κανένα πλέον κανόνα, πρέπει να μας απασχολήσουν σαν αντικείμενα τυπικού πειραματικού μοντέλου μελέτης της αποσιωπούμενης κοινωνικής βίας χάριν της ομαδικής συναλλαγής και συναίνεσης με ιδιοτελή απολύτως κριτήρια.

Ανήκουμε φυσικά σ’ εκείνους στους ευκλεείς που οικοδόμησαν τις ακατοίκητες πόλεις. Πόλεις ικανές να γεννήσουν και ν΄ αναθρέψουν στο μέλλον μονάχα δολοφόνους και τρελούς ανθρώπους. Ειδεχθή δίποδα που κατοικήσαμε τη χώρα των Θεών και των νυμφών, γνήσια εξαίρεση κάθε ευρωπαϊκού δόγματος και πνευματικού κινήματος, αποπλύματα της Τουρκοκρατίας, μια απίθανη συναίρεση θράσους και αμάθειας. Έχουμε δια παντός –εννοείται- εξορίσει από τη ζωή μας την ποίηση, την λατρεία της ομορφιάς και της αρμονίας. Ωστόσο φροντίζουμε με στοργή το περιβόητο μέλλον των παιδιών μας. Διαρκώς προσφέρουμε «για να μην τους λείπει τίποτα».

Δια της προσφοράς να αποσιωπηθεί η απουσία μας. Επιφυλάσσοντας γι’ αυτά μέλλον και «πεδίον δόξης λαμπρόν». Όμως πίσω από τα προσόντα που για τα παιδιά μας θελήσαμε, πίσω από τη γιγαντιαία αλλοτρίωση που υποθάλπτουμε, κρύβεται πάντοτε ο ανίκητος εγωϊσμός μας, το ακόρεστο συμφέρον. Προσφέρουμε τα πάντα για να τους λείψουν στο τέλος όλα.
Έτσι ιδρύθηκε το άμετρα καταπιεστικό φροντιστηριακό όνειρο της παραπαιδείας και προέκυψε η νεολαία της κινητής τηλεφωνίας. Το σύνθημα: Ψωμί–παιδεία–ελευθερία που έγινε: πλούτος-παραπαιδεία-ανομία!

Τα παιδιά μας φοιτούν στα κατ’ όνομα μονάχα σχολειά όπου και λαμβάνουν την ανάλογη εκπαίδευση. Σχολειά που θα συνεχίσουν αναπαράγουν μονάχα την αμηχανία απέναντι σ’ ένα όραμα που έχει προ πολλού χαθεί. Οι νεολαίοι μας βουβά αφήνονται στο ρεύμα. Άλαλοι και χωρίς γλώσσα. Άμοιροι, μα με γενναιότητα, ατενίζουν το ζοφερό μέλλον και τις σκοτεινές υπώρειες των ορεινών όγκων που καλούνται ν’ ανηφορίσουν. Ευφυέστεροι και ωραιότεροι των προγόνων τους μα ωστόσο καταδικασμένοι να ζήσουν τον πλέον άδικο καιρό. Των απίθανων προσόντων και της ανεργίας.

Tα γεγονότα:
Ενάντια στα σύμβολα του εμπορίου και της μόρφωσης

Ο Νίκος Δήμου έγραψε παλιότερα και τώρα το επαναλαμβάνει σε επιφυλλίδα τους στην «Καθημερινή»: Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς στην αλλοτρίωση μας δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

Αφορμή και μοιραία θρυαλλίδα στάθηκαν δύο άνθρωποι. Ο Αλέξης: ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι. Μ’ όλη εκείνη την αυθάδεια και την αποκοτιά που μπορεί να σωρεύουν μέσα τους τα δεκαπεντάχρονα παιδιά. Ο άλλος: αστυνομικός, άντρας τριανταπέντε χρονών, από τους πολύ έμπειρους στο σώμα. Είχαν -λέγεται- νωρίτερα ανταλλάξει ανοίκειες φιλοφρονήσεις, τέτοιες που ο πεπαιδευμένος αναλόγως -και πάντοτε θαρρείς σε πρόθυμη στύση περήφανος ελληνικός λαός- ανταλλάσσει καθημερινά και ανά πάσα στιγμή στις διόδους και τις παρόδους της επικράτειας. Αυθορμήτως και ενστικτωδώς ο «αυστηρών αρχών» άντρας πυροβόλησε σε κάτι που τον ενόχλησε. Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας -τ’ όνομά του- έδειξε λένε, στο παιδί τα γεννητικά του όργανα και πυροβόλησε πάνω, κάτω, η πλαγίως (δεν έχει μεγάλη σημασία).

Η σφαίρα βρήκε τον δεκαπεντάχρονο στην καρδιά.

Ύστερα από μια τροχιά θανάτου κατέληξε στο πρώτο κορμί που βρέθηκε μπροστά της. Ο αυστηρός φρουρός της τάξης και των ηθών, ο αδυσώπητος φύλακας -άγγελος της κοινωνίας, δεν θα δίσταζε επίσης, είμαι σίγουρος, να πυροβολήσει τη γυναίκα του ακόμα και κάποιον φίλο του με το ίδιο υπηρεσιακό περίστροφο -εντός η εκτός διατεταγμένης υπηρεσίας-αν έκρινε πως του έθιξαν τα ιερά δώματα της πνευματικής του ιδιωτείας. Ο μικρός Γρηγορόπουλος έγινε αύθις ο ήρωας που δεν θέλησε. Προϊούσης της μικρότητος του εθνικού μας βίου τα μεγέθη βλέπετε σμικρύνονται, οι ηρωισμοί μεγαλοποιούνται και παραμορφώνονται, έτσι κι ο μικρός Αλέξης ορίστηκε να συγκατοικήσει στο εικονοστάσι δίπλα στον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Σωτήρη Πέτρουλα, και δίπλα φυσικά στον Αλέκο Παναγούλη και τον Σπύρο Μουστακλή. Η τηλοψία που είναι παθολογική οφθαλμολογική κατάσταση δεν επιτρέπει να τα ξεχωρίζεις αυτά έτσι η γνωστή κατρακύλα οδήγησε τα πράγματα εκεί που τα οδήγησε.

Μέσα σε λίγη ώρα έφηβοι που βιώνουν την αγωνία και το αναπότρεπτο του θανάτου, προτού αναστηθούν και μεστώσουν, προτού καν ολοκληρώσουν μια πορεία στη ζωή ένοιωσαν εκτεθειμένοι στα ίδια πυρά. Και αντέδρασαν στον πανικό τους με μανία αποτρέποντας. Είμαστε ζωντανοί-να φοβάστε για τις ζωές σας σαν να μηνούσαν. Πολλοί μίλησαν για αναρχική εξέγερση. Η «επανάσταση των sms και των starbacks» -όπως ίσως θα πρέπει να χαρακτηρισθεί η συγκεκριμένη στιγμή στην κοινωνική μας ζωή- οδήγησε στο πεδίο της μάχης μέσα σε λίγη ώρα όλες αυτές τις κεκαλυμένες ή όχι κεφαλές. Φορτηγίδες μολότωφ και ατέλειωτα φορτώματα με πέτρες έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους. Η γενική σύρραξη δεν άργησε να συμβεί. Η ελεγεία της τυφλής βίας ιστορήθηκε ενδελεχώς επί της οθόνης. Στόχοι τράπεζες, εμπορικά καταστήματα, τα πανεπιστημιακά (και πάλι) ιδρύματα. Βιτρίνες σπάζουν, καταστήματα γίνονται παρανάλωμα της φωτιάς, τζαμωτά καταρρέουν. Αλλά και αστυνομικά τμήματα πολιορκούνται και γίνονται σοβαρές απόπειρες να πυρποληθούν, εκατοντάδες αυτοκίνητα καταστρέφονται. Φυσικά (και πάλι) η Ελληνική σημαία καίγεται.

Είναι ολοφάνερο μια στάση λαμβάνει χώρα και κανένας δεν μπορεί να την ερμηνεύσει η να προβλέψει την εξέλιξή της. Το ίδιο βράδυ «το θέσφατο Ξηρός» μιλάει από τη φυλακή με το κινητό του στην τηλεόραση. Πριν ακόμα μιλήσει ο πρωθυπουργός της χώρας «η αδελφότητα του τρόμου» στέλνει τα χαιρετίσματά της από τη φυλακή. Εκ του παραλλήλου ημιπαράφρονες, οριακοί ψυχοπαθητικοί, και με απολύτως διαταραγμένη προσωπικότητα, δημοσιογράφοι προετοιμάζουν την κοινή γνώμη, ιχνηλατούν τις προθέσεις, παραπληροφορούν επί ώρες συστηματικά, διαμορφώνουν την λαϊκή οργή και αντίδραση ενάντια στην «εξέγερση»,αλλά και ενάντια στους «δολοφόνους –αστυνομικούς».

Ταυτόχρονα και σε πλήρη σύγχυση κοάζουν «Μα που είναι το κράτος και η αστυνομία» για να μας προστατεύσουν, «που είναι ο στρατός»; Παρακολουθούν βήμα- βήμα τους εμπρησμούς κι εμείς μαζί τους. Τα ολοκαυτώματα και οι λεηλασίες των πόλεων που αντικρίζουμε μας καθηλώνουν οργίλους, άπραγους, ανήμπορους μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε ένας άρχων δεν είναι σε θέση να μας καθησυχάσει. Και την άλλη μέρα πύρινα συνθήματα σε τοίχους μας προειδοποιούν: Δεκαπεντάχρονος νεκρός. Οι καναπέδες σας έχουν αίματα!

Από παιδί
κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια


Ο φιλήσυχος πολίτης, ο πειθήνιος τηλεθεατής βιώνει με οδύνη το τοπίο της καταστροφής. Νοιώθει προδομένος από την άδικη επίθεση που δέχεται από την αδίστακτη, αχάριστη, απείθαρχη κι αχόρταγη νεολαία. Στο στόχο μοιάζει να βρίσκονται όλοι. Η γιορτή, η φαντασμαγορία, η υποκρισία της κοινωνίας του ενός τρίτου, η βιτρίνα τους. Πρόκειται άραγε για αυτοχειριασμό της κοινωνίας με φίδια που εκτρέφει στον κόρφο της; Βόρεια προάστεια, κοινωνία της κραυγαλέας επίδειξης και του λαϊφ στάιλ γρηγορείτε! Φόβος σε κάθε σας βήμα εφεξής. Επί τριάντα χρόνια το μεταπρατικό και «βαθειά δημοκρατικό» ελληνικό κράτος στριμώχνει σαν κοτόπουλα φυλακισμένους στα κελιά των φυλακών. Έξω η ατιμωρησία κυβερνά και διαπερνά το μεδούλι ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού. Στρεψοδίκες και κυκλωματίες δικαστές διαπλεκόμενοι με ρασοφόρους, εκμεταλλευτές του μόχθου των εργαζομένων με ύπουλα «δομημένες συνταγές επενδύσεων», οπλέμποροι, μιζαδόροι υπουργοί, νέοι αγιορείτες Ρασπούτιν που συμπήσουν real estate στο city του Λονδίνου.

Γενικευμένη διαφθορά στα ανώγεια και τα ισόγεια, απώλεια στήριξης της κοινωνίας. Στενάζουν τα συσσίτια της ενορίας, σιωπούν οι άστεγοι, χωρίς ήχο οι εκρήξεις στα σκοτεινά και υδατοστεγή αμπάρια των πλοίων, σε δρόμους και σε πλατείες αργοπεθαίνουν οι όρθιοι νεκροί, οι «άθλιοι χρήστες» αβοήθητοι. Με το μαχαίρι στο λαιμό τους σιωπούν οι δανειολήπτες των τραπεζών. Οι τραπεζίτες κομπάζουν, επαίρονται και αδιαφορούν για την κοινωνική κατακραυγή την ώρα που «τα δικά τους χρυσά παιδιά» τους σκάβουν το λάκκο. Όλα αυτά φυσικά εκτός βιτρίνας.

Κι ο «Δήμαρχος Χαζοχαρούμενος» ετοιμάζει τη γιορτή στα μεγάλα αστικά κέντρα και πάλι. Στολίζει θεόρατα χριστουγεννιάτικα δέντρα και βιτρίνες και περιμένει την τηλεόραση. Μια τέτοια βιτρίνα σπάζει ο τυφλός κουκουλοφόρος για να φανεί το από πίσω μακάβριο και το μαύρο. Για να δει και ν’ αποδείξει το πραγματικά καμένο.

Ας μαζέψουμε τα γυαλιά. Μέθυσαν αυτή τη φορά και τα έσπασαν ας πούμε. Ας καθαρίσουμε τον μέσα μας τόπο ν΄ ανάψουμε τη σπίθα της πραγματικής δημοκρατίας. Οι φυλακές δεν μπορεί να χωρέσουν μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τη βία μπορούμε όμως να την κατανοήσουμε. Κι αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε και να κατανοήσουμε τα παιδιά μας τι πρόκειται να κάνουμε; Να τ’ αφήσουμε αφύλαχτα από δω και μπρος ανάμεσα στις αδέσποτες;

Προτού το αυγό του φιδιού εκκολαφθεί, πριν ο φρουρός του χρεωκοπημένου συστήματος αξιών βγει από μέσα μας να περιφρουρήσει- Θερμοπύλες τάχατες- ας αρχίσουμε τα μικρά καθημερινά βήματα της αποκαθήλωσης. Είμαι σίγουρος πως όλοι έχετε αναγνωρίσει ανάμεσα σ’ αυτούς που πλιατσικολογούσαν τα μαγαζιά κι εκείνον (τον Ινδό μάλλον) που μάζευε το καλοκαίρι τις φράουλες στην Ηλεία ανασφάλιστος και με 15 ευρώ τη μέρα. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο τέτοιοι στη χώρα μας. Την επόμενη φορά θα δαγκώνουν κι όλας.

Την Ελλάδα αυτή –τον παρακμιακό ετούτο κόσμο, δεν θα τ’ αλλάξει η κοινωνία της ανίερης συμμαχίας. Θα τα καταστρέψει το ίδιο άγχος που γεννά η άνομη συμβίωση η παράταιρη συναίνεση. Κάποτε οι περισσευάμενοι φτωχοί θα εξεγερθούν και θα τα σπάσουν όλα. Γι αυτό ας αρνηθούμε την κοινωνία της ανερυθρίαστης ενοχής και της ευρείας συνενοχής. Κι ας καλωσορίσουμε την κοινωνία της συμμετοχής και της ανοχής.

Θέλω να κλείσω, και προς επίρρωσιν φυσικά των ανωτέρω, με τον επίλογο του Μισέλ Φάϊς από την «Ελευθεροτυπία» της 9.12.2008: «Το ζήτημα, βέβαια, είναι τι κάνουμε εμείς. Όλοι εμείς που αρνούμαστε να δεχθούμε ότι, εντέλει ζούμε σε μια εχθρική χώρα. Όλοι εμείς που δυσφορούμε από την απουσία της πολιτικής, του δημόσιου χώρου, των συνομολο γημένων ορίων. Όλοι εμείς που χρόνια τώρα βλέπουμε τον ίδιο ομαδικό αξύπνητο εφιάλτη».

Το κείμενο αφιερώνεται στο φίλο γιατρό Χαρ. Παπαδόπουλο.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.12.2008

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ