31.7.08

ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ: Οι πελεκάνοι

Σύμβολο και ζώο ανέκαθεν σμίγανε μέσα μας, φύση του ζώου έγινε το σύμβολο, ταΐζονταν έτσι ο εγωισμός μας, έχανε κάτι από την ουσία του το ον, κάποιο χαρακτηριστικό του γινόταν κύριο• στο ζώο βλέπουμε ένα ιδεατό εγώ ή μια κατάσταση ιδεατή για το εγώ μας. Ένας μεσαιωνικός θρύλος λέει πως η αφοσίωσή του πελεκάνου στα μικρά του έφτανε μέχρις σημείου, όταν σπάνιζε η τροφή, να πληγώσει με το ράμφος το στήθος του προκειμένου να τα ταΐσει. Έτσι έγινε το πουλί αυτό σύμβολο του θεανθρώπου. Ο θρύλος γεννιέται απ’ την εισβολή της φαντασίας μέσα στην πραγματικότητα, για τους πελεκάνους, εν προκειμένω, λένε κάποιοι πως ήρκεσε μια αρρώστια, που αφήνει ένα κόκκινο σημάδι στο στήθος τους. Άλλοι, λιγότερο ευφάνταστοι, ότι το σημάδι αυτό γίνεται όταν αδειάζουν από τροφή το σάκο τους και το ράμφος τους χτυπά στο στήθος, ή, πάλι, ότι πληγώνονται όταν ξεκουράζονται. Εγώ λίγα πράγματα ξέρω γι’ αυτούς, ότι είναι αστείοι για παράδειγμα, κι ότι άμα σ’ αντιληφθούν απομακρύνονται, δεν δείχνουν φοβισμένοι, ελαφρά ανήσυχοι μόνο, μ’ αυτή την τέλεια πλευστότητά τους που ‘ναι σαν από κάτω τους ο ουρανός να ‘ναι κι όχι νερό, φεύγουν σαν από κάτι σοβαρό να τους διέκοψες. Μόνο τους ψαράδες εμπιστεύονται, επειδή ταΐζουν αυτούς τους καλοφαγάδες, γι’ αυτό τους βλέπεις στις βάρκες τους σιμά. Κατά τα άλλα όλη μέρα πλέουνε, δείχνοντας συγκεντρωμένοι σ’ αυτό το κάτι, κι όμως φαίνεται σαν ασκόπως να πλέουνε, καθώς η ενασχόλησή τους αυτή τους γεμίζει απόλαυση. Όταν ανοίγουν τα ράμφη τους μοιάζουν σαν διαβήτες, πλέουν λοιπόν όλη μέρα, πλέουν και μετρούν. Πελεκάνους λέγαν, κατά το Μεσαίωνα, στα μέρη μας τους τεχνίτες της πέτρας, και της πέτρας το πελέκημα προϋποθέτει ένα μέτρημα, έναν υπολογισμό για να επιτευχθεί αρμονία. Όλα τα ζωντανά σαν να γνωρίζουν κάτι μοιάζουνε, αυτής της αρμονίας και της ομόνοιας γνώστες δείχνουνε, η φυσικότητα με την οποία κινούνται μέσα στον κόσμο, μονάδες που φτιάχνουν την άλλη τη μεγάλη, ενώ για μας ξένος είναι πια, εκείνα διόλου δεν απομακρύνθηκαν από το μυστικό που εμψυχώνει το παν, κάτι περισσότερο λοιπόν γνωρίζουν ειδικά αυτοί που ‘ναι στη γύρα σαράντα εκατομμύρια χρόνια, μες στα στοιχεία, στο νερό για να σουλατσάρουν, για να φλερτάρουν και να τραφούν, στη γη για να ζευγαρώσουν, να φτιάξουν φωλιές για τα παιδιά τους και να τα γεννήσουνε, και στον αέρα, όταν η άσβεστη φλόγα μέσα τους δυναμώνει και τους αναγκάζει ν’ αφήσουν τα νερά. Με του κόσμου τούτου την αρχή σαν να συντονίζονται, είναι τόσο μεγάλοι όταν πετάνε που αν μας πλησίαζαν θα κατατρομάζαμε, αν μας πλησίαζαν ίσως τότε κάτι και σε μας να μετέδιδαν, κάτι απ’ αυτό που ξέρουν για τις απαρχές οι δεινοί αυτοί αεροπόροι, μα αυτοί απομακρύνονται σπειροειδώς, όπως κι ο γαλαξίας μας, προς το άπειρο ανελίσσονται, προς εκείνο το μυστικό απ’ το οποίο όλοι οι ουρανοί κι όλοι οι κόσμοι προέκυψαν.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26.6.2008]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ